ik wil die dag terug die dag dat ik schuldloos genoot van het nietsdoen die dag dat volle blocnotevellen met lijstjes nog-doen-klussen onzichtbaar waren opgeborgen achter dichte deuren geen doe-eens-wat-geschreeuw te horen die dag dat ik de maatschappij vakantie gaf mezelf wentelde in een leegte zonder moeten die dag dat…

is de waarheid een leugen of is de leugen waar is winnen soms verlies en is verlies dan leefbaar is eerlijkheid stiekem of is stiekem oprecht is het beter te zwijgen of beter dat je iets zegt is geloven zeker weten of is zeker weten een geloof is een denker nooit een doener of is een doener ook filosoof als iets niet is wat…

is de waarheid een leugen of is de leugen waar is winnen soms verlies en is verlies dan leefbaar is eerlijkheid stiekem of is stiekem oprecht is het beter te zwijgen of beter dat je iets zegt is geloven zeker weten of is zeker weten een geloof is een denker nooit een doener of is een doener ook filosoof als iets niet is wat…

[escapistische sensualiteit tijdens een lockdown] 1. “ontmasker mij, mijn lief, en geef jouw afstand prijs besmet mij met jouw lusten en ga mijn vlees te lijf.“ 2. haar lippen lijnden zich afgetekend uit in het linnen: er stulpte een tententuin van tongen om haar heen. 3. “won’t you be my number twenty?“ 4. “wel, dearie…

De jongste is de slechtste generatie Lawaaiger dan Gen Z is Gen Next Ze weten niets en denken niet relaxt Ontberen elke vorm van concentratie Waarom dat altijd moeten willen praten En kletsen, 't liefste door elkander heen Ze zien in luisteren geen gat, geen been Geen moeder helpt en juf zal ook niet baten Hun selfmade ego wordt hun…

ze zeggen dat de dag eindigt bij het lage licht dat je verdwijnt in de radius van de nacht en uiteindelijk weer opduikt bij beter zicht maar ze zeggen zoveel dat loopgraven zullen dichtgroeien bijvoorbeeld en dat het gedicht bij verbeelding begint…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom en bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola mijn wouden donker diep mijn zonbeschenen hoogtevlakten…

in de avond fietsen hand in hand onder het zacht zoemen van de dynamo tegen de band. de vrede van het land en de donkere grond liggen om ons. we zijn over paden gekomen die in elkaar overgaan als een net van ongebroken dromen. de avond is ruim en zwoel, je hand knijpt even in de mijne. onze pedalen gaan licht rond. we drijven in een zachte…

gaande in dit koele nevelland geen hoek of kant geen weidsheid geen meerpaal geen anker rondom alleen het witte water rondom alleen mijn eeuwigheid…

Ik wil rode wijn in mijn brede mond het gevoel van de zee aan de Franse kust van aroma en genot ben ik bewust tot aan het bittere eind blijf ik gezond geen virus betreedt mijn uitgemergeld lijf het is enkel de wijn die er komen mag de alcohol stijgt op en bezorgd een lach een enkeling vindt dat ik overdrijf een licht gevoel betreedt mijn…

dit lijf een hoopje nog van maag en darm van vlees en been en brein een arm gebroken in nog warmend gelig gras een buik gespietst op groenbemoste hoogterotsen dit lijf vol pijn dat wacht duldend en alleen als de dieren op de uittocht…

Ik zoen mijn lieve schat in het malse gras, tel vingerlicht de knopjes van haar bloes opnieuw, iedere keer met een andere smoes, vergis me telkens weer, te pas en te onpas Slim open ik nu de vele knopjes, langzaam genietend, één voor één, ik neurie, beweeg in mijn nopjes. Eens open, fleuren…

een vissersboot in zonbeschenen golven zijn netten uitgeslagen in gouden schittering ontvouwt de oude boot zijn jeugdig hart…

Mijn moeder bezemt in haar oude woning want de restjes van de ruzie moeten eruit ze is druk en bemerkt niet het onkruid dat de buitenmuren ziet als beloning de hal doet ze het liefste aan het begin want daar liggen de meeste problemen niet alles wat er is kan ze wegnemen alleen een paar klappen en slechte zin haar leven moet weer zoals vroeger…

uit een bladknop spartelen een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte van andere bomen dromen tot de herfststormen komen en dan bevrijd naar de aarde dartelen…

het verdriet verzwijgt wat het niet zeggen kan. het deelt de onmacht op in zweverige tonen, en zie: in de hete olie van de noten danst het lijf, de handen hemelen de aarde op tot het bloemen wolkt en water maakt. ’t wil het niet begrijpen, ’t wil het in zich laten doen wat het verlangt.…

dit kind is een boek, boordevol gebreken waar je niet toekomt aan een nieuwe zin wat vooruitgang betreft is er geen begin er wordt zelden naar de inhoud gekeken soms leg je het weg en stof het later af want ook zijn overslag vraagt om contact ook al heeft hij veel krassen en is beplakt niet elk woord van hem is een zware straf toch hoort…

tegenwoorden klinken met witte wolken die zwart lijken in hun eigen schaduw het vertrek dat stilstand opheft, de opluistering alom misschien komt het doordat binnenlaten iets prijsgeeft doordat buitensluiten de adem beneemt bloed geen kleur is met de zon in de rug zo schijnt het zolang het dag is…

op de trappen van de stad. door talloos treden uitgesleten. strompelen we naar boven. met kromme oude poten. (ooit stapten we steeds hoger. tartten we het lot) nu de schriften zijn geschreven. de bladen glad gewreven. de boeken dichtgeklapt. boven op het belfort. door het kijkgat van de toren. wachten we op het slot. speuren we…

de zee is niet het lijfbezaaide zomerstrand de buiken verankerd in het hete zand de zee is niet hengelaars op de pier hangend aan hun stok verstokt de zee is niet vissersboten zwalpend op de groene golven gevangen in hun netten de zee is zelfs niet meeuwen die schreeuwen in de branding of een zon die ondergaat in zee de zee is alleen…