wil ik huizen wanneer mijn hart het niet meer doet middels bloesem van de kersen stuur ik jou een laatste groet daar zal ik dromen over de buren een duizend jaar of tien in deze ronding wil ik rusten hou ik het voor gezien…

ik plukte wat bloemen het was warm toen er stierven mensen ik zat op de vloer in de hoek waar mijn bed had gestaan ik dacht aan mama die niet kon eten maar het leven niet wilde missen ik trok de deur achter me dicht het was warm toen ik plukte wat bloemen…

Ik wist dat in mijn kast veel dode schrijvers staan Die langzaam in hun graven zwijgend tot hun pen vergaan Ik wist al liep ik langs het raam waarachter kaften pronken Dat ook daar zelden meer dan nooit geleefde levens lonken Maar tussen kolossale schappen achter de vitrages Tussen torenende kast en duimellucht’ge decalages Stond de oude…

In mijn hofje voel ik me vrij van tuinieren word ik blij het is hobby voor iedere dag ik wroet in de aarde met een lach ik werk met schep en heggenschaar snoei een takje hier, een twijgje daar net als mijn opa vroeger deed die kon het goed, als je dat maar weet ik hou zoveel van bloem en plant ik graaf met mijn handen in het zand en soms…

De verlaten mens waant zich alleen wankelt door het grauwe tussenland Hij scheurt zich los uit de avondnevel en valt stil in ongeziene armen De zwarte raaf strijkt over hem heen de lucht zal hem dragen Zijn stem keert terug in de verre ijlte kan hij het hoogste weer aan Het is de allerbeste tijd…

De boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe…

Kleurrijke vlinder in liefde losgelaten voor altijd dichtbij Hoe je als een vonk in het leven sierlijk jouw breekbare en kwetsbare vleugels laat zweven in een licht wiegend spel tussen de zingende vogels terwijl ze geheimen van natuur bij zich hebben die in jouw kleuren worden ontrafeld. Verder fladder je op de golven van een wind vrij…

zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen, hoe deze dagen die u prijzen zou als futiele barcodes plichten en doven. beluister het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde na duizenden millennia van absolute stilte, het doffe stof ploft in stof. en zij, vergooide bloem, opschietende te midden het neerzijgende rot, zij voelt…

in de duisternis van eenzaamheid kringelen koortsdromen naar de diepte slapen we op het water in de boot zonder woorden net als stille ganzen er is geen gevaar toch? we leunen tegen elkaar aan ik hoor je murmelen ligt het ergste achter ons? deze boot is het uur van de eindtijd in de duisternis van eenzaamheid een boodschap van averij…

het dodelijke licht van de dagen het klaart niet op het hart de holle spier die hetzelfde bloed in het donker doet stromen de ene lettergreep na de andere het ene woord dat slechts het andere met zich meetrekt gevangen in het duister zwerft de solitaire stervenswens hij gaat verder luister! verder verder veeg hem niet weg volg hem…

In de voetstap van mijn vader wil ik lopen langs het strand, wil ik kijken naar de zon en genieten van het land. Wil ik dromen,lachen,eten, en van alles wil ik weten. Naar de golven wil ik kijken over hoge wijde dijken, wil ik vechten met de wind, hollen wil ik als een kind. In de voetstap van mijn vader wil ik vrij zijn en tevreden…

ik loop in een bos de morgen is nog pril hoewel het bos ontwaakt is het nog heerlijk stil ik kijk naar de lucht en naar het morgenlicht ik luister naar het bos er groeit een gedicht een gedicht over loslaten en over eeuwigheid over afscheid nemen en leven in geleende tijd ik leef in mijn later mijn vroeger is voorbij alleen herinneringen…

het slaan van de golven de krijsende meeuwen zijn verscheurde verleden het is hem droef te moede gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte zijn leven is tot op de draad versleten het zijn niet alleen vogels die de stem van het water verstaan…

bevrijde woorden die het gevoel zolang verstikten stromen waar ze eens stokten verpletterend voort ketsen knetterend terug tot vonkenregens van een onbeantwoord vragenvuur achter de woorden waar het verlangen fluistert zwijgt de einder eindeloos woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

in de schaduw van de dood die de kleuren van het leven verlicht tot aan de horizon waar het verlangen wenkt dat het verzet zal breken lijkt de strijd om het bestaan gestreden als ik op het kerkhof van het even aarzelend mijn vleugels spreid voor een reis zonder einder de verre vlinders achterna…

Er valt in mij een stilte die ik niet kan duiden alsof het allemaal voor niets is geweest een ingewikkeld vragenspel, onwerkelijk niets vermoedende onwetendheid alles achterhaald door het kwaad op zoek naar een werkelijkheid omdat antwoorden nooit komen – adem zuurstof, vitaliteit die ik haalde uit het rouwproces uit het verwerken van…

Staande voor het boekenrek treft me vlijmscherp het besef -eens te meer-: dit alles is waardeloos. Word ik triest, word ik boos? Van beide wat. Vooral ben ik het zat al dat geprakkeseer over de woorden, gedrukt, gesproken, die zozeer mijn leven hebben beheerst. Wat moet ik ermee, nu ik de tachtig ben gepasseerd? Kieper ik alles in…

met de zon op mijn rug stap ik over de brug in de nieuwe vallei naar de toekomst het onbekende pad de horizon voorbij…

Vannacht wanneer ik mijn ogen voor de laatste keer sluit Zal ik bij jou zijn, mijn vader. Bewaker, ik kijk ernaar uit deze plek te verlaten Op de vleugels van een engel met heimwee. Ik ben klaar. Moge de aarde zacht voor je zijn, Cleve Foster…

Toen ik dan eindelijk gestorven was en in een kano neuriënd peddelde naar de overkant zag ik daar aangekomen een morsig, bebaard iemand die de mensen streng de ogen las. De man zei “ik ben Petrus” en keek me diep in de ogen, hij schreeuwde “ je bent enkel naar hier geroeid omdat je denkt dat de mensen je niet mogen..” hij duwde m’n kano af…