Haar... heb ik gestrikt Een oogje hád ik op haar Zij was in voor een flirt Haar dans kon ik niet ontspringen.…

Wie.... droomt zich geen kasteel een gracht met ophaalbrug Een jonkvrouwe die met een blos... aan haar venster staat te wachten Het 'teveel' niet of nooit binnen handbereik naar aardse nuchterheid terug De lakens in dekens verknoopt en verward onder het bed op zoek naar sloffen Kasteelheer... in het diepst van m'n gedachten…

Kan maar slecht meer tegen drukte Zei ze en ik schreef het neer Maar ze had haar Lieve Heer Waardoor haar het soms nog lukte Spijts hij uit het leven rukte Hen haar dierbaar, telkens weer Kan maar slecht meer tegen drukte Zei ze en ik schreef het neer Al haar vreugde en haar zeer Hoe ze vroeger soepel bukte En dan veldboeketten plukte Hoe…

Twee stoelen werden snel klaar gezet koffie later... met 'wat' erbij De zon zou ons -na de plensbui- weer gaan beschijnen Gek ben je.... op zoete koek met vlakken blij met lijnen Je blik rustte op de koek 'n ster misschien? kon je er in zien Was het niet.... op dit terras? dat ik je plots op m'n schoot trok…

Je raakt me, met de zinnen die je schrijft. Betekenisvolle korte duidelijke woorden. Krachtig als een waterval die ik onderga. Het meer waarin ik sta, vult zich met jou. De temperatuur van het water stijgt, evenredig met het peil. Alsof een bad zich vult. In de spiegeling zie ik je steeds beter, zoals jij mooi bent.…

Je loopt aan hen voorbij de stokrozen aan de zomen van het grillig pad Je veegt je schoenen schoon aan de keukenmat je bent... de stokrozen al vergeten Wat wij niet al weten van 'de roos der rozen' hun geur en kleur een boeket voor vele vrouwen Het is een teken van 'hou en trouw' menig vrouw kijkt ernaar uit Maar een…

Mist hult de straat in semi-onzichtbaarheid als een negligé een vrouwenlichaam met de nodige nonchalanche bedekt: de essentie van lijnen en vormen zijn nog wel te ontwaren maar de details worden overgelaten aan de verbeelding. Miezerige sliertjes winterregen snijden zachtjes door de nevel als tranen over de wangen van een zwartgesluierde weduwe…

De zon... gaat moe te bed strekt zich uit over het donkergroen laken van de dag De traan, de lach worden gewist door zachte kleuren pasteltinten van het palet Tot slot een feestelijk ballet van zwaluwen in silhouet tegen de hemelboog.…

Onze zinnen verzetten? in zuidelijk Spanje Pril en preuts de zon aan 'n blauwwit gesausde hemel vertelt: wat ons te wachten staat tovert lachen op je gezicht zo de dagen als in 'n dicht ...te beginnen.…

Ze voelt zich in haar notendop Een koningin in een heelal Ze is bevrijd van gif en gal Niet langer meer een schouwspelpop En ze geniet vrijwel non-stop Ze houdt haar eigen boekenbal Ze vóelt zich in haar notendop Haar oude ik ging op de schop Verliet voorgoed zijn jammerdal Geraniums kocht ze vooral Rust, ruimte, vrede gaan voorop Ze voelt…

Dagelijks maakt ze zich op met rouge en mascara voor de schone schijn ouder worden wil ze natuurlijk ook niet haar ziel weerspiegeld de passie die ze jammer genoeg zelf niet ziet ze is lelijk bezig met mooi te zijn…

Schepen gaan voorbij aan je voorbij in de stroom Als in een droom nooit bewaarheid in de te korte tijd van leven Soms zijn de schepen geladen met klein geluk en blaast wind het lint op in je haar ik zie het ben gelukkig.…

Als een oude stad heb jij je ommuurd met bakstenen dubbeldik en nauwelijks poorten Je hebt geen ijlbodes te paard gestuurd Je hebt jezelf verschanst met wapentuig in allerlei soorten Het zwijgen heeft me het meest ontwapend Van inname.... heb ik tenslotte maar afgezien.....…

Zij ontvouwt het lichaam ware het een zonde alsof het naakt zijn pijn doet, zuiverheid ongenood als ultieme wonde uitvliegt, als een vlinder in een meisjeshand. De tijd verlegd contouren nergens zo gesloten door haar tepels ontsteld in de blouses van de gêne zich in de schaamte willen vluchten als een vlinder in een meisjeshand. De fruitmand…

Een dijk van een vrouw ben jij Geen zee gaat je te hoog Jij bent eb en vloed het 'Luctor en emergo'.…

de muur, steen voor steen verbrokkelt de gelaagdheid het kind bedolven het kind, gevoelloos versteend door de bescherming een vuist vol verdriet de vrouw, ontredderd verscheurt het kind van haar af door liefde gesterkt krachtig kwetsbaarheid moederlijk onvermogen innerlijke strijd duizend kussen diep volgt de vrouw haar levenspad…

Zitplaats heeft ze zich gevonden een tuin, een hof, ........met reden? Waarin ze neder zit achter glas waar ik haar-versteend- zie zitten, broos, breekbaar Herfst heeft haar tot op 'r huid ontkleed 't herfstblad is rond 'r lijf gevallen Was zij -voor de kunstenaar- meer dan een model een vrouw van lijf en leden?…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…

Slechts haar silhouet maar hij dagdroomde de rest zo werd hij toch blij…

ik zag hun gezichtjes opgemaakt in verstilde jeugd ogen wijzer dan de lach die even teveel tanden gaf de dress is wijd in nonchalant sportief met hier en daar een gadget vergeet de dure pinnen niet zij stralen cool door gemaakt negeren bewegen surrealistisch in het knokig hoekige van deze tijd nog kapstokken zij wat hen wordt aangereikt…