geen afscheidswoorden waren er geen tijd om "tot ziens" te zeggen weg was je voor wij het wisten en nog weet niemand waarom als tranen een trap konden bouwen of herinneringen mij een weg dan zou ik naar de hemel lopen om direct jou terug te halen ons hart pijnt nog van verdriet dat in stilte tranen stromen doet want elke dag meer dan toen…

Wanneer rozenlucht de avond voedt, dansen late nimfen op blauwe violentonen, zomertonen die in schemerlicht de dag verlonen, dan komt het verlangen met een laatste groet aan het verleden , naar rust in zwijgen vergleden. zal iemand me niet vergeten?…

blijf bij me hier bij mij dat je bij me bent verslingerd ben ik aan de tijd met jou die eindeloos was verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij met jou draai terug de tijd opdat zij stilstaat bij ons samenzijn ik heb je nodig zoals altijd weer sinds ik jou ken verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij…

op jouw fiets naar het feest lange lokken speelden langs jouw gezicht vrienden ontmoet in stilte afscheid genomen met vastberadenheid onder jouw arm fietste je door het maanlicht op weg naar nergens verdween zij achter de wolken al tijden opzoek naar de sleutel bleek je gevangen in een doolhof zonder uitgang dit leek dit de enige…

(voor Marja) We dachten altijd nog dat het weer beter zou gaan we dachten altijd nog weer samen dingen te gaan doen Soms leek je op de goede weg maar de dood heeft je wreed ingehaald Je laat een gat na dat alleen nog maar vanuit het verleden opgevuld kan worden…

ik voel onuitgesproken verdriet maar zie het niet in ogen die bewogen kijken naar beelden die zij niet begrijpen het zijn kamers waar stukjes bestaan langs elkaar leven zonder samen te zijn ieder op zijn eigen terrein waar het ego mankeert desintegreert naar waaruit het is ontstaan terug met zucht zonder vloek tot een volgende…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

in de levende verlatenheid ontmoet men de toekomst niet vreemd aan ons bestaan zo ook groeit de ouderdom over wegen die niet meer volgens oorspronkelijke paden gaan ik schets een schaduwrijk beeld dat het alledaagse verkleint het is ook hier de onbekende tijd die wel heelt op een vlek die blijft maar waarop regen droefenis lekt ik beschrijf…

En ik zweefde dicht bij de bron van al het leven. LICHT eindeloosheid, puurheid, zelfheid. Hier woont mijn geluk, want hier ben ik geboren. En al mijn kracht heeft op dit moment gewacht. Dit is mijn zijn, dit ben ik en dat wat was, was maar een beetje....…

Citaat Een mens is maar onvergetelijk Zolang iemand overblijft Om hem niet te vergeten. Claire Vanfleteren…

geschrokken ben ik van het bericht dat jij ons vooruit bent gegaan voor mij totaal onverwacht zeven jaar kwam ik wekelijks langs en zie je vorige week nog buiten staan waar wij altijd ons praatje hadden, een niemendalletje over mijn fiets of over het weer nu ben jij er tussenuit gepiept jou horen zal ik nu nooit meer jouw…

Ik streelde je wakker in een morgendicht , onderzocht wat je eerder hebt beloofd vervloek de gisting tussen engel en z’n sater, waarin je z’n minnaar werd in donker licht, ik verdoof de duivel met gelijke munt en waan die rondwaart ver van mij vandaan, als dat had gekund. Ik wil niet strijden met de verwachting, die de geest verwart…

je verdween ’s ochtends naar de overkanten tijd terwijl starend uit het raam ik zocht naar woorden waarmee ik zeggen kon hoeveel ik jou nodig heb je vertrok stilletjes zonder de deuren te sluiten naar de kamers van liefde die ons elkaar verbonden dus mis ik je meer nu meer dan ik eerder deed je voer in je eentje weg uit wat mij haven…

Je bent er niet, maar ik draag je in me mee. Je hoort me niet meer, maar in m’n hoofd vertel ik je alles. Je ziet me niet meer, maar in m’n dromen kijk ik je in de ogen. Je kan me niet meer voelen en toch raak je me. Mijn verlangen heeft geen stem meer, maar het zal blijven verlangen... M’n handen zijn gebonden, maar m’n hart niet. Jij…

daar sta je dan niet meer alleen een plek waar je eindelijk schitteren kan met al die anderen om je heen nooit meer zul je je eenzaam voelen jullie zullen met z’n allen hetzelfde bedoelen een richtpunt in het donker zijn voor hen die zoeken samen voor de ene een lichtpuntje in het donker wezen en jij zult voor altijd bewonderd…

Ga met God en laat je leiden door de zon Speel lichtvoetig in grazige alpenweides Dans op de wolken van de seizoenen De engelen zullen je vergezellen Een lentewind wijst je de weg. Ga met God en laat je leiden door de zon…

Plantjes neemt ze mee niet te groot ze moet er nog mee reizen plantjes dus op schoot in bus en trein tot ze met z'n drietjes bij de voorlaatste halte zijn. Voor hem en haar was het het eindstation wel met een tussenpoze van vier jaar maar nu liggen ze daar parmantig naast elkaar. Elk jaar onderneemt ze deze reis soms vaker dan 1 keer…

Ik heb een afspraak met de dood een contract getekend over de dag, het uur, de seconde ik heb het gedaan met een lach geen moment van twijfel mijn beslissing staat vast en zo ben ik niemand tot last ik kijk tevreden terug op het leven iets mooiers is mij nooit gegeven.…

Ween niet voor wat gestorven is, de kim blijft gericht naar het onvoltooide licht, onttrokken aan de duisternis in een smetteloze vlam, die de menselijke ziel heeft ingericht uit al het as van mensen die ik lief had en werd ontnomen, een gebalsemd hart een drijvende kroon in een gelauwerd bad, hun hoofden gekranst met geurend duizendschoon…

weinig woorden waren nodig om pijn te voelen in de blinde nacht afgeworpen tot aan de laatste draad de kleren van de taal de zoute poëzie van afscheid brandde weerloos op onze lippen…