Pril in het ontwaken van het ochtendgloren dacht hij nog na over de droomcyclus die hem zo had weten te ontroeren in het duister een ontluikende dagdroom viel hem ten deel op het bord, met zijn ontbijt naast een spiegelei ontwaarde hij zich een innerlijke bespiegeling zuinig in huisvlijt nijverig in eenvoud in dat bijzondere…

Dit sonnet is voor C.M. de V. Ter lering en wellicht ook ter vermaak Zij is altijd zo zeker van haar zaak En die van Hugo, Christa en van Mae Maar wacht u voor haar joviale lach Bij tegenspraak is zij kort aangemeten Zij heeft het laatste woord, zíj kan het weten En spreekt u aan op deviant gedrag Leest anderen de les graag bovendien…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag een schim uit het verleden een dwaze droom in het heden we spreken niet dezelfde taal jouw stem klinkt in het duister je doet net of ik niet luister alle geluiden klinken traag ik probeer je te vergeten in dit uitheemse niemandsland op het kerkhof van Chaos er is geen…

ik hang niet biddend boven de grond noch vlieg ik over de heide ik foerageer noch eet ik nachtvlinders of een dikke rups vleugellam zing ik onvast wat deuntjes en als ik praat dan stotter ik…

Het aardse was je ontstegen die nacht toen rivieren buiten oevers traden jij met natte voeten hartelijk afscheid nam van ons satijnen lakenspel: We hadden niets meer om over te discussiëren geen meningsverschillen geen hemel en geen hel alleen jouw helderblauwe ogen en die weemoedige oogopslag die een droom deed vermoeden.…

ze schrobt de gang water strekt zich uit zoekt ruimte in doodlopende wegen ze schrobt de gang in haar ritme alles blijft hetzelfde het verandert slechts in hetzelfde…

blauwomrand zwart, buitengetreden lichamelijk ontveld de zielezucht is altijd zwaarder dan het hart dragen kan opnieuw hapert de geest inzake verbeelding of blijken namen anders dan jaartallen boomlang versteend, anders dan graniet het gebeente ontwijkt zijn vlees verscholen in diepere ijslagen teruggedrongen tot krapte van huidhonger…

Werd deze ochtend wakker de rijzende zon in mijn hart een sterrenhemel in mijn hoofd sentimentele vlinders in mijn buik dacht wat doe ik hier in het landschap ik ging die avond slapen de maan naast mijn hart dacht wat doe ik hier in bed in het hotel van de salon moralist lag in de nacht diep te slapen kon niet denken want ik…

Haar zijn is ingelijst. Zwarte wolken hangen dreigend boven haar hoofd. Herinneringen in beton gegoten, daar kan niets bewegen. Alleen slaat haar hart soms op drift of schieten tranen over haar wangen. Haar wezen is ingekleurd, de hemel dreigend. Niets bleef haar bespaard. En buiten wachten uitzichten die niet wijken willen.…

een vader die vastkokende aardappelen bereidt als voldongen feit maar ook bestaansrecht dat zich in berisping verliest -gedeeld door zinsneden tussen uitersten, in uiterwaarden op het midden van de weg ergens halverwege de ivoren toren doch ruim voor de val nergens gloort twijfel tussen zekerheden tussen nuluren en voltijds zelfs als…

ik plant mijn boom in geestverwante aarde, op een kalme dag, dicht bij mijn havenhoofd en wieg zodat ik wortel schiet in gedachtenrijke waarneming zichtbaar door verstrooid licht synoniem van wolkenwaarde zonder te weten hoe of wat en dat is nog maar het begin…

daar sta ik dan met mijn hertenharten gebroken regenlicht tegendraadse avonden en gesprekken zonder welgemoed, hamerstukken in de marge; totdat niemand ingreep draaiend in cirkels voorafgaand aan toekomst het is nooit gewoontjes dat dan weer wel…

We kunnen het niet langer bij een ander zoeken dat voel ik in de leegte bemerk ik in dat wat men niet ziet van het ontheemde wolkenland het gebroken hart en het verdriet een kleinere wereld zal voorbijgaan minuscuul heelal in het vergeten verwelken zal de mooiste bloem nu nachten korter duren in het berggebied van dromenland.…

Je zag de bergketen, gestaald in de morgen. En je zag de zee Donker en grijs, die op stranden beukte. Je zag de sterren, in de zwarte lucht. En je beefde, overweldigd als je was. Toen het leek of je hallucineerde Zag je dat boek, zonder kaft, verregend, Dat in het bos lag. En er was daar die fiets, weggeroest, Een speelbal voor de wind.…

zij legt een deksel van beton over de pijn van een inkt zwart verleden ik kan niet aan je denken papa ik ben vrijer dan ooit maar voor elke schaduw ben ik bang een specht klopt op de dode berk…

wat valt er nog te zeggen als stemmen zich vernauwen tot geluidsgolven, een beweging van lucht, een trilling in het universum, nu de bron is verdwenen en het oor zich niets meer voor de geest kan halen…

Alsof het je laatste dag is Druk je poedelnaakt, verkleumd Een engel, in decembers witte deken Verkleurt je huid, rood En knijpt de kou je longen dicht Als een eendagsvlieg Koester je elke tinteling op je huid Gaat geen seconde aan je voorbij Terwijl je afsluit met een koude douche Je witte, van bloed onttrokken voeten Als ijsklompen…

Haar ogen zoeken tere bloemen die haar ziel met licht betasten het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert misschien dat zij in grootsheid van het bestaan een schaduw afwerpt om de bloeiwijzer te vinden.…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

Liever hang ik in het landschap met een hoofd dat scheef hangt van verbeelding de vijvers ontwaren met bootje iris de blote ogen van ‘t oeroude baarvoets badend in arcanum Liever dan de naakte essentie vangen stokstijf op het doek gedwongen veel weerglans gebroken met barre ongenaakbaarheid de bevangenis van blootte…