is dansen begonnen als oefening een ritueel vechten om beiden sterk te zijn die zich ontwikkelde tot wat wij er nu onder verstaan een lichtvoetig lopen en los van zorgen elkaar omarmen zonder bloot te zijn is dansen een vechtspel om te verliezen wie je tot dan toe bent, een voorzichtige verkenning, een oefening of de toekomst…

Eenzaam slijt ik mijn levensdagen, Het is warmte ik ontbeer, Van brandende kussen van weleer, Die mijn gemoed plagen. De streling van je blik op mijn huid, Die mij steeds weer opwond, D’hete kussen op mijn mond, ’t Horen van orenstrelend stemgeluid. Nu hoor ’k slechts stilte om mij heen, In ijzingwekkende kilte, Nadat jij mijn lief…

Zo, eerst maar eens de mantel uit gaan vegen bedrijven langs de gyrototemwacht met liefde, want mijn nieuwe kunstplaknagels zijn splitternackt en lederhosenzacht Ik klap met dit geheim niet uit de school ik zuig stof op de amsterdamse zuid-as de mannen zien mij daar als hun idool maar 'k laat niks merken, want dat geeft geen pas ook…

Eens hoorde ik een lied een zang van een kind daarin hoorde ik vreugde daarin klonk verdriet. Het was een lied over mensen die allen de aarde bevolken ieder met eigen wensen tot ver boven de wolken. Dat lied van dat kind steeg op tot onze Heer gedragen op wolken en wind 't werd gehoord al was 't nog zo teer. Ach, mochten die tere…

Ik moet opnieuw bedenken wat het betekent lief te hebben, wanneer zelfs de dictator zegt: Ik hou van mijn volk. Achter mijn oogleden ligt een muur van dood. Toch adem ik nog steeds, ik loop, ik heb woorden, en ik dicht. Het leven is mooi omdat ik de dood heb aanvaard. Maar nu, als ik terugkijk, begrijp ik hoe diep ik het leven…

alle nimfen, muzen en godinnen zouden niets liever willen dan dat zij de schoonheid konden evenaren van haar haar ogen zijn ongelogen de zuiverste die ooit op aarde hebben rondgezworven of op welke plek van waarde dan ook dus waarom zou de beste poëet ter beek en rivierenlande haar met tweederangs beelden of uitgewoonde woorden eren…

Langs het puntdraad van mijn verleden staar jij zwijgend. Kalmte daalt neer, als ochtenddauw in mijn tuin. Vingers glijden over gerijpt groen, vormen druppels van smaragd, smelten - in een gulden straal, blijven hangen tussen regels van een stil verhaal. De echo van een kauw splijt elke herinnering. In mijn spiegelbeeld zie ik…

kleren aangedaan om uit te laten glijden de kussenkasten leeg getrokken omdat jij komt elkaar de liefde lezen bij het binnenwaaiende geluid van een gewone werkdag de adem inhouden over onze lange ruggen waszachte krabnagels warme plooien wekken sluimerhuid ontdekken oneindig ver onze blik tongel in mijn frommelmond tingel in alle…

Hoewel de meeste polls lijken te zeggen dat zonder Omtzigt Nieuw Sociaal Contract tot nul gedaald is - door het ijs gezakt is dat voor Eddy moeilijk uit te leggen Hij hoopt dat ergens nog een kiezer zweeft dat is wat je de arme man vergeeft...…

laten we dan liefste vanavond in de donkere straten van het verdriet als struikrovers de tijd belagen laten we de tijd in ons ten onder laten gaan en tijdeloos enkel maar in blauw vanavond vonkenschietend samen verder gaan…

er is geen tijd meer om de maaltijd te voltrekken grenzen af te palen te voldoen aan een signalement voor de overpeinzing, voor een gemiste spijt welke weg dan alleen onszelf herroepen…

Zullen we Zullen we samen sterren kijken bestel jij dan de nacht ergens in het korenveld of aan de rand van de zee dan vraag ik de wind of ze lief wil zijn zullen we samen wensen dat er een of meer vallen zullen we samen dan weer het licht laten schijnen de wind laten ruisen en de dag weer aangaan zullen we ?…

Langzaam valt het blad diep tussen aarde en rust ademt het seizoen Vochtige aarde geurt tussen het blad dat langzaam vergaat; een lichte nevel hangt laag, en in de verte zakt het bleke licht als een adem die moe maar aandachtig en zacht blijft. Mossen spreiden hun zachte huid over verweerde stenen, het bos houdt zijn adem in, en elke…

Waar waren wij gebleven, o kallígraphos van Brugge twee zonder bindmiddel als onafscheidelijke eenheid veel langer in het zuiden reeds beneden de rivieren met de in sepiagetinte inkt gedoopte veren van in de kloostertuinen kaalgeplukte grote ganzen als taakbewuste kopiisten aan het illustreren en buiten kloostergangen in de cel…

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie Omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn…

Als de wind niet meer is horen we niet meer het ruisen van de bomen. Als de wind niet meer is horen we niet meer het ruisen der zee. Als de wind niet meer is zien we het gekrookte riet niet meer wuiven langs de oevers. Als de wind niet meer is zien we het graan niet meer golven over de akkers Als de wind niet meer is voelen we niet…

Soepuien snijden, zacht knappend door de rokken. Rustgevend geluid.…

in het midden van de dingen kroop een stille wanhoop binnen hoe één hapering het hart in verstoring bracht een diepe stilte vanaf het ei dachten wij dat wij en iedereen voor altijd zouden zijn maar ook sliep in ons het sterke verlangen dat de oceaan ons ooit als een regendruppel zou ontvangen in het midden van de dingen kroop een diepe…

Hoewel ik uw niets en niemand ontziende hartgrondig de hemel en aarde bewegende springstof-geladen demystificerende visie op spelbederfachtige uitingen weersproken door twintig van Wouters kornuiten echter bevestigd door eigen getuigen deel moet ik u evenwel uit het diepst mijner ziel en krochten van mijn hevig gekrenkt gemoed…