ontvang de geschenken die ik je geven wilde als kind maar sta me toe aanvaardt de gebreken van de tijd ik heb gewandeld in niemandsland de geest gereindigd het boetekleed gedragen en om de dood geweend mag ik binnentreden in jouw huis van vrede en vergiffenis…

ijskoude wind roffelt op de luiken van de laatste winkel, gesloten voor alweer zeven dagen een oude vrouw lijkt met het desolate landschap te vervagen sneeuw stuift in haar marmer gelaat geen spoor van leven in de ogen het harde geknars van de trein die het einde van de wereld verlaat laat haar koud, zij weet van sterven Gdomsk verdwijnt…

bleek is zijn verschijning als een gravure in glas de open handen ijsblauw perkament zijn vlassig haar verdraagt de winter niet hij rilt, ziet de mens in vrije val schrijft bedroefd een laatste woord zijn ogen naar boven gericht het licht, zo schrijnend wit hoelang nog zullen engelen zingen van vrede op aarde terwijl zijn kinderen worden…

Herhalingen, oorlogen, orkanen en stormen, bevingen en donders tigduizend doden, nee -'t is weer niks op teevee- Maar ik ga naar bed, wat doe jij, ga je mee? Elke avond: moet jij nog wat? geef mij ook nog maar Zonder te praten, niks uit te leggen, -nietszeggend zwijgen- Dat is het dan wel. Wat is nou nog belangrijk,…

Zag de manen zich in fletse kringen verkrampen in de handen van de nacht, verdwenen figuren trekken voorbij in een onafgebroken stoet om de vege huid te redden, vermoeide hoofden gebogen, de witte lippen stijf gesloten zonder klacht of vragen op het aambeeld van de dag gewogen, als de zon z’n rug opricht,wordt de droom een plicht…

Omdat ik van de wereld en haar werkelijkheid maar weinig begrijpen wil ben ik onbevangen geloof ik niet in toeval, denk ik dat de fantasie net zo echt is als een droom over een meisje op een fiets en zelfs net zo echt als een meisje op een fiets. De werkelijkheid heeft me niet nodig. Muggen zijn er niet als het koud is…

och, mocht u mij toch horen liever werd ik niet geboren om te groeien naar de dood toe, bespaart u mij het kruis van de weg naar avondrood laat mij in de moederschoot…

rest ons de tijd om in verwildering diep te wortelen zodat onze droom zich als werkelijkheid kan uiten of zien we hem verwelken door wat ontreddering blijkt…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van de tijd, die uitmondt in een belegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer, waaruit de bodem is geslagen en de dromen ongestraft blijven komen, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der sterren mee, verkoos mijzelf te overschatten…

Hoe oud in nieuw de bar collecteert in heuse kuise kousen, het hemd de rok nog nader komt tussen beschonken navels, waar eender, maar dan onbedekt, het staren is begonnen Hoe oud in nieuw het kruis vertaalt in bellen per mobieltje, gemixte tijd een hoedje draagt langs krukken Replay-heupen, waar lol of lust geen fooien schroomt voor rammelende…

verfloze vensters zwarte ramen in de nacht bevuilde straten verontreinigde grachten kernwapens slechte gedachten de aarde huilt niemand lacht…

het leven heeft ijzeren knuisten de zon speelt en draait een koperen melodie over de aarde waar mens en dier vechten voor hun leven. De grond beeft en trilt en het schalt uit de zee: het zuchten, slaan en rollen, terwijl ik toekijk en ween, een klein liedje erbij en ik kan er weer een paar uur tegen, voor ik mezelf weer over…

hoe komt het toch dat ik mij nog steeds verbaas over de wereld en mensen ben ik dan een dwaas? ik dacht dat verbazing eigen is aan het kind zijn daarom twijfel ik aan mijn volwassen brein maar mijn medemens bezorgt mij elke dag een raadsel waarnaar ik altijd gissen mag het waarom dingen gebeuren die mijn verbazing wekken doet mij…

is 't niet verbazingwekkend? is 't niet razend duister en angstig licht, dit leven? waarin ik sta vol verwondering tot de laatste schemering, tot het laatste licht dooft en ik met stok omhoog wijzend, gebogen de sterren nog tel, gewoon omhoog kijkend de sterren dank, de maan ook en afscheid neem van dit totaal onvolprezen leven…

Bossen groen, lichteters verkruimelen de dag, distilleren glans uit mossen, ontdaan van modder en stof, om de blikken te wassen, gedompeld in stalen schaduwen, van heldere schitteringen in de halo van de aarde, verlost uit de matrix van alle zonnen, spiegelen nieuwe werelden.…

Niet zelden trekken modderstromen van rottend vuil in kommer en kwel, meestal vrijgekomen, vanaf de hoge naar de lage kant, waar geur en hypokratie hun stinkende stempel drukken op de aangeboren afvalkuilen, waarmee overdaad stand houdt tot aan de marmeren zuilen van de door paal en perk gesterkte zwijgen, tot in de weggeworpen kudden…

zinkend in 't diep de wereld die sliep raakte niet uitgeslapen en verzoop zonder oppervlakte noch bodem te raken…

Niet te knuffelen en eenzame soort, verdwaald tussen de aardse dieren, z’n gram verhaald op hen, die hem geen kwaad kunnen doen en hem niet eens besnuffelen, in aard ver van elkaar afgewend, om zich met de vinger naar eenzelfde toegangspoort te richten.…

een facelift een pruikie een poes met contactlenzen een hond met een buikie…

Je vraagt je af wat is het doel te zwemmen in kom,het geeft niet in welke richting die ik zwom, mijn kunstjes voor een gebogen ruit, las hoe vertekend de wereld was, na meerdere borrels in dat glas, verscholen onder de schubben van een vis,die niet meer weet hoe laat het is. Uit: "De wijzer slaat door" (pama)…