te zijn aan de zee waar een bal van vuur de einder kleurt zo oprecht en puur het is goed te zijn in het verhaal van de rollende golven de zeester en het koraal het is goed te zijn rond het kasteel het geknede zand dat ik met een roze hoedje deel het is goed te zijn bij de ontelbare meeuwen te luisteren naar het karakteristieke…

Omkijken? Liever niet. Want kijken, echt kijken doet pijn. Je voelt weer hoe het was, de pijn, het gemis. Omkijken? Liever niet. En als het moet dan maar gewapend als beton, met droge ogen, jij er niet bij. Herinnering. Zonder tranen gaat het niet. Maar door de tranen heen blijft liefde levend, vind jij jezelf terug. Herinnering. Alleen…

Geen zin in iets of niets Geen zin om te werken of te niksen Geen zin om te schrijven Er komt geen zin op papier geen zin uit mijn hoofd geen zin in mijn lijf Geen zin een zinloze dag Geen zin in veertien zinnen…

De smoor heb ik, de pest heb ik erin, balen doe ik ook, dit wordt een dag, die snel om moet zijn, denk niet dat het aan de regen ligt, dat allerminst, maar de smoor kwam voorbij en had het voorzien, alleen op mij,…

Elke dag opnieuw meer mens in een wereld vol geheimen, die nog even groeien moeten, voor het ooit jouw waarheid wordt. Elke dag een kruipje meer dan een stapje en een woordje om vervolgens vlam te vatten om te reden en te praten sprankelend een eigen brabbel- waterval. Jij bent heel bijzonder, kind, in jouw wereld van ontzoeken maal…

opnieuw rijmt zonneschijn niet op venijn schuilt in luwte, in lagen eerder herfstig, ontdaan van pijn leeft enkelvoudig voort, geknarst door grind verdund door vergeten niets is afwezig als de som der delen een ziel van steen doorleeft haar ogenrood smoort in weerwil zacht als ochtendmist en dagelijkse dood niet anders dan vroeger zoals…

Als geest dwalen door stille ruimten, door lege zalen, zonder door vlees omsloten te zijn, zodat de tijd geen angel heeft waarmee hij mij kan raken, en ik begin noch einde ken. Ik was nog niet maar zou dra komen. Had ik keus gehad dan was ik liever wezen dwalen, onstoffelijk, met overgave in melancholie gevangen, tijdloos zwalkend door…

het stempel van moe drukt zich als een steen op de worstelende man zijn armen strijden met de wielenstoel hij rijdt verloren rond door eindeloze gangen zonder enig verlangen gepruttel rond zijn mond - kom maar man dan ik zal je duwen de benepen ruimte uit naar de mooiste kamer ver van de geraniumruit - je kent herkent…

De dwaalsporen van de giraffe staan hier in het achterland op het grasveld wie durft er nog zijn nek uit te steken wanneer iedereen boven het maaiveld wordt onthoofd als een maagd met een mening en het doet er niet toe wat de mug over de olifant denkt als de kat van huis is dansen de luizen op tafel en neem ik je in mijn volksmond…

in de schaduw van de walkant spiegelt het water dreigend en zwart in contrast met het herfstige groen een golflijntje verder weer de hemel van toen zag lijken al drijven in vele levens vergaard heb de crisis ontweken ben tot heden gespaard maar iedere keer als het licht wordt gespleten komen schaduwen dreigen tot mijn angsten weer…

nu ineengevlochten leed de bloei uit heel jouw leven heeft gehaald betaalt de tijd zich terug voor eeuwig jong ben jij, jouw glimlach zweeft voor altijd in mijn hart, mijn hoofd in al mijn dagen helpt het me je te dragen, in mijn oude moederziel alleen de lengte duurt maar voort het hoort niet, dat jouw zachtheid zo verviel en immer…

De milde herfst, wanneer de bladeren gevallen zijn en alles weer tot rust komt, ver voorbij de zomerwinden die warm bedekken wat er niet gezegd kan worden, wat plots een eigen leven leidt en zo tot eenzaamheid vervalt. Het zoete en het bittere, ze gaan weer eigen wegen volgen en ieder zoekt de warmte achter muren, al zijn er ramen en zien we…

hoe water mijn woorden noemt herhaalt, herinnert, wast mijn woorden, golven, dingen simpel rollend water, voortdurend zonder geheugen het verleden eender in toekomst een begin van misschien einde van steen gehard door vluchtig denken ergens wel, sluimert zeurpijn in doolzeeën strandt met zandig tij, ginds schootmosselen, zandplaten…

ik wrijf een paar woorden met handen vol tederheid langs de boom die herfst huilt zijn tranen willen mijn lijf omranden omdat daarin een herinnering schuilt de zachte aarde opent zich langzaam en wil mij dragen ik hoor mijn naam bij het vallen van een blad kom met mij mee wil een engel vragen we zijgen even verder in het…

Een pubergezicht Weerspiegeld in een ruit Geen coole blik “Jij maakt mij niets” Een kwetsbaar Jong meisje Open voor verbinding Zonder reserves Open voor Levenslessen te leren Ik schrok er van De filter ontbreekt Dertig jaar verder Geleerd te doseren Filters toe te passen Wat binnenkomt En toch opnieuw In de fout Opengesteld…

ik blader door jaren zonder zorgen aan de tafel waar ik als kind al zat op slechts een steenworp van mijn eigen stad hier in dit huis weet ik mij geborgen vastgelegd geluk spat van wit papier dat stevig aan mijn wortels trekt en tast naar een diepe stilte die mij verrast de deur van mijn…

De luchten vertellen al dat straks de herfst in volle glorie weer zal komen: de grijze tinten zijn het teken dat de mooie kleuren van de bomen misleidend zijn: het duurt maar even en dan veegt de wind en ook de koude alles weg wat nu nog zo bekoort en dromen doet van pracht en praal. Er hang al droefheid en een vaag vermoeden dat heel gauw…

Pas in de nacht voelt zij de tranen hoort het kloppen van haar hart. Ziet ze engelen, ruikt zij de bloemen, rode rozen. Drinkt zij wijn en branden de kaarsen, voelt alles als satijn en is zich van haar zelf bewust. Luistert naar haar adem en geniet van de stilte, van de rust.…

Ik verdwaal even in verloren woorden, in het labyrint van onvergankelijkheid ook al borrelen duizend beelden naar boven en vertalen wat onuitsprekelijk blijkt, kijk ik met halfgeloken ogen hoe je uit mijn wereld verdwijnt. 'Tederheid' dacht ik je te noemen, zoals je in de lichtheid van het moment schrijnend je mond drukte op mijn huid in…

Was er dan toch nog weg tussen de bakens zwart van barricaden waarlangs een voet nog ongestoord kon verder gaan? Het einde leek zo einder-loos bevroren en verloren vol ondergraven bloemen met neergeslagen koppen. De slotsom bood geen rekenschap maar zwoegde moeizaam verder langs heel het koude levenspad waar glorierijke…