ik moet je nog zeggen dat je moet leren zacht te zijn ik moet je uitleggen je bent niet alleen, je bent alleen onderweg in een harnas van beton een weg die nergens toe leidt hoe oud ben je nou? je grijnst en grinnikt maar je weet precies wat ik bedoel je moet alleen nog leren om zacht te zijn niet alleen te zijn…

LAIS is louter golf en stralen. Ruimte neemt de vorm aan van haar ogenblik. Tijd gebeurt wanneer het klopt en klikt: LAIS licht op in dansende gebaren. Ziet het alleen wat zij hier lijflijk doet? Haar handen vergeven met handen het falen. Haar voeten betreden met voeten de gratie. Haar ogen geven de ogen zicht op het ware. O gij allen met…

het uiterlijk van de dichter werd zacht wanneer het de gevoelens weerspiegelde waarvan het hart sprak verlicht door een glans van liefde goedheid en waarachtige toewijding des te sterker voelde de kunstenaar in het bewogen hart de angel van de duivelse kwaadaardigheid steken, hier en daar en overal waar de echo’s van het kwaad weerkaatst…

Het geheugen is een hoer die je betaalt met je geweten. Hij is erg professioneel. Het is zomer en het speelt pétanque met zijn vader. Zijn lach is schoon en waar. Het staat op zeven stranden Normandië te bevrijden. Het heerst, want ’t is nu daar. Zand glijdt door de vingers en het kucht. De hoest geeft bloed, dat kan geen kwaad. Het is dat…

Zij wordt onwezenlijke klaarte, licht dat zich enkel aan het licht wil laven. Het wankelt als het denkt aan haar. Het snakt naar lip en tong, het wil weer tastbaar zijn. Het is een lied dat niets verwezenlijkt. Het weet zich donker, droef en stram. Het schuift het onbepaalde laag na laag in ’t nimmermeer. Het is voos en arm en lam. Het…

Goede stille Nacht, wil het nu omarmen. Het ziet Uw schouders, naakt en frêle. Uw jurk is blauwe zijde en verglijdt. Goede, stille Nacht, heb met het erbarmen. Geef het zachte weerschijn van de maan, geef het wolken die gelaten drijven in de kille lucht van uw bestaan, kleedt dit naakte leven met uw Duister aan. Goede stille Nacht, het wil…

De aanvang van de stilte likt de stilte open met een zucht. De val van het duister splijt de dijen van het licht. Duisternis bevrucht. De drang van het heden om verleden te zijn, nu en in de toekomst, wordt onhoudbaar wanneer het haar jurk oplicht. Ze spreekt het aan met open ogen, onvoldaan. Het graaft verwoed in haar, zoekt een reden van…

“I dream of journeys repeatedly: Of flying like a bat deep into a narrowing tunnel Of driving alone, without luggage, out a long peninsula” Theodore Roethke – The Far Field Het open veld is weergaloos. De aarde raakt de aarde aan alsof het aarde was, stof van het bestaan. De zee is zee alsof de zee bestond, maar niets daarvan is waar.…

waar zomer spreekt in contrasten bruin en wit was de lente in ontwaken al de lichte rode randjes pikant aan het maken het knoopje nog een sluiting verder waar nonchalant wit de schijn van openheid verbloemd en een aantrekkelijk palet voor de schilder heeft klaargezet pas onder donkergroen loof blikken ogen het sprankelen…

Het weigert u haar verder te beschrijven. Het wil haar niet in letters zien vergaan, Het wil niet horen meer maar voelen hoe het licht haar op zijn tong vertaald tot woeker, brandmerk van bestaan. Het keert de woorden, egt het veld, en zeist de metaforen van het land: in het strelen zal haar omvang stralen. Het weigert u haar verder te beschrijven…

Elke daad is ooit een woord geweest gevangen in verlangen naar de daad. Elk woord is ooit een droom geweest, geofferd op het tipje van een tong. Dit lijf is vele werelden, een groots heelal. Zonlicht is de luister, duister is de vacht. Het hoort en spreekt zich uit in haar: er is geen weg terug, het is er, is er, al. Elk woord is ooit een…

Tast met mij de zee af naar een vast punt aan land Proef de smaken van zee en zout Er zijn nog miljoenen zonnen te geef Luier met mij in het gras weg van de koele stenen Vertrouw op de gevleugelde liefde Laat los in de maalstroom van de wind Vlieg met mij de zomerhemel tegemoet Tril mee met de toonladder-loze spotvogel Word niet wakker…

het zag haar lang, heel lang geleden plots voor zich staan: een wulpse hinde, jong, onaangedaan. pretoogjes, wangen met kuiltjes, flarden jurk die speelden met de kindse wind. er was geen tijd om aan te raken, er was geen plaats om bij elkaar te zijn. maar elk moment maakt krullen in de tijd en ’t heeft alsnog haar lieflijkheid gevonden.…

haar lijf is koude vlam, heur haren vuur, haar lippen zee waarin ’t verdrinken wil haar ogen licht dat geselt en bestuurt haar huid is rein, dat maakt het aardse stil. het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn, het wil alleen in haar bestaan, het wil alleen haar zoenend het nog zijn, het wil in haar als het in haar vergaan. de krullen van…

‘Ante mare et terras et quod tegit omnia caelum’ Ovidius, Metamorphosen I, 5 chaos was alles, geen woord benoemde leven, dag was nacht, nacht dag, zee land, land zee, mateloos wit was alles één, en heerlijk om het even. verheven niets, geen ding dat deinde met iets mee. aarde kleefde niet in’t duister, geen zon was daar, geen kring van…

''O, mooie buurvrouw...'' zong de buurman. Hij woonde verderop. Ik kende zijn naam niet. Ik gniffelde onder wit satijn en dacht, Het vergt toch minimaal een luit wil ik aan het raam verschijnen Het bewegende gordijn Een glimp bordeauxrood kant Zijn overslaande stem, want hoe kan ik beter een aubade beantwoorden, dan met Aubade…

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

een zwerm gesternte er omheen en het is kern van niets, en niets is het heelal. ongezien is het er licht, de lege weg voorbij het einde van de weg. op doelloos draaiende spaken spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuil dat willoos waait, het stof op gore straten. stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de tong. het draagt de rotte…

er komt verlangen in de zee van het verlangen, een draaikolk van lust in het golven van de lust: enkels vormen enkels in het water en het zand. het treiterkleedje deint omhoog, en valt nat neer. nog half aan land omrandt het maanlicht vals haar zachte lijnen, werpt vage schaduw scherp op algen, schelpen en botte ribbels in het zand. het sleurt…

rustig vervloeien tijden die ons even scheiden waarvan de inhoud in veel aparte emoties uitkristalliseert die integrerend hun kleuren spreiden om het vloeken te vermijden ook zonder blauwdruk regie en coaches dekt liefde alles toe omdat wij geïnvesteerd hebben in elkaar vertrouwen kan afwezig bouwen met een enkel woord…