We kunnen het niet langer bij een ander zoeken dat voel ik in de leegte bemerk ik in dat wat men niet ziet van het ontheemde wolkenland het gebroken hart en het verdriet een kleinere wereld zal voorbijgaan minuscuul heelal in het vergeten verwelken zal de mooiste bloem nu nachten korter duren in het berggebied van dromenland.…

Je zag de bergketen, gestaald in de morgen. En je zag de zee Donker en grijs, die op stranden beukte. Je zag de sterren, in de zwarte lucht. En je beefde, overweldigd als je was. Toen het leek of je hallucineerde Zag je dat boek, zonder kaft, verregend, Dat in het bos lag. En er was daar die fiets, weggeroest, Een speelbal voor de wind.…

zij legt een deksel van beton over de pijn van een inkt zwart verleden ik kan niet aan je denken papa ik ben vrijer dan ooit maar voor elke schaduw ben ik bang een specht klopt op de dode berk…

wat valt er nog te zeggen als stemmen zich vernauwen tot geluidsgolven, een beweging van lucht, een trilling in het universum, nu de bron is verdwenen en het oor zich niets meer voor de geest kan halen…

Alsof het je laatste dag is Druk je poedelnaakt, verkleumd Een engel, in decembers witte deken Verkleurt je huid, rood En knijpt de kou je longen dicht Als een eendagsvlieg Koester je elke tinteling op je huid Gaat geen seconde aan je voorbij Terwijl je afsluit met een koude douche Je witte, van bloed onttrokken voeten Als ijsklompen…

Haar ogen zoeken tere bloemen die haar ziel met licht betasten het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert misschien dat zij in grootsheid van het bestaan een schaduw afwerpt om de bloeiwijzer te vinden.…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

Liever hang ik in het landschap met een hoofd dat scheef hangt van verbeelding de vijvers ontwaren met bootje iris de blote ogen van ‘t oeroude baarvoets badend in arcanum Liever dan de naakte essentie vangen stokstijf op het doek gedwongen veel weerglans gebroken met barre ongenaakbaarheid de bevangenis van blootte…

In de winkel waar ik met mijn oma was, haar hand had losgelaten, terwijl zij met de groenteman van grote-mensen-dingen praatte, kwam door de deur een jonge vrouw Om daar haar beurt te wachten. Zij stuitte op het kind, op mij, en lachte Zoals men lachen kan naar…

wie is de ‘men’ in het woord mening hoe zachtjes moet men tasten om in het duister de waarheid te vinden zoekt überhaupt iemand nog wie is de ‘we’ in het woord werkelijkheid wiens woord wordt gehoord wat zou ‘nooit meer’ zijn zonder ‘ooit weer’ wat staat tussen de regels geschreven bestaan er monsters in het meer voor wie blaffen honden eigenlijk…

Ik ben rijker dan koning Midas, ik heb een appel, een mes en het zicht op een boom en bovendien een warme winterjas die me beschut tegen de windstroom. Hier op mijn bankje waar ik vaak reminisceer mijn droeve dagen, mijn uren van hartzeer tot alles tenslotte van me afglijdt Want zonder wroeging en zonder spijt.. wist ik als kind al de kudde…

toen zij het huis verliet verdween uit de chaotische roedel waar ze slechts een naam had en haar plaats kende belandde zij in een andere vreemde kudde ze leerde waar ze slapen eten bidden moest wie de wolf van de meute was wie de hond haas of het hertje was omringd door luidruchtigheid voelde ze bevrijding het was een vlekkeloze…

ik volg mijn schaduw op het ritme van de zon een hoekige schim gemaskerd dansend als Pinokkio. de slagschaduw van mijn armen vecht met het asfalt als een Don Quichote onbewust van de illusie. ik houd van dit spel met de zon als toeschouwer mijn schaduw omarmt mij als trouwe tochtgenoot. in een loodrechte omhelzing blijf ik twijfelend…

Het brein neemt de hand van de kunstenaar in zijn universum en tekent een huis de kunstenaar is een man in dit geval zoals de kale boom die voor het huis staat met vrouwen en kinderen op de bodem van de stilte eindeloos uitgestrekt in gedachten op het grondgebied van de stad die in het zand ligt het hart dat in de steen blijft het…

sinds jaren spaar ik wat ruimte maar eigenlijk is ’t nogal benepen in vakjes mijn tong zakt soms naar mijn hart likt het en haalt het bezinksel naar boven met het achterste van de tong obsceen over alle vakjes heen een quasi teveel aan ruimte spuiend …

toen hij op de drempel stond zag hij hoe zij vergeefs haar weerbarstige krullen in het gareel probeerde te krijgen bewogen bleef hij staan…

Ik ben mijn eigen eiland. Niet uitgestrekt, ik zie de grenzen. Zonder heuveltop of dal, ik zie de effen saaiheid. Net als Ameland, zo denk ik plots, -een tocht rond en om, heel lang geleden-, en toch weer niet. Inwaarts het vlakke land, effenheid tot aan de duinenrand. Maar uitwaarts steeds de zee, de grenzeloze zee, de lokroep van…

Ons volk liekt brokkelig, Stroef en kold Net as zien haarde kloeten, Moar 't beste is noar binnen vold De haarde kaant zit boetn.…

vandaag bevind ik me in het midden van het sneeuwlandschap er is niemand in het midden van de eindeloze sneeuw in het midden van het sneeuwlandschap is een witte leegte en toch te midden van de leegte zie ik iemand lopen iemand met een rode muts en een hond die blaft…

je armen bewogen als takken aan een boom ik zag je eenzaamheid en sloeg de beelden op zonder er met jou over te spreken ik dacht even dat ik je ziel had gezien misschien kon je alleen maar op jezelf staan lukte het niet om van je plaats te komen?…