het sneeuwt nu en de toegedekte wereld huilt niet meer er schijnt slechts zacht zo’n witte gloed langs bomen vol gesluierd door wat straatlicht waar een auto mee verschijnt, even warmer en dan niets binnen bloeien lieve foto’s in de glimlach van weleer ze straalt intenser nu mijn missen hevig wordt het is te kort om alles te vergeten…

Je mag je koren niet meer strelen je weide niet meer zien je paard niet meer bevelen het machtig oog wordt een blinde vinger.…

de lades zijn eruit getrokken hun gif spreidt wanhoop rond verborgen nood valse papieren wimpelen vertrouwen weg, zelfs nu; na vijftien zomers en een arm vol dood wanneer vuur de uiteinden likken zou, zou ijs verschijnen uit hun kou, verdwaald door harde leugens eerdaags moet de inhoud sterven in een oude doos maar eerst pak in mijn…

een storm steekt op en jaagt op duist’re wolken regendruppels verdrinken zinloos in een almaar groeiende plas je kunt huilen zoveel je wilt het verdriet is toch onzichtbaar zolang de regen maar niet stopt…

Wat is het al een tijd geleden dat ik zat op de lagere school daar was ik een vrolijke lachebek ook was er altijd wat te kletsen. Ik zat er om te leren, maar was heel snel afgeleid keek te graag naar buiten waar ik de vogels hoorde fluiten. Er was een tijd dat mijn plaatsje leeg bleef ik niet op school kwam ook de vogels niet meer hoorde…

Er slaan golven op de kust en niemand neemt ze waar. In een duinpan zag ik haar, bloot als een vis, verdiept in een boek, ik keek op haar neer als een keizer, ik kon doorlopen, maar dat deed ik niet. Jij zag opeens dat er een standbeeld was die als een schaduw over je heenboog, je wenkte me, wat was ik graag gekomen, maar ik sloeg door…

zoals de tijd en stromend water de ruwe rots tot gladde steen polijsten louteren tranen en het verglijden van de jaren dit heftig verdriet tot weemoed…

"Bel je zo terug...." en toen werd het stil buiten ging de wind liggen binnen werd het ijzig kil enkel nog het tikken van de klok, het kraken van de vloer alleen nog de stem van ons huis vervormde stemmen van buiten die binnen niet bereiken momenten tussen weten en niet willen weten tussen hoop en vrees. "Bel je zo terug...." en toen werd…

God heeft gezegd: “Ik ben hun Vader Vertouw daar op!” Wanneer je kind zijn grenzen zoekt Lijkt dat vaak bij U vandaan tegaan; je voelt je machteloos, omdat wat je zegt niet landt en wat je bedoelt niet overkomt. Je wilt niet dat zij een weg kiezen Een weg die mooier lijkt Maar breed is en niet smal Je wilt zo graag dat zij hun Vader…

Als stiltes vallen door zwijgen het donker en kil is in je ziel de zon voor jou wil schijnen je ogen het licht niet willen zien. Je op een splitsing staat even de weg bent kwijt geraakt niet meer weten welke kant je moet kiezen of zal verder gaan met een hart vol van twijfel, of geluk nog voor jou bestaat. Kom dan bij mij laat…

tot recht in m’n hart laten woorden de achteruitgang van loslaten zien mijn kind je vlindert in je jeugd jouw ogen in de mijne zien de wereld nog je stem beroert mijn ziel en verder..…

Als ze in verdriet verdrinkt huilt ze haar tranen in inkt op het papier…

mocht ik in een dichterslied de juiste tonen voor je schrijven gelijk vogelgeluk in oktoberbomen of wensbootjes vouwen als een kleine drijfveer voor je nog verborgen dromen wist mijn oog in een wenk het ontluikende te vinden mijn hand de juiste streling was mijn mond bij machte in verstaanbare woorden te spreken als een heling…

Verloren gezichten waarvan de uitdrukking is als uit steen gehouwen als de beeltenissen die het leven al voorbij zijn en nimmer terugkeren Zo koud steekt het woord op ontsproten aan eeuwige winters met gevroren vleugels Ontleend aan ledig begrip en verstoten emoties die meer doen vermoeden dan jij me zeggen wil De pijn zit wortelend…

Ik zie een meisje, huilend van verdriet. Ik zie een meisje, met pijn in haar ogen, Ik zie een meisje, verlaten en alleen. Ik zie een meisje, maar helpen kan ik haar niet. Ik kijk het meisje aan, en zij kijkt terug. Ik zie het meisje, het meisje in de spiegel.…

Over de grens Het voelt vertrouwd; rondkuieren door het verleden de pijn herleefd; een douche aan herinneringen vloeit over je heen. De grens is bereikt het beweende verleden doorlopen de sjerp bestikt met tranen weggeworpen vooruit, de eerste stap over de grens van het verleden. Nacht wordt dag, naakt en pril ongrijp - en…

. hoe je zachtjes slaapt en hoe je zelfs mijn hand niet wilt, wit en weggetrokken in de waas van niets rechtop steunt de stoel het oude lijfje niet veel groter, dan het kind dat in haar ogen nestelt langzaam steelt de dood jouw immer grijze haren uit de wirwar van vandaag mijn hart bloedt witte dochtertranen langs jouw stille wang…

Stormen rivieren wolkenluchten die somberheid verduisteren onbestemd verdriet relativeert alles rond jouw eenzaam graf ‘t regent tranen in verdriet mensen die wel horen maar niet kunnen luisteren er druppelt verdriet uit tranen mensen die wel handelen maar alleen in eigen wanen.…

Er is moed voor nodig om door te gaan, om niet bij het verleden stil te blijven staan. Er is moed voor nodig om aan je zelf te denken, om te voelen ook al is het allemaal pijn. Er is kracht voor nodig om te blijven geloven in je zelf, en te geloven dat alle ellende een keer weg zal gaan. Er is moed voor nodig om door te gaan,…

Ijsbergen breken in de nacht, ijsberen dobberen hopeloos rond, worden gek van het feit dat er geen grond meer onder hun berepoten te vinden is, zinken tragisch weg zonder dat de wereld dat ziet. Het liever niet weten wil. Groot excuus namens alle vervuilende economieën. Nee, daar koop je niets voor. Boten zinken naar beneden, zinken roerloos…