ik voel een schimp van liefde in de seconden na de hoop haren die ten berge rijzen wanneer het verlangen groeit tot een storm van kalmte (wees nu maar stil) ik wacht de regen en knip druppels tot flinterdunne slierten omdat jij dat zo belangrijk vindt……

Bijna in slaap. Achter mijn gesloten ogen is het nu net zo donker als de duisternis die mij aan zou staren, als ik niet bijna in slaap zou zijn. Nu maakt de stilte geen geluid. Mijn botten hebben geen gewicht. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is.…

Hoor applaus! in een zaal waar jouw handen niet klappen. Kijk een site! waar jouw ogen niet zien. Hier mijn boek! waar jij nooit in zult lezen. Nee, het is niet meer erg! want die wereld is nu toch van mij alleen. De vragen verstomden en mijn mond zal niet spreken waar op de stenen betreden alleen mijn voeten maar staan de weg is gegaan…

zo creëer ik eenzaamheid zei de kunstenaar en hij probeerde het beeld op te roepen in zijn worsteling weer boven te komen kwam hij tot niets…

dwars door lucht verlangen mensen kijken blauw ontvangen licht verdragen en de ogen zwijgen stil vaarwel……

ik geef je te eten toch blijf je vol honger te drinken maar dorstig zoek je aldoor in diepe putten als de ziel en het lijf naakt zijn geschuurd doet iedere bevruchting zeer het spiegelt de liefde als onhaalbaar maar is ook vaak vertekend door verwachting alleen zijn wil zeggen: ik ben de brug naar buiten kent dan…

(opgedragen aan…) al schrijf ik duizend gedichten, toch blijf jij achter tranen verdoken de pijn voedt eenzaam de gedachte dat het allang geen zin meer heeft mijn cocon een toevluchtsoord van radeloze denkwijzen lijkt en jij verder op de vlucht slaat richting eerder met soortgenoten vastgebonden aan de hemelboog tot we elkander…

nog eenmaal buigen in de beklijvende avondlucht de wind verspreid haar kille gedachten achtergelaten langs de vloedlijn komt het verlangen in golven slaat eenzaamheid harder dan de angst het verleden wringt zich in bochten haar gezicht in een doodlopende straat en niemand die zit te wachten……

dan valt uiteindelijk het laatste woord en meteen stopt de tijd mag ik nog wel ademen want zover wil jij niet en tenslotte gaat het nergens over of toch, nee laat maar we zwijgen in elkanders naam en ik kijk door het venster naar het huis aan de overkant nergens licht te zien, de buren schuilen of liggen dood in hun zetel……

het was mijn vale jas wellicht nog door vader gemaakt van kleding in ruste of in overgang naar een tweede kans ja zo was nog die tijd en stond eens voor de Kodak niet meer wetend wie de spieker was ik was mijn vale jas met grote herenknopen op een kinderdracht waar mijn hoofd, bleek getint, uitstak boven volwassen revèrs wat…

Het In taberna zingend fietsend tien uur 's morgens met ff blauwe lucht de zon als hete douche die duisternis van mijn lichaam veegt, geeft hoop aan deze dag het weekend en de weken die spoedig traag doen volgen het nu herbergt het mooiste wat fluisterend hier- o zingen heet. 'k Geniet van 't lange wachten bij…

het onverantwoord denken, de essentie van de eerste dagen in het schenden van taboes als een spel dat niet kan gespeeld worden in een kamer vol met mensen ik neem aan dat ze mijn naam niet kennen nu deze rotzooi in het rond is gesmeten en ik in bed moet blijven vastgebonden met mijn ogen open o ja, ik zal me goed gedragen bij het ochtendgloren…

Ik hoorde de echo van jouw stem tijdens de droeve regennacht die met mijn zwijgen angstig leek en ik vroeg zonder werkelijk te praten of je uit de stilte wou verdwijnen met de linkerdaad van droomvrijheid maar dat deed alleen jouw stem jouw lichaam kende te veel verdriet in tussenwegen naar het ademland waar op een kruispuntplein…

soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte…

ik eet chinees van gisteren en schrijf mijn gevoelens op de verpakking Ho Zji Wang, (alleen de allerwijsten en de allerdwaasten veranderen nooit van mening)* mijn probleem is niet zo groot als ik zweef naar de overkant waar de hoeren dansen op de tonen van verloren gedachten en de nieuwe meisjes hun angst verstoppen onder een glaasje…

zo moe ben ik, veel te lang onderweg geweest nooit aangekomen, altijd op stap altijd net niet dit zou toch eens over moeten zijn maar het leven is zwanger van de tijd die nodig is om dit te ondergaan de tijd die gisteren toekomst was maar verder leek dan vandaag zo ver weg is het verlangen naar het verleden dat welgeteld één straaltje…

ze is de kluts kwijt weet nog ergens van een zoon "was hij hier gisteren" ? ze weet het niet maar hij heeft geld achtergelaten voor boodschappen vandaag kwam een hulpverlener in een vliegende sneeuwstorm voorbij, noteerde een en ander dementie, tien hoog, maar wel een schitterend uitzicht…

meewarige blikken temidden van de stad en de simpele angst om te verliezen zonder dat we ooit van plan zijn om opnieuw te gaan sterven zou jij in mijn hoofd willen terwijl ik sneller drink dan gisteren om de verveling tegen te gaan en strontzat onzin wil verkondigen of blijf je eenzaam wachten tot ik luidruchtig hoop dat je mij zal redden…

Lieve onbekende ik ken je wel, maar ook weer niet je bent zo vaak in mijn gedachten de laatste tijd al heb ik je nooit ontmoet wat wellicht nooit zal gaan gebeuren omdat ik me niet openstel ’s nachts mis ik je naast me al is het alleen maar om te zeggen dat ik niet kan slapen of dat het zo koud voelt zo alleen in dat grote bed op de lange…

uit mijn ogen verdreven de letters die altijd schuilden achter de muren die je optrok hoe meer ik verdwaalde in de leegte uit de flarden tekst waarvan we de waarheid niet begrepen wat als alles verzonnen was maar de verlangens en de woorden bleven alsof ik ze nog steeds kon lezen wanneer ik de kamer binnenliep……