die steen is mijn moeder niet die steen is niet mijn pa verweerd en hard en koud ik hark en plant verdriet alweer opnieuw verweesd keer ik terug naar het leven…

De liefde en ontroering die ontstond toen haar lichaam in aanraking kwam met het vooruitstrekkende heiligdom Neem mijn hand, pak hem goed vast Ze voelt haar vlinders op zoek naar een uitweg door de slokdarm om de lucht te vullen Vlieg Vlucht! Laat ze gaan Het zijn maar eenvoudige insecten Ze volgden één voor één tot het hemeldak gevuld…

Als de wind weer weemoed waait, loom, donkerblauw en vol verlangen. Zich ritselend laat vangen, standvastig blijft, niet draait. Kan ik eenzaam, lange uren staren naar jouw glimlach in mijn glas. Je ogen, je mond, hoe mooi je was. Maar de dood speelde al door je haren. Een kam met veel te scherpe tanden op een hoofd waarin de waanzin…

laat me nog heel even genieten van het leven laat me er nog heel even middenin staan en laat alle herinneringen nog even langzaam voorbij gaan laat me nog heel even genieten van toen die mooie momenten, de liefde, die eerste zoen laat me nog even denken aan de kinderen voor het eerst in mijn armen hoe ze mijn hart vol trots konden verwarmen…

Hij was een meester in het observeren En trapte zo het leven op zijn staart, Elk klein detail vond hij vermeldenswaard En wilde hij onopgesmukt noteren. Zijn doel was niet vermanen of beleren Of dat een misstand eens werd aangekaart. Zijn doel was slechts zijn stijl van formuleren En daarin was hij ongeëvenaard. Als ik zijn column ’s morgens…

Ik hoorde het gisteren pas van je Jan, mijn maatje uit de klas van weleer zo’n vijftig jaar gelee We vochten en visten, altijd waren we wel aan’t ravotten, stelletje zotten, wij met z’n twee en toch, keer op keer ontmoetten we elkaar weer op de meest onverwachte plekken Jij was altijd de dikke, ik bleef gewoon de dunne Soms zagen…

De tijd lijkt stil te staan in koude kille uren ik voel me een slecht verliezer hoe dan ook lijk er niet mee om te kunnen gaan met het aanvaarden van de dood is het de angst om zelf ooit te gaan ik kan het niet benoemen de tijd lijkt stil te staan nu er weer een heel lief mens is heengegaan mijn fluister klinkt heel verdrietig in de…

Hij had een grote liefde voor het lezen. Als criticus en eerst ook als docent Heeft hij die liefde keer op keer bekend En menig boek de hemel in geprezen. Die leeskoorts maakte hem enorm belezen En hij was altijd in zijn element Als een auteur zijn literair talent Weer eens in prachtig proza had bewezen. Maar hoe groot iemands passie ook…

in memoriam sororis meae 23 januari anno domini l998 jij kruipt naar haar toe jij schaart haar in jij weidt haar af tot op het bot heer en meester ben jij kreeft van haar liefde echter niet het laatste vertrek een kist en wilde ganzen uiterwaardenwaarts hellouw door tot aan de waal waar de veerman niet meer vaart in de tocht een wak…

Sluipend sloeg hij toe op niets vermoedend leven dat de andere helft nu overslaat zij die zelf al dichtbij staat moet weer een kind begraven ze is in elk geval nu bij de Heer zegt ze als troost maar liever had ze zelf die laatste stap gezet…

vier lange jaren zijn verstreken in welke je nog altijd aanwezig bent in kleine dingen van alledag hoe zwaar jouw rugzak woog voor jou zullen we nooit weten, maar dat 'ie te zwaar bleek, was 'n feit het maakte niets uit hoeveel we van je hielden, langzaam maar zeker verdronk jij in jouw poel der wanhoop waar jij zo naar verlangde was…

hier aan de rand ligt de tijd, dit is haar wereld nog veel vaker dan dat ze de woorden kan verdoven 'ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!' luistert ze naar zijn eindigheid, naar zijn kleine witte stem en wanneer ze zwijgt, haar hoofd te rusten legt van boom tot boom, in wind gebogen in alle stappen terug op het vensterglas,…

mijn voeten kennen de weg naar het graf van jullie die mijn ouders waren een zus pootte krokussen die nu kleur geven tussen mos versteend vogeltje houdt de wacht grote eikels liggen verspreid over het bospad en jullie plek bomen temperen licht en regen…

Nog zijn de sporen voelbaar, uniek, ik vermijd ze niet, ze zijn in aard en ziel gegrift, een schaduw van voorbije strijd, van wie ik de mantel mocht beroeren, waarop een gedoofde ster is bijgezet. Ik blijf niet langer wenen, volg de dood, gezeten in z’n tijdloos wiel, flonkeren de vonken van jouw vuurstenen, die bloedrood in een dageraad…

Van alle kanten nadert de ongewenste winter Rillend loop ik door het aangeslagen bos Alle twijgjes van de kale berk glinsteren van de regendruppels in tegenlicht. Even sta ik stil bij deze levende ets van een wereld gereduceerd tot lijnenspel. Haarscherp komen structuren aan het licht. Bij mij daarentegen geen glinstering, geen heldere lijnen…

Onder deze zerk vergaat een eerzame vent die niet verliederlijkte, als een batavier, en die zijn leven – nu bereids een monument – niet schond door rond te razen als een dolle stier. Een machtig mensenkind wiens inzet voor de Ander en voor de Maatschappij schier onnavolgbaar bleek. Geen cynicus, maar desondanks een rots, en schrander. O lof…

hier stort het ribgewelf in het dwarsschip zinkt die grote aardewerken kruik is een pedaalemmer met rozetten, arabesken en niksnuttige ornamenten traag trekt het sfumato uit haar ogen heldere sferen die alles onthullen het stucwerk haalde ik gisteren al van haar lijf – ze was al wat lijk toen taille douce heette ik haar ze was een…

Ik fluister lieve woorden eigenlijk nu het te laat is je lichaam ligt er koud bij de kleur is ook niet meer van toen. Bloemen waar je niet van hield beklemmen je het adem halen daar waar zuurstof je toch al niet meer redden kan. De foto geeft wel prijs dat je inmiddels veranderd bent dat de lach die jou zo sierde voor altijd verleden…

Zwijgzaam plukt zij prille klokjes uit haar tuin, wiens ongereptheid teer belofte van de lente luiden. Ze vlijt de bloempjes neer tegen mat glanzende woorden en hoort de stilte galmen in de klanken van zijn naam. Pas als de leegte in haar naar de diepte van het missen vraagt, vindt zij kracht om uit te spreken: “Omdat hij zo bijzonder…

Sterfbed van mijn vader Verscholen in zijn gebroken ogen Schemerde even een licht En ver weg in zijn gezicht Glimlachte hij Hij herkende mij…