Toen de dag zich draaide naar de wereld lag er in jouw bruine ogen dat donkerblond verlangen naar droevere weemoed dan die je had gevangen en aan zwarte horizon verloor een boom zijn uiterlijke schaamte en wentelde een droom zich uit de zomer naar een herfstgeraamte.…

stilstaan bij de beelden van toen, roepen ze nog altijd kippenvel op gaten die geslagen zijn in New York, mensenlevens is het gemis duidelijk voelbaar verenigen liefdevolle handen in de hoop de weg naar tolerantie te slechten…

Sterren laten zich zien op boulevards, zijn verzonken in het diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen…

Verzen vlerken langs mijn schaduw rijmen resten ongeluk waar de liefde mij mag lijmen loopt de tijd zijn wijzers stuk In des mensheid open geesten kranst de ader tomeloos in de hartslag van de Aarde om des wereld's tondeldoos Mensenkind als universum middelpunt van eigenheid speelt zijn hoofdrol tussen sterren aan een zuiver firmament…

Waar ik ook ben hoor ik dezelfde woorden waar ik ook ben zie ik dezelfde moorden waar ik ook kijk zie ik dezelfde kinderen waar ik ook kijk zal honger me hinderen waar ik ook voel blijven vuren branden waar ik ook voel…

Mijn kerken zijn geen schijngebouwen ze zijn daar waar ik ze vind Een hunebed op Drentsche heide in het lachen van een kind Mijn kerken zijn waar ik ze zie een ster die schittert in de nacht Een oude boom in het weidse land de maan die knipogend naar mij lacht Mijn kerken zijn niet duur betaald maar wel van grote waarde…

Vanmorgen is deze straat mijn gedicht. De zon, die haar verlicht, laat ik welhaast helemaal buiten beschouwing. Nee dan het onkruid dat tussen de tegels groeit, tot tegen de bebouwing, of het bruine gras langs het ongebruikte spoor. Een stilte, met meeuwenkoor, verdrongen langs een park gelegen. Een verhuiswagen komt gehaast voorbij. Dekveren…

Nederzetting. Ze zitten in zwarte kleden op de grond. Jammerklachten. Geen water, geen leven. Maar de meester heeft een zwembad. Daar, waar dor en duister nog écht dor en duister zijn, happen wilde ezels als jakhalzen naar adem.…

De wereld verandert doorgaans niet in haar ondoorgrondelijke wegen op de met kleur aangewezen paden waar de aarde haar aanzien verbleekt, Was het hoogste punt snel betreden naar beneden aan het oog onttrokken steunend een omhooggevallen bomenweg met van die gezette kronkeltenen. De kruinen alleen in hun bestaan doen hun kop boven alles…

de zon weerschijnt de maan en kaatst de aarde naar sterren die stralen in een onmetelijk zwerk en wij dragen ons gelijk in mierenhopen…

Verstrengeld aan den ouden lindendreef in het domein waar de lente loom haar schreden een pracht gloed in zonneschijn overspoelt voelbaar levende historie achterbleef. Gedachten meer rustgevend dan omvangrijk de voetstappen van een passerende enkeling ooit veelvuldig betreden door Duitse ridderorde vlinders fladderend over de diepe wallendijk…

De wereld als tangen en ijzeren haken waaraan dieren worden opgehangen, en ik schreeuw en zing over schoonheid en mogelijkheden omdat ik vrolijk ben. Omdat de zon nu toevallig schijnt en het weer wat beter gaat, en ik luister, haast in trance naar goddelijke muziek terwijl de buurman zijn vrouw misbruikt en slaat. Om maar niet te kijken…

’s Avonds in de betonnen stad waar de wind onze namen fluistert murmelt een lied in zachte zangstemmen en sluit ik de dag weer toe Kleine kinderzieltjes zweven vrijelijk in de innerlijke ruimte en verhalen van tierelantijntjes in de jeugdige sprookjes die zij kleuren Ze geven troost aan beide zijden van het bestaan die ons soms onaangenaam…

jouw hand, mijn hand vele handen ze kunnen iets bereiken handen bij elkaar bouwen rotsvast beschermende dijken een open hand zaait bloemenvreugde tussen ’t weidegras schenkt een zomer wenkt glanslibellen naar een grijs moeras een verzameling van gestapelde stenen wordt een steunpilaar jouw hand, mijn hand vele handen ze…

De aarde kleurt er rood door het bloed van voorouders. Hier is geen toekomst, slechts vroegtijdige dood. De lucht trilt boven de geboortegrond, bezwangerd van dampende hitte. Er gaat geruisloos een verhaal rond over de verre hemel van het noorden. Daarin schijnt altijd een gouden gloed. Goud- of wellicht rooskleurig en niemand die nog onheil…

Zand ik zie alleen maar zand Ver weg dichtbij voor achter en opzij alleen maar zand Ik voel overal zand in mijn oren in mijn ogen knieholten en ellebogen overal zit zand Ik ben gek op zand op kuilen duinen en bergen grof geel en fijn wit zand Ik geniet van woestijn steppe en strand hollen lopen dolen in…

wanneer ik alle gedichten die ik ooit heb geschreven in een lint achter elkaar ga zetten zou ik de aarde kunnen omvatten met een literaire meridiaan maar wie heeft daar nog baat bij…

Tussen hemel en aarde ligt een horizon van zee. Moeders in gammele armen gevangen, op drift door onbetaalbaar verlangen. Het water van de zee is bitter en zilt, door alle leed en alle tranen verspild. Tussen angst en hoop ligt een wereld van verschil.…

beef golf, huis golf schok golf schud, vloed golf als dode vissen op het water dreven ze weg huizen werden gronden waar vroeger gezinnen onstonden zijn nu voor eeuwig ontbonden ruis. verrast overvallen schokkend die eeuwigheid misschien evensnel vergeten als gekomen als zalmen terugkeren naar hun plaats van ontstaan…

In licht geborgen ontvouwt zich een subtiele kracht die zich uitschenkt in een zachte nevel over de aarde stromend over de kale landerijen, dorpen en steden Kleurt zij alles opnieuw in: van verzakte huisjes aan de bochtige dijk en de smalle wateren langs drachtige koeien in de wei tot de vierkante loodsen die zich optrekken aan de regenachtige…