------------------------ Nederland januari: fietsketting vastmaken in de regen bejaarden die grapjes maken tegen lieve kassameisjes maar ik begrijp het wel omleidingen van alle straten je medemens is niet te bereiken nergens kun je aankloppen en er zijn geen pillen voor er is geen wil en niemand neemt op de maand is lang het leven…

Wanneer het levenspad ten einde loopt, er geen licht meer is dat begeleid, zelfs de stilte in duisternis verdwijnt, dan is het leven bijna uitgedoofd. Dan blijven er hooguit herinneringen, die al naar gelang het leven, en met een paar uitzonderingen, een last zijn om te dragen en diep met je zijn verweven. Onherroepelijk komt de vraag, wat…

leeftijd en geboortejaar komen in stormkracht 53 bij elkaar zie hoe ik daarin blijf staan handen diep in zakken volle maan verloren op de top van't hoge duin vol verdriet van teen tot kruin sta ik sterk en heel alleen krijgt geen storm mij van de been maar hoe graag zou ik vallen vallen in de armen in de armen van die die mij het liefste…

de man boetseerde holle gesprekken en vervormde belegen grappen dorheid en droogte bevolkten zijn mentale landschap ‘s nachts dacht hij aan oude wijn in nieuwe zakken het was hem nog niet opgevallen dat er steeds minder mensen bij de koffieautomaat stonden…

wat we weten is: in het veld is een put hij laat geen sporen na onder het sneeuwdek een put waarin zij verdwijnt waaruit ze niet terugkeert onder een onberispelijk sneeuwveld geen teken van wat er gebeurd is misschien bestond zij niet of stapte ze in een trein en verdween liet ze haar naam achter op een beslagen raam geen bewijs…

============== Elvis kan ik heel goed nadoen vooral hoe hij in zijn bolle tijd - it's now or never - zingt op het toilet nog één middernachtelijke dubbele peanutbutter banana sandwich in het vet gebakken I'm so lonely I could die hij kon het niet meer aan om de koning van de rots te spelen geëxalteerd, gedrogeerd, geëxploiteerd uppers…

Wie ben jij, jij ongrijpbare zeemeermin in mijn verhaal van verlangen en verveling? Mijn verhaal, mijn verhaal van schipbreuk en strand strand, strand, keienstrand Aangespoeld, dorstig en rillend van uitputting gewekt door de hete zon Strand, strand, keienstrand aangespoeld, ijlend van de honger en alleen helemaal alleen met jou…

vader ging vaak uit vissen aan de oever ving hij eenzame stromen van verre gedachten van alles van wat diep in hem verborgen was nu opent de zoon op zolder de dichte dozen van zijn vader hier vindt het kind vroeg of later het woord dat hem bevrijdt en levend is als water…

Eén jaar lange krullen van dikke cilinders edelmetalen slaan als gruis in de oren de republiek der slangen tot ontmaskering, zwart op de stoep, regenboogwoordenkots vult de riolering en heimwee aan tien tellen in de rimboe, toen zo speciaal... zomerseks als plakmuggen, strontvliegen in de ijzige schaduwen zelfvoedend als parasieten, geschonken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Een groene en een bruine vlieg vermeien Op de tafel naast mijn schoot Soms op mijn blote been of tenen En ik drink koffie Een vuilniswagen met klagende sirene Doet mij een verte beseffen Die ik zien, voelen En ook niet doorgronden kan Ik vergeet alles Tijd om me weer op de liefde te storten Nog één keer vullen dat leeg Wanhopig ongewassen…

Hij dwaalde door de weiden Liep in zeven sloten tegelijk Haalde er oude koeien uit Waar niemand op zat te wachten De boeren zwegen en Schudden hun verweerde koppen Het vee zweeg ook En zwaaide met zijn staart.…

Tijdens het nog prille begin van jouw moedige jeugdige bestaan hadden jouw onbestemde verlangens zelden glanzende vleugels en nog geen weet van ironie of de teloorgang van het noodlot je liet mij alleen achter tussen de bomen met steeds maar weer die dwaze dromen achter iedere boom afzender onbekend alsof de natuur door een vreemde god…

Verloren in mijzelf zinkend verdrinkend er is geen nu geen verleden de tijd heeft geen besef zout op mijn lippen de zee is nabij vogels schreeuwen voorbij schaduwland grillig gevormde vingers grijpen gedachten wachtend op het licht van dageraad Zilver breekt haren in duizend broze tinten van licht aan de horizon tijd verroert…

Sorry moeder, het was uit reflex Het is zonnig buiten, Kijk eens hoe licht het is Nee, ik vind het niet donker, Het was uit reflex zeg ik toch. Nee, ik weet dat een lamp niets helpt Dat het licht is Maar ik vond het gewoon donker Ik legde mijn hand op de schakelaar Is dat nou zo erg. Je komt net binnen en het eerste wat je Doet is op…

De blauwe vlinder vliegt hier al lang niet meer zoals weleer in zonnige tijden ‘k had het nog graag eens gewild De engel biedt me helaas ook geen soelaas meer alhoewel zij mij wel voor altijd zal kunnen zien ik haar enkel met m’n ogen dicht Andere tijden zijn het en inmiddels al aangebroken heel andere ogen bezien mij en overzien velen…

Hij had geen idee -in de verste verten niet- hoe nabij teder was op de huid gezeten door zijn verleden.…

Het huis is gepoetst gisteren nog De boekenruggen staan in ‘t gelid alfabetisch Stapeltjes kleding keurig gevouwen, op kleur gerangschikt gestreken waar nodig vullen de planken van de kledingkast De auto staat te blinken op de aangeveegde oprit ’t is af ’t is klaar ’t is wachten nu tot er iets gebeurt.…

Ik ging uit dolen dacht ik En ja, dat ging ik ook Diep in mijn jas gestoken Als mist- of ochtendspook De stad was nog verlaten De straat een leeg decor Niemand om mee te praten Dus doolde ik maar door Bij bomen zag ik toen een strijd Van merel fel en eekhoorn rood De pluimstaart schoot de kronen door Met in zijn oog de dood…

Ik ga straks naar de dijk en het zal er waaien Er staat een ruisend takkenwoud van half verrotte zomer Dat de vaart uit de vlagende winden haalt Ik ga erheen omdat ik mijn dorp mis En ik de zeilen niet heb Om naar dat ooit terug te varen Wat rust achter mijn ogen Deze stad houdt me vast in zijn steenharde schaduw Ik zal een rijnaak zien…