Carierremonster Achter een bureautje bij het raam Een rolgordijn ontneemt het zicht De PC's fluisteren zacht haar naam De geur van het kopieerapparaat De spiegeling van de PC op haar gezicht In haar slipje sijpelt zaad Het archief staart haar stoffig tegemoet De fles spa blauw voor het gezond Alsof je langzaam leeg bloedt Geen weg terug…

ik gooi symbolen in haar schoot zij is mijn dwaaltuin zoals zand en strand en land goed samengaan in de stroming van verlangen ik schrijf tekens in haar afrastering zij is mijn groene klimop uit de grond van mijn bestaan zoals huis en tuin goed samengaan in een geboorte van samenhangen. ik trek lijnen in haar hand zij is mijn waarzegster…

ik zie jou staan in de piste van een lingerieboetiek als kwetsbare figurante op het wedijverend glas de verbeelding zoekend die een weg naar jezelf baant of iemand die je ooit was je draait je half om of kijkt over de schouder naar elke starende blik die je ego tracht te vangen aldoor wisselend van pose om de bevestiging te vinden…

in zilver lopen nu twee banen vanaf haar slapen langs het bruin ze zullen weldra gaan verdwijnen in volkomen grijs tot aan de kruin bleef ze lang geconserveerd nu gaat het slijten extra snel spanningen, met kracht geweerd tekenen haar uiteindelijk wel ze kan nog kiezen voor schijnbare jeugd de haren verven in een warmere tint maar dat…

Eindelijk lente pluk ik tulpen tot een boeket Voor haar die me lief is Voor kort of lang gemis Voor harde woorden of stil zwijgen Voor het plotse vleugellam Voor met ruzie dreigen Voor haar die me lief is Pluk ik tulpen Stuur ze niet uit Amsterdam.…

Binnen innige diepzinnigheid Speelt haar uitbundig vuur Waar anderen zwoegend levenszuur Zwaar ademend verzuchten Buiten gewogen grammatica Vallen haar stergedichten Binnen structuur van alle cultuur Huppelen de lichtgewichten Haar ruimte wordt haar schilderij En zij zei tot mij: Ook de fraaiste vergezichten Zijn lelijk van dichtbij…

Laten we alles laten rusten Geen olie op de golven gooien Zelfs... hartje winter ontdooien Herinneren dat we elkaar -in 't voorbijgaan-kusten In de nek op de lippen en de vingertoppen We waren niet te stoppen als een waterstroom op weg naar zee.…

'Vous l'avez bien fait', mamie Delrieu met hond en Lune, haar bazin en ik met kleine zwarte Spot lopen de heuvel op en praten het kerkhof is de halteplaats er wordt gezwegen, dan geschikt het leven van een man, een broer, de ouders uit een ver verleden over de doodsgrens heengetild ik wacht. Mijn graven liggen in de grond der geesten…

vrouwen met krulspelden onder hun hoofddoek zie je alleen nog maar in stukjes als dit - waar zijn zij gebleven, deze onvolprezen iconen uit de zwart/witte tijd?…

Ik geloof niet dat een vrouw sterven kan noch vergaan maar dat zij -daardoor- dodelijk is daar twijfel ik niet aan…

In dat veld van rood en groen Waar de wind De bloemen in vervoering brengt Je haar golft mee Op de deining Van de groene zee In dat veld van wilde bloemen Waar jij je Liefkozen laat door de natuur…

Miljaar, sprak opa, driewerf donders bah de jeugd vandaag den dag, heden ten dage kan mij maar minimondjesmaat behagen zelfs dan nog hoor je whiihi hahaha dat meelgedoe van al die giechelmeiden was in mijn tijd ten strengste uit den boze ja toen kon je nog rustig stiekem vozen in`t struikgewas of op de mokerheide weg met die groene blaadjes…

Jouw arm eenzaam Leunend op geen schouder Maar op het koude hout Van een verweerd bankje Het verhaal achter jou Zullen we nooit weten Jij bent gewoon Een meisje zo alleen…

Haar tranen werden ogen het plastic weer katoen haar leugens ongelogen het projectiel gewoon een schoen De buren haalden adem van bezemkast naar hal de katten weer op tafel de wereld weer een bal Maar dit regime is teer de 10 zijn snel geteld haar ogen als het weer: ook vaak verkeerd voorspeld…

De kleuter die ik was, zag overal kloosterzusters zich bewegen in bruine habijten en dan geheimzinnig verdwijnen in duistere spelonken van gangen en stallen, in verboden tuinen, uit zijn wereld voorgoed. De vensters van het convent zijn donker. De laatste nonnen bidden de completen in de kapel van Sint-Annadal.…

Niet langs de linden zal ik je leiden Bij gebrek aan linden zul je me Onder geurende peppels vinden Met hen zal ook ik fluisteren en je inwijden In de geheimtaal van gelieven Gedecodeerd in een handomdraai.…

Je ziet waar je kijkt omdat je zoekt, naar wat je weet. In een leeg gestalte vol geheimen, die we aan onbekenden niet doorrijmen. Alles is van verschillende kanten te benaderen. Met verdwijnen niet te schaden. Vaarwel, want ik moet varen op mijn eigen geloof, invloed intuitie en een beetje ervaren. Toch hoop ik je terug te…

Nee, ik laat mij niet langer leiden Spaar mij het opgedrongen gevoel Laat mij mijn gevoelens het in verlangen Lieg niet agressief meedogenloos in mijn smoel Ik wil liefhebben haar die ik bemin Gevormd met al die vleselijke facetten Gevormd rondborstig in omvattend geheel Zij mijn liefde bevredigd mijn tederheid ten deel Geen plagiaat van…

Hij hamert uit een stuk graniet de vrouw die hij het liefste ziet en modelleert van vette klei de ideale ronde dij. Zij hoeft geen woord te spreken om de spanning niet te breken zich ook niet te generen zo bloot en zonder kleren. Zijn muze, zo benoemt hij haar en duidt met cirkelend gebaar de lijnen van haar bil en buik gestroomlijnd…

De slanke meisjes in de hoek Ze drinken hippe koffie en likken de room verleidelijk van Rode lippen De foto uit een magazine omlijst door huid waarvan we weten Dovezacht. J’adore bedwelmend. Hollandse heupen, een pukkeltje en vlassig haar staren jaloers en pogen hun mans blik te pakken steken kwaad hun borsten vooruit Honingblonde krullen…