Zeg Ra, hoe gaat het met je Was jij geen lid van woorden Op lyrische akkoorden? Voor lezers is 't geen pretje Je fietst op klein verzetje, Ligt in een kleuterbedje Schrijf volzinnen! Wat let je? Wees eens een vent, want met je Half affe frazen raas je Als een klein muizig dwaasje Met voor zijn oog een waasje Je brein draait dol, dan…

Het is een grijze dag vandaag - pilarenbijterwolken Willen als ik hun agonie sinteren vallen leren Maar moeten voor de donder dieper zijn te klein Ik kabbel als te kleine golven aan mijn eigen oppervlak Als hout gekloofd tot aan de nerven Sterker na het kleine sterven Zo moest ik dieper zijn Ik moet ontwennen aan dit bloed met botten…

heb ik iets verkeerds gezegd? deze zin draalt als een stoomloc door mijn brein, ik hoor zelfs de hoge toon van de fluit wanneer het gevaarte zich wil stationeren zoals vaak roer ik mijn mond met een gelispel dat ik iets te hardop uit, ik zie het in de verwonderde grimassen dat mijn tongval zich weer heeft bezoldigd en zich te eer heeft…

in mijn testament dat ik nimmer zal schrijven is de leegte onherkenbaar aanwezig in het grote niets woorden ontbreken, zelfs het vel met die kleine lijntjes die je schoonschrift bepalen zetten de kantlijn buitenspoor ik heb niets weg te geven, al wat mij bezit zijn slechts koude harteloze dingen, mocht mijn eind aan de orde zijn leg…

Zij geloofde je oprecht toen je in heimwee van de nacht vertelde dat er geen vlinders aan te pas kwamen in de liefde dat het er in het dagelijks vertrouwen op aan kwam dat je op elkaar kon bouwen geen zandkastelen op drijfzand of luchtkastelen in de ijle lucht. Ze antwoordde nogmaals in fluistertoon dat ze het wilde proberen met jou…

Ik ben een God in ‘t diepst van mijn gedachten Zei Willem Kloos en ja hij ging zijn godgelijke gang Duizend gedichten - levenslang Totdat hij werd als God die hem - zo wil Het tegenwoordig - Reeds lang geleden voorging Hoe kan het toch dat hij die zo groot dacht Al jarenlang steeds zachter drukt op wat hem onderligt aan aarde En dat…

het gaat niet in de regen die ik zo mis, het water van welbehagen dat ik dronk wanneer ik dorstig, ja dorstig naar jou was ademhalen in de plooien van jouw o zo goddelijk verschijnen, jaren maken wijzer maar die kleine momenten waar we elkander tijdloos verkenden edoch, het verstrijken van gebeurtenissen wisten het verlangen uit,…

het is goed, deze nieuw morgen past als een vest om mijn ongenaakbare ziel, de rest van de dag breekt als een onweersbui door mijn kortstondig verlangen heen maar morgen, morgen drijven donkere wolken als gloeiende kolen over het zwart geblakerd gemoed dewelke nimmer meer zal slenteren in deze afgeprijsde lente goede-morgen, geen voorbijgangers…

de man, oud doch jong van hart spit in zijn dag met een geleefde lach omwille ongewenst groen in d'aard om jonkheid een morgen te geven op zijn wijze, een eigen trage vaart zijn gedachten, die ken ik niet misschien gevuld met verwachten hij enkel voelt wat hij ziet in de hartslag van dit moment en zucht, dat wel, en verdraagt pijn aan zijn…

Ben ik nog relevant vraagt de lente aan de storm over de heuvels mijn naam staat zelden in de krant niemand kent me in dit land doe ik er nog toe de meeste mensen zijn nu moe nog onbekender dan een koe vraagt de storm ten lesten toe tel ik eigenlijk nog mee je bent op dreef, zeg je in fluistertoon terwijl je naar mijn woordenlijf staart…

Eergister liep ik met mijn verre uncle Donald in de tuinen, de kebons, zoals hij vroeger zei Onder het genot van een senseootje vertelde hij ten langen leste mij zijn biostory, gezeten in een luie stoel in de wintertuin onder het foliage van een palaverboom In een vorig leven op deze groene aardkloot diende hij als…

Mijn naam is Lara, Lara Billie Rense 'k Ben non-binair, als interseksueel Een kruisje in mijn paspoort? Weet ik veel Ik ben zó omgeturnd als Stine Jensen Of Hila Noorzai...nog nooit van gehoord? Is net als Stine van gemengde bloede En mooi! Al stemt het mij dan droef te moede Want tja, die náám van mij is wat me stoort Vol afgunst kijk…

Van oorsprong was Bas Noorderling Van huis uit Indo, Oosterling Maar hij veranderde zijn naam En werd sindsdien een ander Die door 't leven ging als Westerling Hij wilde Zielkunde studeren In Amsterdam die grote stad Dat Sodom en Gomorragat Wist niet wat Mokum verder Voor die sociofreaks in petto had Aan vrouwvolk zonder kleren aan…

Waar naalden wuiven Schapen grazend in het nergens land Jeneverbessen in vochtige valleien De tijd mag even eindeloos stil staan Hakhoutstruwelen eeuwen oud Grafheuvels en hessenwegen Het wild struint vertrouwd Hier werd Willem Koestapel’s hutje gebouwd Hij las de heide In Veluwse woestenijen Z’n kudde toevertrouwd Hij was met de natuur…

Ze deed het Tot ze een ons woog Het zoog haar leeg Het balanceren Het doorslaan van Haar schalen soms Twijfelen, weifelen Muggen, olifanten Zout, zoet, liefde Haat, leven, dood Ja, nee, vasthouden Loslaten, angst, moed Aanvaarden, versmaden Waarheid, leugen Lichaam, geest, engel Beest, hemel, aarde Oorlog, vrede, ziekte Gezondheid…

De vrouw begon nu van zichzelf te houden Zij had geen ruimte voor een nieuwe band Die was als zwoegen door het mulle zand Als anderen dat eens aanvaarden zouden De vrouw begon zichzelf nu zacht te strelen Liet los haar vrijwel levenslange taak Van het verzorgen, want het was nu zaak Om voor het eind haar eigen hart te helen Zij was benieuwd…

De vrouw begon nu van zichzelf te houden Zij had geen ruimte voor een nieuwe band Die was als zwoegen door het mulle zand Als anderen dat eens aanvaarden zouden De vrouw begon zichzelf nu zacht te strelen Liet los haar vrijwel levenslange taak Van het verzorgen, want het was nu zaak Om voor het eind haar eigen hart te helen Zij was benieuwd…

ze verloor de wijsheid van haar lichaam beweegt langzamer dan een oude bemoste steen ziet iemand verder dan haar verweerde huid…

Af en toe komt de oersterke Katelijn in mij boven vanuit het niets verschijnt ze uit het diepste in mezelf. Ze waakt en wacht tot ik net helemaal ten onder ga, heeft nauw contact met van wie ik hou, bekokstooft snode plannen om me op te beuren in wie ik werkelijk ben of ik vergeet hoe mijn ouders me uitsneden uit een uitzonderlijke…

angst voor bevende letters op wit onwillekeurige ritmische bevingen barse dans van trillende vingers op hellend vlak die lijken te zeggen: er staat niet wat er staat er bestaat meer dan angst ver voorbij de tremors mijn taal beeft niet lees me…