vlindervleugels landen op lentebloemenkopjes speels en zacht ruisend als wind onder ritselpapier in de stilte zinnentuin zoemen samenklanken eerste hommellijfjes vliegen in een lange zwier - opnieuw ademhalen het laten van een zucht de wind bolt zijn wangen blaast regen uit de lucht natte tegels drogen voetstappen zoeken het…

Haar verjaardag zal ik vieren in mijn hoofd mijn kleine binnenkamer Binnensmonds zal ik zingen: 'lang zal ze leven' zij is me al sinds jaar en dag ontroofd De viering,ritus heb ik noch voorspeld haar noch beloofd Ik kan dit spel niet echt verklaren het overstijgt de werkelijkheid Maar vieren doe ik het... en hoe....…

Glipt langs je heen boven je langs onder je door wat is het nut is er wel nut op dagen als deze als de zon niet verwarmt niets je lijkt te raken behalve de wens naar de volgende dag om opnieuw te starten…

Daar is de lente: toen je op vakantie verscheen. We joegen op vlinders doorheen het mulle zand, mijn lopende lijfrente. We hoorden het Liefdeslied van bomen en vogels, gezongen door licht-kogels. De kus op je wang: vol eerbied. Onvergetelijk toerden we in blauw-azuur, vergaten tijd in dolende bossen vakanties verzwinden in het laatste…

Voor wat gebeurt aan weerszijden heeft de muur geen oog, blind is zijn verankering sprakeloos zijn staan en zo scheidt hij droog ons beiden. Jij, voorover leunend, schaaft je aan het ruwe oppervlak. Ik tracht wat van dat bezeren op te vangen maar de muur verstaat zijn vak. De aarde begrijpt gelukkig meer van ons verlangen. Aaneengesloten…

Mijn gedachten wapperen als was aan de waslijn, de mouwen en pijpen alle kanten frisse wind waait en geeft gul, droogt, daarna met de hand glad gestreken draag ik ze opnieuw en ruik de geur van buiten en voel me één geheel.…

Mijn pen stroomt over van geluk wat ik ook schrijf het kan gewoon niet stuk blijdschap vreugde glimlachen je ziet mijn geschrift mist enig doel het is zonder overdrijven vasthouden wat ik heb dat blij gevoel dronken van geluk alle bloemen die ik voor je pluk.…

Regendruppels sijpelen langs mijn ramen. Als tranen komen zij beneden samen. De hemel huilt mee met mijn verdriet Om wat alleen de hemel ziet. Sneeuwvlokken witten een wintertafereel. Duizenden kristallen sluiten zich aaneen tot een geheel. De hemel strooit zijn onschuld uit over mijn verdriet Van wat alleen de hemel als rechtvaardig ziet.…

tot drijfvlucht gedreven en nét buiten de roedel inmiddels volwaardig zowaar, vooraanstaand zelfs gesluierde drijfveren, klaar voor ontleding, ontbinding in donkerpaarse wolken boven niemandsland lentestorm, ontworteling revolutie zonder wenteling het klinkt heel raar en het oogt zwaarlijvig sterker nog; tijd voor verlossende…

Het magnetisme van de Volle Maan vooral dat van de eerste van de Lente kan niemand die gevoelig is ontgaan dat wist men op 't Concilie al van Trente De Maan, zoals u weet, is een magneet die 't denken kan verstoren als een zender: de hersens slaan op tilt, het bloed wordt heet Dat lijkt geen goed begin voor een kalender... Wat heeft toch…

Het was mijn kleinzoon die zei oma schrijf eens een gedicht en zie wat hij heeft aangericht ik begon meteen te schrijven om als oma bij de tijd te blijven ik schreef een gedicht: Oude dag twee weken later verscheen er een lach mijn beschreven Oude dag op nummer een mijn zorgen even ergens anders heen de dichter is een mens zei hij mijn…

Ik weet even niet meer hoe ik heet ik zoek panisch naar mijn paspoort zoekend naar dat ene woord want daar staat het geschreven ik kijk naar de foto vind mijn naam de samenvatting van mijn leven.…

Ik had je zo goed verstopt maar steeds dook je weer op in een letter of zelfs in een woord je las mijn gedachten en dus vergezelde je mij in slapeloze nachten en doelloze dagen en stuurde mij aan als ik de weg weer eens kwijt was gelukkig zat je ook in mijn oude regenjas.…

In zwarte geslotenheid van eenzaamheid in een verlaten schuur schrijf je terug naar vroegere jaren een woord, een letter een brief, een kaft, een boek een foto, een herinnering een glimlach op dit late uur.…

Bonte zinnen fascinerende metaforen ik kan ze niet beminnen nee, ik wil er niet van horen een eenvoudig liefdesgedicht brengt een glimlach op mijn gezicht maar met de liefde mag je niet spotten die gaat nog terug naar een tijd toen leefde heel de mensheid nog in kille klamme grotten ze krasten hun liefde in het kalksteen simpel misschien…

Ben geboren in treurige dagen die overgingen in schone dagen heb de dagen omhelsd en gekust vervloekt en behuild gekoesterd en verafgood lieflijk mogen lieven heb ze gevrijd en bezeten gedanst en stil gezeten gelofzangd en geloofd heb met de dagen geslapen heb ze geboren zien worden van het dagen naar nachten heb ze zien regenen tot…

Weer is als de liefde de liefde als het weer bloemen hebben in de lentezon hun kopje opgestoken voor je het weet is de winter weer aangebroken wat te denken van de bomen zo vol van lover plotseling is het over weer is als de liefde de liefde als het weer.…

de wilgen met hun kaalgekapte koppen staan er, in een strak gelid de weg scheert langs de waterkant en lichtgebogen staat het riet de laatste wind te keren boven, in het lichtbewolkte scheren voorts de eerste vogels in hun lentekoorts op tijd te willen zijn fijn dat elders bloemen bloeien fijn dat in het gras de eerste meizoen wist…

de lege stoel oogt zo gretig in de langzame schemer die de dag weg zal wuiven met een stervend gerommel ik ben volgzaam als een eend in het eerste levenslicht denkend aan jouw eenzame reis over gekalkte wegen alles herhaalt zich, ofschoon niets bij hetzelfde blijft alleen de wegen blijven vlak mijn wandeling Moderato…

dit is de oever van het heden schalkse golfjes wiegen kopjes heel tevreden er schijnt geen andere zon dan aangenaam alles eetbaar, louter lekker er is geen afstand er is hier en nu dichterbij dan ooit…