Wanneer je het zwart van de nacht in mijn ogen ziet ben ik er even niet maar wacht op mij het donker voorbij dichterbij de bron van het bestaan waar het hart van wolken breekt en zoute tranen uit een zee van spijt in rook zijn opgegaan waar het licht weer dag wordt en mijn glimlach zich uitstrekt in oneindigheid wacht…

Je ego Is net als lego Je moet je zelfvertrouwen Steentje voor steentje opbouwen Dat is de hele stratego.…

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…

Zijn stukgeslagen hand knijpt de katjes in het donker Toch blijkt hij niet somber onder het toeziend oog Zijn zacht gezalfde wond is als een verre pijn die kronkelt Toch springt de gewonde man bij laag en bij hoog te trotseren waar hij eerst bang voor was “De zonde gaat vooraf aan de wonde!” Het toeziend oog knijpt zich toe…

mi lanct naar het land mijner jeugd waar ik ongestraft blaaskaak kon zijn verkondigend wat waarheid was of had moeten zijn mijns inziens vandaag is het al omzichtigheid wat de schrale klok nog slaat het besef van falen en ongelijk gelukkig gaat het nog maar om een paar jaar…

Het aantal stoelen om de tafel blijft eender, het aantal borden, zet ik steeds weer neer, alsof je er nog bent. Ik dek nog steeds met je servet, de ring die ik oppoets, nauwgezet, glinstert in al haar glorie. ‘k Schil nog steeds zoveel piepers als voorheen en als de slager vraagt: mag het iets meer zijn, zeg ik nog steeds,…

Stilte, even een snel bewegen geen enkele blik van emotie zie je in zijn ogen. Hij staart in de verte, zonder werkelijk te zien zoals, een schim zonder enig gevoel.…

Het is en blijft natuurlijk wel een beetje gissen of jij nog weet wie ik ben of was of wat ik in je leven was. Het is misschien ook wel een beetje dom normaal kijk ik niet zo heel vaak om maar ik was gewoon benieuwd of je mij zou missen.…

manifesteert zich op plekken van publieke waarneming gsm aan oor al doende hopend dat men begrijpt dat ook hij staat in het volle leven spil / in een web van connecties & opdrachten dynamisch / onmisbaar benijdenswaardig de man geknipt / voor de snelweg van deze tijd Dat hij oreert in luchtledigheid dankzij een platte batterij…

Als de Dood dan zo nodig moet flaneren langs de grenzen van mijn leven dan maar als mijn enige vriend. Geheimen delen, praten over ons bestaan en samen schaken ironisch: hij met wit. Wachten op de Grote Finale: een vriendschappelijke omhelzing ik word bevangen door kou en sluit mijn ogen. Mijn vriend wordt mijn einde er is niets meer dan…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

Wilde nachten, leeuw op prooi, Met dromen vol nachtgezang en vliegend vuur, Luna speelt op dit late uur, Slapers, geliefden en vrijers, huizen vol mooi. Zachte wolken, geen geween, Niemand alleen in deze wilde nachten, Vele vormen van wilde machten, Slechts een gedachte. Hopend dat Aurora nooit zal komen, In wilde nachten wil je blijven…

Eindeloze straten Met rijen vol Eindeloze mensen Met hun hoofd Eindeloos ver weg En onbereikbaar Net als hun Eindeloze gedachten…

Verdriet van binnen, niets goeds over mijzelf te kunnen verzinnen. Het gevoel van niets waard. Buiten schijnt de zon, terwijl het van binnen maar niet opklaart. Er zijn zoveel dingen waar ik naar verlang. Als die dingen niet kunnen, maakt me dat verdrietig en soms bang. Wensen die zich niet vervullen, zo veel vragen die ik niet kan onthullen.…

Een eenzame man zoekt naar de schaduw van een hoge berg. Daarin zoekt hij het waarom, de stilte heel diep in zijn ziel. Om daar het antwoord te kunnen vinden, van zijn eenzaamheid.…

meer is er niet een weg, een bruggetje en dan het fluisteren van de bomen misschien het blaffen van een hond herinnering als ver gezelschap van oud-geliefden op afstand lopen zij het niet meer in…

mijn woorden zullen holler klinken dan de echo van een put waar wensen nooit uit zullen komen en mijn adem zal verdampen langs de muren van beton en al horend blijf ik altijd doof voor iets wat nimmer is gezegd spreken doe ik pas wanneer de loper is uitgelegd en ik mijn schreden zet naar waar ik wil verblijven en ik in het diepste van…

Alles is mooi Ik denk dat ik ontdooi Ik zit naast jou in de kou je laat me stralen je bent de ideale je bent prachtig je luistert altijd zo aandachtig je geeft me een kus ik word hystericus kon je nog maar bij me zijn ik vond het zo fijn maar toen ontmoette je haar het einde tussen ons kant en klaar…

Omringd door geschilderde geesten om het duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen in mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen, met jou in de nacht blijf ik met mijn geest alleen, niemand wacht tijd raast voort, vaak ongehoord.…

Liefhebber, omdat woorden bij de vijver waarin jouw spiegelbeeld verdronk nog naklinken in mijn geest leef je met mij mee we blijven dromen zullen nogmaals onzichtbaar vrijen of gaan eindelijk samen slapen in dat zachte bed van stilte dat dichterlijk genoegen heet er hangt een mist over mijn leeftijd een geheimzinnig gevoel van eenzaamheid…