luchtige dag vol van blauwe weemoed zachtkens glijdt zij daar zonder dat ze hem ziet blauwe waanzin zomer vol witte hoop glans maar raak, zon blonde haren onder de essen laat zij gras vliegen de witte handekes vol van lente lichtblauwe dag een oude man in waanzin zijn dag met haar zonder dat ze hem ziet de blauwe oogjes vol…

ik frommel je in gedachten terug hoor sneeuwvlokken nog hikken en proesten, net boven het gras en hoe het landschap kinderstemmen ving, hoog in het ontmoeten van vogels jouw kerstboom die het licht bewoog naar een witte zielloze kamer weet je nog rode ridders en kastelen, alle piraten op het dek het getikketak van tweeëntwintig…

een milde winterzon bescheen het park waar de eenden al zagen voor wie we kwamen door ons lonkend zakje brood zij keek verbaasd naar al dat gekwaak en gesnater in ’t water, had enkel oog voor het tafereeltje om haar heen en ik, al kuierend achter haar wagen ik genoot van wat we samen deelden en van ‘t kind in mij nog even speels…

Op de frêle schouders draagt ze een ransel met de elementen, de wind, de regen, en haar fantasie, die de vragen van dit kind laat wegen, op het gezicht de zon, haar niet verblind, die haar en de verlichte paden in passtele kleuren tint, het haar als vers geschoren hooi doet geuren, verstuiven stappen zich in zand, waarna seizoenen…

de vader hield zich verborgen in tranen vocht hij onder de zon nee, zijn kind kon beter spelen met een palmblad en stenen waarin het mooie vormen zag zoals vissen en paradijsvogels dansende vlinders lokten speels de handjes, vluchtigheid haperde de voetjes, ontelbare verschrijvingen de oogjes, vader op het netvlies…

Hurkend in de tuin valt zijn oog op een tulpje. Zacht vouwt hij het open, kijkt aandachtig, legt er zijn oortje bovenop en luistert…. Voorzichtig staat hij op, loopt stil het tuinpad af. Drie peuters lopen geruisloos het tuinpad op, hurken voor het tulpje, het vingertje, eerst voor zijn mondje wijst nu het tulpje in,…

hoe schoon de handjes in het wit de eerste sneeuw dwarrelt stapkes zijn zichtbaar heen en terug en we lachen, we rennen om de witte bollen blauw breekt door grijs glinsterend zijn oogskes ineens is alles grootser donkere dingen zijn bedekt efkes dan smelt alles weer ineen…

eeuwen van stilte in de schemering van zware gewelven zacht kaarslicht voor de moeder en haar kind opvlammende hoop voor de vervulling van een vurige wens…

Overdadige gedachten de weg van een te lang gerijpte vrucht, ontstaan in de conceptie, geuit in een impulsieve daad, in onderhuidse maat gelucht uit fantasieën van een kind, ontstaan de bellen die ze blaast, en bekwaam haar weg in vindt, wijzigt de kleur niet in ademzucht kaast de beelden af op dikke huid, onttovert haar wereld in…

later, als ik groot ben, dan is er geen oorlog meer ik heb dat altijd gedacht, de strijd heeft zich verplaatst naar de straat spuiten liggen tussen de struiken scooters beroven ouders van hun geloof en ik wil alleen maar buiten spelen…

oogvocht stroomt over het kind kijkt me aan een traan glijdt vol glans langs een guitige glooiing gekruld tussen wang en neus zilt een zoete lippendans een fietsenstalling spreidt met grote pret omlijst kirt een roze tong vrolijkheid spat en springt over van de natte mond ontregelt beide handen zelfs de voeten draaien rond…

In de grote wereld ben je klein nog kleiner dan de woorden die je kwetsen, kleiner dan de handen die je raken, de smaak van bloed op je lippen Elke nacht speur je de hemel af op zoek naar dat ene, dat ene die je kan bevrijden uit de handen van de grote mensenwereld Maar ook jij mijn kind zal alle pijn vergeten wanneer jij als grote mens…

hij ziet haar vlindertje achter duinen ze wriemelt een snoepje open werpt het papiertje in de branding hij volg het wegdeinen met rave-ogen toegeknepen de zee weerkaatst haar leven en zijn lusten…

Hoeven hoor ik schrapen over straat, ik weet bij god niet hoe het verder gaat maar jij, jij lacht zo vrolijk in je vuistje, jij kent nog niet de streken van het kwaad. * Op verzoek als tekst voor een geboortekaartje gemaakt.…

Dans en sluit de rijen uit hun schaduw onttrokken zonnen. Dans maar voort, verleg de paden, niet gehoord in klare stemmen, vér van men heeft verzonnen. Krom de weg, het bestaan is recht, dans; bloem der aarde, verbindt het mondiaal gekleurde lint met uitbottende jeugd, ontbloot het sprookje. Zaai; de zuivere deugd van jullie natuur…

Of hij alleen op de wereld was banjerde hij daar langs het strand geen last van kou en wind op zijn laarzen door het schuim dat kleine blonde noordzeekind Hij tekende zijn fantasie in lijnen klein en groot met een vinger van zijn hand of een schelp die hij vond in het gladde natte zand Soms zochten zijn ogen blauw tussen de mensen op…

Zondagmorgen het is half negen, ik kijk naar buiten de lucht is grauw, en nergens een puntje blauw, het wordt weer een dag met regen. De vogels laten zich niet zien, alleen een Roodborstje die schuilt in een conifeer, voor dit mistroostig herfstweer, ik neem een kop koffie het is een uur of tien. Lees een boek en kijk af en toe naar buiten…

ze zette zich neer in de oude zetel sloefen kapot getrapt, kousen mee gaten als patatten, tanden gelijk een fietsenrek, haar kleedje in blommen pakte een boek en begon te lezen kinders die het hoorden gingen om haar heen zitten mee open monden benen sloegen zich over en in mekaar omdat de taal en het verhaal zo vrij werd verteld, zonder…

langs de stenen van de woning aan de zee van onheil- waren ramen zwart gelakt en de muren donkerbruin gekwast. daar achter een kleuter met hemelsblauwe kijkers. zo jong en zorgeloos zó zoals het moet zijn maar de zwarte tinten bederven het zicht op licht.…

jij bent, mijn kind, in woelig water mijn stek om veilig door te gaan zonder te weten voor ons niet zozeer doel-bewust want zonder baat of plan was jij daar altijd al op juiste afstand zo dat ik zelf kon lopen niet leunen, hooguit rusten om daarna durf te hebben voor een nieuwe stap…