zo kwam je in ons leven maar moesten jou veel te vroeg laten gaan met gebroken hart hebben wij jou aan Moeder aarde toevertrouwd daar waar jij vredig lag, tot eergisteren hebben vreemde handen grafschennis gepleegd jouw voor altijd laatste rustplek verstoord, kapot gemaakt ons hart breekt opnieuw wat voor onmens doet zoiets wij gunden jou…

Mijn vader was van prikkeldraad Zijn grafsteen is van hard graniet Hoe moet ik door het leven gaan Geklonken in versteend verdriet…

Ik word overspoeld en zink weg in de diepte -- van eigen echo's.…

Zoveel momenten glijden stil voorbij, een vluchtig ogenblik, door tijd ontnomen. We koesteren wat ooit het onze was, maar toekomst roept ons mee, onstuitbaar stromen. Kijk niet om, de weg voert altijd door, de rivier kent geen halt, geen vaste plek. De wind omarmt ons, fluistert zacht zijn raad, zijn richting blijft verhuld, een wijd mystiek…

Het hoorde wel zo, dat ik verdrietig leek, maar -- ik vond er niets aan.…

De wijzer stopt en ik doof het avondlicht. Ragfijn Rank en sober Kruipen mijn gedachten naar een dwalend aangezicht wat ooit had geklopt is roemloos gezwicht Verzachtend glijdt haar glimlach weg alsof ze zegt "doe maar, doof het avondlicht" de wijzer stopt…

Wieg een groot verdriet in muziek, er is geen taal -- om het te dragen.…

Afgelast of uitgesteld en dat al zoveel jaar, zoveel maanden, zoveel dagen Hoopvol eerst, nu uitgeteld Hij durft er niet naar vragen Hoe kon een vriendelijk gebaar verworden tot een juk te zwaar om te dragen…

Er wellen tranen op, ze zijn warm, een geschenk -- dat ik lang niet kreeg.…

binnen in me huist een onbestemd verdriet. wat het is weet ik niet…

Mijn wereld stort in, maar alles gaat gewoon door -- ongeacht mijn pijn.…

Een dichter die huilt schrijft geconcentreerd, gebruikt -- zijn tranen als inkt.…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag lieve dromen verdwijnen natuur krijgt veel te verduren eenzaamheid lijkt dwangmatig herhaalt zich in het handelen zoals bij eb en vloed de zee ik ben een land zonder vader in een man zonder minnaars waar jouw boom begint te groeien verdort de taal van onze woorden…

Waarom doet liefdesverdriet zo pijn Steeds onzichtbaar voor het blote oog Verbergen voor de buitenwereld terwijl je emotionele binnenkant zwaar beschadigd is. Herinneringen dwarrelen door het hoofd terwijl traandruppels vloeien langs de wang Brokstukken van het lichaam liggen verspreid over een wereld van onbegrip en onwetendheid. Hoe je…

het afscheid dat wij nooit namen het zand dat door de straten stoof je hart dat bevroor de dood waar wij om huilden het licht dat langs de huizen schoor je stem die niet werd verstaan de eenzaamheid die we droegen alles ging in de wind verloren jij die nooit meer sprak…

soms sluimert een omhelzing in de couveuse van iemands ziel soms schemert zij door het glas een vluchtig ontwaken uit de roes van bitterzoet verdriet ze strekt haar armen uit omhult je met serene troost op een kalme regengrijze dag…

Traandiamanten, bevroren op mijn wimpers: schitterend verdriet.…

Hé Conchita ik kijk naar jouw foto in de krant wow wat een pure meid wat heb je sierlijke handen je mag er zijn! Hé Conchita ik lees onbegrip verwijten en stommiteiten maar ik voel vooral jouw verdriet hoe je je afsluit als een oester om pijn vergeefs te weren Hé Conchita je zocht en vond tenslotte de beste strohalm waar je leerde…

verdriet is een brokje graniet met scherpe randen verdronken in tranen en pijn diep in het gemoed het duurt lang menige eb en vloed voor het een glanzend keitje wordt maar het blijft voor altijd want graniet dat verteer je niet…

de vrouw staat roerloos op het verlaten strand ze kijkt naar de zee nu zo kalm zo rustig kabbelend toen zo wild bulderende golven gevaarlijk en verraderlijk steeds weer ziet ze haar kind zich losrukkend juichend rennend naar die prachtige woeste zee ze schreeuwde, schreeuwde rende achter hem aan ze was te laat de golven hadden…