Elixer der dood Verdonkeremaant de pracht Tijd is mijn vijand…

de zwarte potkachel, de pook naast een koperen kolenkit micaruitjes vlammend rood en op de gloeiende plaat pruttelt een koffiepot opa stopt zijn pijp, hij puft tevreden voor zich uit terwijl oma een wrong draait in heur wolkenwitte haar de kleine ramen in het huis van golvend groen glas met sanseveria en begonia op de smalle vensterbank…

Zal ik je de hoeksteen tonen van een nieuwe grens Ik noem hem rustpunt van verlangen Naar een ander tijdsbegrip als het kan Weg van metingslaven het regelen en ordenen Uitgevonden maatstaven met de tijd als tiran…

Tussen huisstof en memorie las zij zichzelf terug in tijd Een handgeschreven jeugd in puberaal moeras waar ratio verdwaalde en kalverliefde toekomst las Memento mori voor haar dromen die ooit staarden naar de sterren maar nooit verder dan de zolder zijn gekomen…

grazend door het Friese groenland lonkt groots de scheve rafeltoren van het dode Oldehoofster kerkje vol platgetreden Romeinse sporen zij begroeven daar hun doden en geheimen in de gitzwarte grond een werelds erfgoed ons gegeven opdat nieuw zich met oud verbond het Oldehoofster kerkhof met kranige happen leeggeroofd tombes en schedels…

als het leven toch eens in serie geschakeld blijkt repeteerbaar in een volgende fase en zonder oordelen en straf ooit een hoger doel bereikt alle mensen zijn dan gelijk deel van die ontwikkeling op weg naar een gelukkig zijn delend in verdriet en pijn en niemand die mislukt kon ik maar reizen in de tijd mijn eindpunt achterhalen en…

in de bloei van je leven maak je jezelf tegen beter weten in wijs dat het altijd zo zal zijn... maar helaas wanneer de bloemblaadjes gaan verwelken en neer zullen dalen op de koude grond weet je het maar al te goed: de vergankelijkheid zit je 'je korte leven lang' op de hielen…

Tijd heeft mij een te kek brilletje opgezet, mijn lief vindt het mooi, cool, ja passend bij mijn grijze haren, maar ik staar naar het scherm, naar de Chinese vaas, met de nu onscherpe rode en gouden figuren, mijn ogen dwalen onzeker door de kamer, het gemis aan scherpte doet me verdriet, vooral wanneer de wind uit het noorden blaast, met zijn…

Twee oude vrienden Gedwongen Tot een ander bestaan De één koos voor het leven Zich bevindend In al zijn ware pracht De ander voor een einde Een stille reis Waar niemand op hem wacht Een tegenstelling zo immens groot De één koos voor de liefde De ander voor de dood…

in mijn kop ben ik nog jong maar mijn handen verraden groeven, aderen, vlekken een kille wind waait waar ooit de lente bloeide een warme mantel dient mij met liefde te bedekken nu weet ik de tijd nog even, dan ben ik er geweest valt er niets meer te rekken…

nacht schaf raad nu de woorden van dit vers zo tastbaar worden besloten ligt in deze zin waarin ik nog kind was in de vergane tijd van mijn geboortehuis wakend in de tijd zag ik stil op gebonden aan het heden sta ik en hoor verre gezangen ten prooi aan het honende gehuil eeuwen zijn spoorloos heen gegaan verloren in het kosmisch…

Twaalf keer koekoek eentonige sfeer zij leest haar boek. Terwijl het gewicht traag beweegt naar omlaag gericht. Zwarte Woud nostalgie zwaartekracht rond middernacht.…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

Iedere keer fluistert de zon ons weer in Dat de wereld weer gaat beginnen En dat ieder kind Weer de dag moet vinden Maar iedere keer hou ik verborgen Dat ik denk aan de zon van morgen…

uren tikken voort op een uurwerk zonder rust zelfs de minuten worden stilaan niet gesust. wijzers turen vol afgunst naar de secondes op de klok ze lopen met pure snelheid en plots komt in mij op we zijn gewoon de tijd kwijt.…

geen dag ben ik onaangebroken begonnen de sluier van de nacht achtergelaten, opgelicht waanzinnig opnieuw knipperend naar de zon ik mag weer een dag…

komkommer en kwel tijden van niets slechts denken is iets dat troebelt me wel komkommer en kwel gebogen en gebukt onder het lijden dat mislukt rest nog slechts het verlaten van mijn vel…

loop heen en weer kan het water dan niets alleen? dacht de man die zijn jaren bij de sluis doorstond door zijn eb en vloed te tellen alléén de maan maakt mijn zure nachten zoet wees vol alsjeblieft aan halve heb ik niets anders loop ik er nog liever naar toe…

"game is over" bij een tennisbaan in verval het onkruid hoog en het gravel haast verdwenen als bij een veteraan op laatste benen.. tennisbanen moeten leven kreunen onder slagen met ballen die om opslag vragen maar een baan zo ongelegen daar kan ik niet goed tegen…

Heel even de grens te overschrijden van die fase na de dood net genoeg om te weten of er inderdaad wat is…