angstvallig dartelen in een brij van obscure onzinnig aaneen gehouwen zienswijzen “””” gedolven ligt het graf te zijn naast hem die haar voorging, de dood obscener dan het stigmatiseren door een neo woke cultuur maar zij in ademloosheid gebleven wacht op de vele dragende handen die haar een eeuwige rust toedienen langzaam zal het houten…

kom je om me even vast te houden ik wil je nog zoveel zeggen we knuffelen alleen maar we houden zoveel van elkaar je bed staat voor het raam ik ga weg we zwaaien we glimlachen alsof we elkaar morgen weer zien ongelofelijk dat dat kan dat wij dat kunnen het hoort niet het kan niet dat je kind eerder gaat…

Dodende liefde. Iedere nacht komt jouw beeld te boven, in mijn hoofd dreunen de laatste woorden, die ik tegen je zei en waarna je wegliep, terwijl ik je nog had willen zeggen.......... Maar de kans werd me ontnomen, je weggaan leek op een vlucht, niets kon je nog tegenhouden, niemand kan mijn woorden nu nog horen. Twijfel en ongeloof…

er is altijd die ene die alles anders ziet die de wereld nooit leert verdragen die moe gebeukt de ander verjaagt er is altijd die ene die sterven wil er is altijd die andere die wil dat die ene moet blijven altijd die andere die zich verzet er is altijd die ene die bang is om alleen te gaan er is altijd die ene die aan de…

Mijn vriend ik verloor je Ze zijn bedolven de straten waar wij elkaar kenden Verbladerd de bomen waaronder wij spraken Vergeten de woorden waarin wij ons vonden maar eens Komt het verslagene samen Ik zag je vandaag in de ganzen Ik hoorde je stem in de bomen Ergens tussen de lelies Bloeide het licht van je ogen Zag ik jou echt of enkel…

Vandaag werd bekend dat een der groten van onze literatuur - met een hoofdletter - na een kort ziekbed is overleden. __________________________________ JEROEN BROUWERS (1940 - 2022) Cliënt E. Busken is nu heengegaan Het aards bestaan verruild voor 't eeuwige Zijn traumatranendal voor 't hemelse Zou Wim al iets met hem hebben gedaan…

KUIKENTIJD Het jong wordt gevoed smekend deerniswekkend kaal en bevlekt Om schoonheid gaat het niet, ouders geconditioneerd op het piepend geluid Zij laten voedsel los gulzig geconsumeerd vogel vliegt uit, het gat is onvervuld…

zwemmend in een bloemenzee die eigenlijk voor jou bedoeld was had ik jou liever aan mijn zij om samen te genieten van de schoonheid van Moeder natuur aan wie ik jou te vroeg moest afstaan natuurlijk was het zelf verkozen liever had ik een gezonde moeder die oud had mogen worden in haar eigen cocon…

ik huis niet meer daar waar ik eerder vertoefde ik heb me teruggetrokken in de bubbel, waar jij het dichtstbij voelt je verandert van merel in een strelende zonnestraal die mijn zintuigen op scherp zet daar wil ik wonen als een opgerolde varen in jouw liefde, om nooit meer te ontluiken alleen te zijn…

ze wilde het kind bij het afscheid omhelzen hij weerde haar af voelde hij iets aan haar nabije dood misschien de geur van afscheid ze had geen woorden het jonge kind evenmin het beroerde haar het kind keek niet om vergeefs zwaaide ze hem na verdwenen jongen ze ging naar binnen het huis was niet meer van haar een snik ontsnapte…

Middernacht, ik wandel naar huis door de 6 km lange velden, eindeloos alleen, zonder werk, zonder wagen, zonder vertrouwen, zonder doel, alleen Van Morrison's "Have I told you lately that I love you", zingend alsof niemand mij horen kan, behalve de in verbijstering starende koeien rondom, en tranen rollen langs mijn wangen, van…

kijk kijk dan Mam de familie pimpelmees is op visite een roodborstje hangt in de lucht om zo van de dennenappel te snoepen, in een decor van aangevlogen sneeuw Mam kijk, ik geloof dat de aarde bedekt is met witte tranen…

Grootvader zaliger, verbleekte foto aan een grafsteen in de rij, trotseert zo nu al twaalf jaar lang om de driehondervijfenzestig, -zesenzestig dagen mijn oprechte poging tot jaarlijks één, twee minuten ingetogen stilte. een blad dat valt een blad dat valt. wind. 't spinnetje dat stilletjes 't moordend web herspint een spinnetje klost…

Mijn neef Roland was zo somber dat hij eruit stappen wou. Nachten tobde hij over de zin die tante Ans verscheuren zou tot: Eergister zijn hart plots stopte (en dat is echt waar). Eenmaal in de hemel, in dat milde licht, kijkt hij met de anderen neer op de ironie van zijn casus. Hij is pas twee- en dertig.…

Stond daar in de regen Een pad, kruislings langs de bomen Ik kom er namen en getallen tegen Stenen tonen het einde onzer dromen. Wandelend, wenend met kop en staart De hoofden in treurnis gebogen Gaan allen, zo stond het op de kaart In kleurloos zwart; de dood is opgetogen. Aan het einde: het is toneel Lachen, grienen, een traan een stem…

Laten we samen van de avond genieten -- Na ons de lente!…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

De dood, de dood dan haal je geen adem Aan adem geen nood Dat is de dood Leven is even Dood dat is lang een dik stenen muur met een laagje behang Jij bent zo anders zo een geeneen dood gewoon dood verscheiden en heen Nooit uit de mode past iedereen dood met zijn allen en ieder alleen…

er was een spreeuw in voorgaande lente zwevende veertjes in onbevangen licht het huiverende fraai gevlekte verenpak gevederd afscheid in slowmotion van dwarrelende pluimpjes er waren ragfijne botjes van een roerloze spreeuw in de voorgaande lente…

liefde overwint de dood wat ook dat moge zijn het blijkt, zo lijkt, terugkerend en voedend soms al meer dan rouw en gemis met verdriet of het gemoed, woedend liefde overstijgt soms de grens van het bestaan en vervangt al maar meer in stilte, een mensen wens ik wil met de onzichtbare afstand leren omgaan langs een duidend hart…