Met ons gezicht werd altijd gesproken. Een rillende trek, van opa ingepikt. Door wangen werden woorden gebroken, en als platte, vlakke propjes ingeslikt. De hoeken die zich strak vormden lieten merken, dat we één waren en daarom afgekeurd. De zelfspot, die het geschil had laten werken, ontbrak en was daarmee doofstom ingescheurd. Jouw…

na geboorte en twee huilbuien staan ouders schaakmat zij is hun prinsesje maar eigenlijk hebben zij het met haar gehad…

Kom dan naar huis waar je woorden welkom zijn en ik in stilte wacht totdat je in je web van zinnen weer jouw oude droom zult vinden die dunne draad weer oppakt om er een nieuwe van te weven en weer weggaat... vervuld van vers verlangen weer jouw weg gaat.…

het schilderij in mijn hoofd de kwast pakkend papier wit de kleuren mengend het angstig rood ook de geuren de luchten de lege straat het omhoog geschoven asfalt wortels van mijn bestaan de verhalen van mijn vader ver maar dichtbij de lokkende polder op sloten al het onbetrouwbare ijs met daarnaast de oprukkende snelweg foto’s met een…

Het kleurrijk wachten werd donker geduld tot een peutermond uit Kazachstan een kus rood gaf in het langdurig huis en het gesprankelde niet meer hoeft weggeslikt.…

waar zijn zij de door weer en wind en hard labeur vereelte handen zo hard, zo zacht voor mijn kleine hand verweven in de jouwe geruststellend gevoel een baken in de immense mensenzee de vijandige wereld kon mij niets ik mis ze sinds lange tijd zij boden mij rust en bescherming…

wij spraken nooit dezelfde taal al peuterde de kleuter die ik was letters uit zijn mond ik kraaide nimmer zijn GEMAK noch zijn ONVERMOGEN wel eigen wisselwoorden die hij niet verstond stappen, fietsen, autorijden vreemde talen die hij sprak of liever: schreeuwde tot het kristallen lexicon van mijn kinderliefde brak deelden wij geen idioom…

Noodgedwongen moest jij een keuze maken je was verliefd geworden op een vrouw in je nieuwe vaderland met haar wilde je verder je dacht ik trotseer ze wel de wetten, de traditie de cultuur van je ouders, je familie, het geloof je dacht dat jouw liefde sterk genoeg was als zij in je armen lag brak de zon door in jouw ogen ze geloofde…

Op de vraag of ik genoeg van mijn vader hield om hem voorgoed te vergeven het liefst vergeten kan ik niet ontkennend antwoorden hij timmerde zijn hart uit de ingewanden van een boot liep langs de oevers van een onbewogen kust bouwde vogelpaleizen langs de zijkant van het huis was nooit ergens anders te bekennen dan onder mijn moeders…

waarom ik hier van de fiets stap van tijd tot tijd op het bankje zit en zie hoe het land onder een paarse gloed vervaagt de dag er schoner verglijdt alsof ik door mijn vaders ogen kijk met dezelfde oren de stilte beluister hoe mijn gemoed zich beroeren laat terwijl ik huiswaarts fiets de herinnering hier zacht gedijt…

In tegenlicht stond ik daar In weer en wind In sneeuw en kou voor 't schoolplein motor draaiend wachtend tot zij jas half aan door de deur naarbuiten zwaaiend: Haast je! Vlug!We moeten gaan! Net tussen twee vrije uren naar muziekles in de stad Stond ik daar verregend, nat.. warmte of kou motor (fout!) bleef draaien Niets of niemand…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

hij is er steeds bij kwijnend licht naast dichte schotten weggedoken stil met ingeslagen wapenfeiten in echo’s van verleden stemmen hij neuriet alle kogels weg bedaart de stormen in zijn kop met bijeengeraapt vertrouwen ‘je moet het zó zien’, zegt hij beklemt op zachte toon de wereld niemand draait er nog omheen zwijgt als tabak…

Rode haren, grijze draden Nog ongekamd. Achter op je hoofd een vogelnestje. De duster nog naar slaap geurend Je ogen wakker en moe, De koffie, al op, Aan je derde bakkie toe. Maar eerst douchen,…

De wereld heeft je meegenomen op een wereldzee van dromen die je koesterde zolang je naar me zwaaide met je hand omdat jij zo graag wilde leren van dat wat jij hier ontbeerde en niet vinden kon in dit door jou en Hem verlaten land Dit land waar wij gelukkig waren in ons eeuwig navelstaren was het land dat je in vrijheid als een kind hebt…

Schoon was ze schoon op zichzelf op haar vijf kinderen,haar huis Kuis zouden ze dit in Vlaanderen noemen In dit dicht wil ik haar roemen het spic en span omo,witte reus Ze had toentertijd geen keus moeder ontpopte zich tot huisvrouw Een beroep,een baan dagelijks bestaan met veger,bezem doekjes plenty om af te stoffen Voor…

Het was een koude ochtend maar de zon scheen. Er hingen oranje gordijnen in de keuken die gaven een geheimzinnige gloed door, met het licht erop. Ik schoof ze open, ik wilde de vogels zien bij het voederbakje, de merels en pimpelmeesjes, die vlogen zo schichtig af en aan, dat waren net vliegtuigjes. Moeder zat al in de kamer, op de bank in haar…

Touwtjes, zo uit elkaar Tussen statische uiteinden Dartelt een kantelmoment Een kleine knoop Is de werkelijkheid Van licht naar zwaar Zwiert een nieuw exemplaar Ontrafelt zoals mijn vader natafelt In zijn eigen tijd…

meaux ik zag mijn overleden vader op de terugweg vanuit zuid-frankrijk in meaux, rue de la république in een rolstoel voor de etalage van een fotozaak met zijn drieën reden we richting senlis onze wegen keerden zich naar binnen deden de steden weemoed en melancholie het atlantis van voorbije tijden aan waar taal haar tekort manifesteerde…

Verblind door sneeuw als ik soms was zocht ik de randen van het pad met witte vlokken op mijn jas die zoveel winters had verslagen maar gekregen van mijn vader die hem niet meer nodig had kroop ik nu dicht tegen hem aan me schuilend voor de witte vlagen En zo liep ik wat vooruit terwijl ik in mezelf bad dat het met jou nu beter ging sinds…