We willen lichter lopen, minder dragen dan de richtlijn ons voorschrijft. In de spreekkamer tikt de tijd anders dan in een lichaam dat verlangt naar vrijheid. Onderzoekers verzamelen verhalen, cijfers, jaren - Wunderink die hoop vond na zeven winters, Chen die waarschuwde dat te vroeg loslaten kan breken wat nog niet geheeld is.…

De sterrenhemel vertoonde zich naakt aan hem Elke avond weer De nachten waren zoel of stervenskoud Het deerde hem niet Zo leefde de gesjeesde architect In een lege regenton Hij at het water dat neerdaalde als het regende En dronk het eekhoorntjesbrood dat aankoekte Aan de zijkanten van zijn ton Zo was zijn leven fel en grof gekarteld Iets…

Hoor mij aan in het licht van ochtendgloren, waar ik uitkijk over onbevlekte velden. Uit gratie geraakt, voor altijd verloren, als in obscuriteit gevallen helden. Daag mij uit, als een ode aan het bestaan, vervliegend als damp in sluimerende mist. Waar gemoedsrust mij heelt, onbezonnen doch begaan, in vlagen van wanhoop, voor altijd betwist…

kon ik alleen bestaan in jouw gedachten moest ik ooit ergens onderdak vinden omdat ik geen plek vond bij hen die mij nooit echt beminden of ‘t nest waar om mij slechts werd gelachen kon ik alleen bestaan in jouw gedachten als vooral mijn woorden de eenzaamheid de leegte, angst en pijn deden verzachten van binnen, zo leven werd bewaarheid…

dit is een gedachte als ruimtelijke sluimering (niet van tijd) waarin alles draait om het denkbare -hoewel meetbaar is niets tastbaar geen wiskundige functie maar bedekte termen van vrijheid in gebonden toestand tot op zeker punt…

Ochtend in de winter. Het dak van de school wit van de sneeuw. Maar op de speelplaats valt geen sneeuwbal meer te maken. Maandag de dooi zet langzaam in. Enkele ramen zijn verlicht aan de overkant. Ik zie de juf ze is er al. De kinderen nog thuis ontbijten in pyjama. Het schoolbord leeg stoeltjes in een kring. De rondvraag kan…

============== =================== onder een betonnen vloer ligt het kind dat ik had moeten zijn. ik tekende mezelf in twee helften: één die lacht, één, die de nacht uitgumt met lipbijten, bedplassen etc. ergens daartussen ademt sporadische herinnering ik leerde dat mijn lichaam een huis was zonder sloten, dat de vader, de toekomst…

Mijn geboorte heb ik onthouden maar zonder bijsluiter want woorden kende ik niet alleen ervaringen en associaties van ervaringen met ervaringen en als tiener droomde ik vaak omhoog te kruipen uit een hol in de grond: licht aan het eind van de tunnel die nauwer wordt mij omklemt en bang maakt flauw te vallen en te stikken Ik kan niet…

Ik doe het kort maar krachtig uit de doeken klimaattafels die geen vooruitgang boeken noch in de ozonlaag noch stikstofhoeken daar is de eensgezindheid ver te zoeken Het liefst zou ik ze collectief vervloeken Red moeder Aarde! Dát zou ik verzoeken!…

Herfstblad dwarrelt neer fluistert zacht over de tijd stilte omarmt land Avond daalt neer over de laatste glans van het bos, wind schuift langs verweerde takken, en elk dwarrelend blad fluistert over het zacht verglijden dat november met zich meebrengt. Licht vervaagt sluipend op natte paden, broos en onherroepelijk, en ik blijf staan…

“Al zoveel gaatjes gedicht, gezichten op- en afgetuigd, maar de ruimte overtuigt niet meer” Aldus dobberend als Perseus, onwetend in de zee der eindeloze mogelijkheden; “gezegend zij de ideeënstrijd!” Dan maar buitelen over Slift, of soortgelijke, een allesbehalve giftige cocktail eigenlijk, maar de op hol geslagen pronkstaart van…

In het hersencafé waar wachtenden hun gedachten neerzetten als jassen over een stoel, haalt Jim mij op. Hij weet de weg en ik ook - al is het een weg die kronkelt door twintig jaar van stemmen, vragen, schaduwen. Aan de houten tafel staan twee vreemde apparaten, stil als dieren die niets verklappen. Vandaag ben ik stabiel genoeg om niet…

Ik voel de vleugels van vergetelheid mij omarmen, als een warme deken op een koude nacht. Gevoel vervliegt als rook naar verre kusten, waardoor dit moment ontdaan is van pijn en schuld— een perfecte samensmelting van harmonie en ontzag, eenzaam penetrerend, doch aangenaam bekend. Maar ik ontwaak, als uit een boze droom: naakt in mijn schande…

Moeder Gaia draait haar blauwe planeet in trage banen door het doffe stof en nevelige dampen. Ruimhartig deelt de oermoeder van het ruimteschip haar reserves zwijgend uit. Zij toont de wereldlingen dat oneindigheid niet bestaat het vermoeide m’aidez m’aidez blijft ongehoord. Tot geen vogel nog door de lucht zal dansen…

hij dwaalt liever door de diepste dalen dan steeds naar nieuwe toppen te reiken in falen is hij zo onderhand dan ook goed getraind zijn benen bezwijken bij de minste geringste tegenwind, zijn knieën zijn van kindsbeen zwak een wrak is een te mooi woord om hem te beschrijven dan zou hij eerst nog iets gaafs geweest zijn…

ik ontving een bericht waarvan elke letter elk woord elke punt elke komma elk uitroepteken het waren er drie omringd werd door zuiver bladgoud ‘n punt was een eilandje de letter “o” een atol de “c” een sikkelvormig eiland in een gouden zee het bericht sloot af met een dieprode emoji enne……sommige woorden toverden een…

Regen knaagt weer aan het raam. Het onbenoembaar late blauw kwam vroeg vandaag. En bedolf de straat met duister. Windloos weer, ik luister bij de zwakke lamp. En hoor de kluiten op jouw kist. Toch ritselt hoop in dit gemis. Ik zag een late aster op je graf. Straks wordt het geruimd. Maar liefde is nooit af.…

In de straal bezopen winternacht wanneer er niemand getuige is verzint hij zich een vriendelijke god die mag raden naar het geheim van dromen in gezamenlijk besef van stilte die strijdt naar erkenning op de paden die we zijn gegaan door diepere nuancering gegroeid nu het duister om bezinning vraagt voltooit hij zich de worteldans.…

Kijk, zei hij hoewel er niks te zien was je hoeft je natuurlijk niet in allerlei maten beperkende korsetten te dwingen die uiteindelijk per slot van rekening at the end of the day niets anders zijn dan wordstep-ins en andere vrije uitloop van kakelende kippen beperkende ophokplicht die ons, schrijvende woordkunstenaars verplicht…

met ruim sop ‘t heelal bedruipen op snoeiharde golven van Sagan de mega-asteroïde 1997 XF-11 en vastgekitte vulkanische as delven in de stad van de hoge priestersklasse de schaduwomtrek ‘n woestijnbriesje ‘t paradijs verrast de hallo-Hawaï-tolk met tieners vóór negen-negen-negen ’n gloedvolle sleur dóór ‘n stofwolk van niks kwam 2002 brommend…