De fijnste streling die jij kent is mijn straling op jouw huid Mooier dan dat gevoel kun jij niet zijn Ik ben jouw liefste minnares Je neemt mij met de naam die je me geeft: Meesteres der Stralen, zon van jouw leven Jouw hoogmoed maakt mij mens, wetend dat ik te licht, te heet ben om met jou intiem te zijn Daar kun jij slechts van…

ik ben al gauw tevreden: goed is goed genoeg. je hoeft maar een beetje van me te houden, maar: houd lang van me. ons kind hoeft niet per sé te scoren op het veld. de deur piept, alles gaat kapot. je trapt op mijn beduimelde bril, maakt de sleutels kwijt, we zien ons door de vingers. je ruikt naar een nestje jonge katjes, heerlijk slapend…

(voor Loan Son) Voor hem was jij het androgyne ideaal, tenminste, zolang de illusie duurde en het nachtelijke seksen aanhield. Hij kneedde jou in zijn poëtische taal, glad als een aal en somtijds banaal, totdat jij voorgoed de deur uitliep en zijn ommuurde fort opnieuw blauw en zwart vereenzaamde en hij geen touw meer aan zijn leven vast…

Vingervlug, sneller dan het licht Vertaalt zij in gebaren Woord na woord en zin na zin Perfect Zowel Mark als Hugo zijn Verbijsterd Net als de kijkers, volgers als ik Die minder snel kunnen spreken dan Irma inmiddels gebaren-taalt Een genot om te kijken, te zien vertaal-gebaarde woorden Irma Sluis als topatleet Nationale ge- baren-…

Laat het een weet zijn, ik blijf mijzelf keer op keer, dit gedeelde geheim is nu ook geen geheim meer. Mijn hoofd is soms vogel, rijtuig of privévliegtuig, ster op dagen dat ik mijn knieën berouwvol buig. Dit nu gedeelde geheim is nu geen geheim meer. Ik denk er totaal niet aan om steeds anders te zijn, dit glas zuiver geperste wijn maakt trots…

stofzuiger aan de hand zing ik tot de menigte op de tafel staande dat ik vrij wil zijn en kan de dames rondom joelen en juichen luid scanderend kom uit de menigte onderscheid je gerust van de donkere schaduw die jaren al de mannen steeds over onze werpen jij verdient het podium het volle spotlicht ook omdat jij de moed hebt gracieus…

Er was eens een man, Volledig gek van en dol op elk type weer. Elk weermannetje was er zijn beste vriend, Voor de Weergoden was hij een heer. Daar kwam op een dag een ijdel wijf bij hem langs, Die hield alleen maar van Zon. De heer en de Weergoden pruimden dat niet, Zij vonden dat mens maar een on : "Mens denk toch wat ruimer en maak ons…

Sinds de naamgeving in enkel de mannelijke vorm van beroepen, die ook worden beoefend door vrouwen - in landelijke kranten zelfs de voorgeschreven norm - is ingevoerd, wordt het tijd dit nader te beschouwen. Helpt dit de ongelijkheid in beloning te slechten, maakt het een eind aan dat stomme glazen plafond? Van Europa kregen vrouwen al gelijke…

Een gedicht dat is getiteld 'een vrouw': zal wel weer iets over liefde wezen. Maar nee, wat ik u nu juist zeggen wou, u kunt het misschien ook anders lezen. Denk aan uw moeder, een meisje in de klas, uw zuster kan ook, of een verpleegster steeds een vrouw die belangrijk voor u was, op die momenten dat u zelf niet de meester was over de…

Na school komen de gasten we ontvangen ze in mooie kleren – eerst in bad dan de mannen op hun kamer helpen bij het omkleden – we zijn streng als een lieve mama en doen het lachend voor – het is een spel van vrolijkheid in onze herberg waar de vogels bont zijn en zingen – madam zet de toon en mijn zussen leren me de trucjes van het…

Van Sonja weet ik nog het meest  omdat zij d'eerste is geweest De dagen met Christine  zijn slechts herinnering De week met Truus  is nu confuus En wat Marianne betreft:  die kon niet velen dat mijn hondje keft En met Ida,hoe zat dat weer? Ach ja, dat was een feeks, zonder meer Voor jou, Suzanna, leed ik nog het meest  daar je me ontrouw…

We liepen erbij als een bloem zo gedwee maar als ze afkwamen dan zeiden we  "Nee!" Ons bed werd een burcht, ons lichaam taboe en als we ons wasten dan keken ze toe; Groot en pijnlijk stond hun verdriet geen rust vond de zwelling in hun tuniek Geen zwaard was ons wapen, geen leger met ons wij gaven de mannen gewoon eens de bons; Tot slot…

Met grote ogen kijken naar al de mannen – mijn tepels terug.…

Godin van vuur doch oh zo kuis van aard Haar reinheid had Apollo zeer behaagd Hij had niet enkel om haar hand gevraagd Maar aasde op haar goddelijke gaard Getergd beet zij hem toe, gaat heen Apollo Of ik verban u naar het aardse Grollo…

steil boven de cassave akker explodereert de zon ziel en lichaam scheuren uiteen in doornige entiteiten striemende pijn overwoekert haar geschonden lichaam tergend traag kruipen de minuten tegen een steile helling tijd heelt geen wonden…

hoe ze er uitzag, soms weet ik het niet meer ik moet er enigszins naar gissen allicht zal ik me wat vergissen toch probeer ik het keer op keer mijn moeder, ik wil haar gedenken ze verdient die plaats in mijn gedachten en och, ze is er soms in slapeloze nachten dan weet een herinnering mij rust te schenken ze was zo knus, vol liefelijke zorgen…

jouw moeder, jouw oma, jouw tante, zij die tegen de stroom inzwemt die zich inzet als advocaat voor vrouwenrechten gebroken harten heelt zij die ten onrechte vastzit omdat zij opkwam voor zichzelf of voor zwakkeren wonden weet te stelpen zij die het leven liet in haar zoektocht naar vrede kiest voor het verzet onderduikers beschermt…

Ik heb besloten niet te treuren om mijn geboorteland, de bomen van mijn jeugd, ik wil geen foto's Ik heb besloten niet boos te zijn op mijn vader, zijn regels en de trotse familie die zwijgt Ik heb besloten geel te leven zon in mijn huis, op de muren mijn buik en mijn blote voeten Ik heb besloten te dansen mijn eigen verhaal te zijn…

Ken ik haar, ken ik hem, de vrouw, de man, de mens, die moedig door ons leven liep? Ik kan en wil haar niet vergeten, mijn gestorven moeder, die wijze vrouw, die me het levenslicht liet zien. Ken ik mezelf? Die man die vijfenzestig jaar geleden, in het logeerbed van zijn oma sliep. Begrijp ik hem? Die oude man, die ik in de spiegel zie…

Het gezicht rimpelloos uitdagend en nooit boos. Jong en sectie. Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog. Laat het door het lachen…