Een ochtend die mij rustig voorkomt, niet stuiterend op de stoep van de dag zich op komt dringen als ik mijn ogen amper heb kunnen openen om bij het eerste licht op te vangen wat van de nacht nog overgebleven is. Uit de dromen gezeefd meegenomen naar het wezen van dit leven, de beleving van de eigen pijn tegen een achtergrond van verlangens…

Gelijk de circe-ogende co-assistente die stiekem van achteren mijn slip in kwam, een gouden greep deed in het muilezelpaar - een volledig nutt'loos gebaar -, constaterende dat zich daar tussen de welvormige dadels geen vunzige woekering voordeed, doch slechts een verlangen - niet warm, maar heet voel ik haar zwijgen als een gebaar. Instemmend…

De nacht die niet wacht, maar hem liefdevol toelacht als de hunkerende hand van Odysseus' dwalende geest vrede vindt en plezier in haar en haar vlezig lichaam. Hij trekt een korset over dit leven van vlees en bloed, de gladgestreken vingers van verwachte nachten achter fluwelen tralies zijn geen rustgevende omstandige cliffhangers, maar…

We zoeken vaak naar een afronding, iets om het mooier te maken. De aanblik van een open wond kunnen we niet verdragen. Maar het is geen klap, gevolgd door een trauma. Eerder een lange lijn van ongemak geweven door de dagen. Het is een ketting die niet breekt bij één zonnestraal. Zo diep ingesleten dat het afdoen een lege afdruk achterlaat…

tot ’t laatste beetje lucht zuchtte ik door en door ook al was ’t te laat; voor mijn vervagende ogen, ik stoorde mij aan de trilling van ’t licht, - rechte lijnen golfden om de kromme heen; mijn leden bleken geen maten meer, maar zij rilden mee met ‘t versagen der natuurwetten; de zwaartekracht had mijn hart verkozen, mijn longen zogen…

ik stond vol in het leven werk, plannen, dingen om naar uit te kijken en toen zei de dokter het dat ik ziek ben. ernstig ziek en dat het niet meer goed komt alles stond even stil ik dacht: dit kan niet maar het was zo sindsdien is alles anders niet meteen, maar langzaam de tijd voelt anders alsof je ineens weet wat hij waard is ik…

Vrijwillig kleed ik me uit De assistenten leiden me naar het midden de halfduistere kring in van nieuwsgierige studenten die het verband zoeken tussen mijn blote benen en de lichte deining van mijn witte hemd Ik sla mijn ogen neer en volg de aanwijzingen van de professor alsof ik mezelf zie in een film en ronddraai in de cirkel…

Als tijd voor mij niet meer gelijk is aan de uren van de klok verborgen ligt in ergens en telkens bij het zoeken weer ontsnapt noem dan mijn naam vertel me wat we deden gisteren, vandaag of toen geef wat warmte aan de kou van 't tijdloze vergeten laat me weten ... me voelen dat ik leef…

waar eenzaamheid zachtjes bloeit en stilte door de kamers groeit komt zij als zon op iemands dag met warmte, woorden, zachte lach een bloem van zorg, van trouw en kracht die zelfs in schaduw vreugde bracht ze opent harten, geeft ze geur — De Zonnebloem, een stille fleur met huisbezoek en luisterend oor een wandeling, een praatje, steeds…

In elke dag voel ik de speelse dood neergeworpen in haar warme kluister streelt ze mijn ziel totdat die voelt als lood maakt met haar kluuw mijn blikveld duister Ze laat mij balanceren op de rand grijnzend wordt gena geweigerd hier zodat ik als balling weerloos zweef in een vreugdverterend niemandsland Een sardonisch spel, slechts voor haar…

maar wat als je zelf de dag niet meer kan plukken en je sterk afhankelijk bent van het plukgedrag van anderen dan komt als vanzelf het nauwelijks te stuiten verlangen naar het station waar mogelijk de trein gereed staat naar niemandsland waarvoor slechts alleen nog maar enkeltjes bestaan...…

een steek in mijn zij - klein, vluchtig hij blijft hangen, wordt erger, dwingend wat is dit - wat betekent het mijn hart bonkt, mijn gedachten rennen Google weet het - vast - kent de angst een lijst verschijnt: onschuldig of fataal de letters schreeuwen ziektes nestelen zich diep in mijn hoofd misschien is het niets Misschien is het waar…

niet meer weten wat er was, zojuist is was gewist en is was zonder weten zo weer weg nu is nu is nu is wederkerend monotoon onwetend wankelend zonder was, zonder was is nu, is nu een kloon wie is, wie was waar wanneer en waarom weet je niet? was is zojuist gewist…

Devalueren door Ziekte doe ik ie- dere dag iets; PoVer* is Genade- Loos, kent mededogen noch com- passie als synoniemen van Elkaar, ongeremd Dus opweg naar het einde dat ik beslist geenszins zo vroeg wil naderen Geloven doe 'k in dit le- ven. Niet na mijn dood Daar die genadeloos is zonder Lucht…

Hij gaf niet zomaar op de levensgeest Liep tegen verpleegsters uit te varen Leek wel een viswijf dat een reus moest baren Een belangrijk man was hij geweest Maar zoals hij kwam raakte hij er vandaan Een naakte dame gehuld in bontjas Bezag de ellende die hem eens was En is met het heerschap aan de slag gegaan Schoof de stervende wijdbeens…

Hopen op een wonder waarin ik niet geloof een verlenging, weer kunnen wat gewone mensen doen op gewone dagen, eten en niet verdrietig zijn Aansterken, mezelf restaureren de namen van mijn ziektes niet meer nodig hebben Alleen mijn neus is gezond zet me in mijn eigen stank ruikt waar het naar toe gaat Duiven koeren klaaglijker kauwen…

Geprezen zij dit nu Waarin ik dit schrijven kan Woorden pijnloos kan laten dansen Laat dit altijd mijn nu zijn En niet het nu worden van de mensen op de geriatrische afdeling Dat godsamme Ook eens míjn nu zal zijn Dan zal ik het nu vervloeken En er niets aan hebben Dat het nu ooit anders was…

waar jij zichtbaar worstelt met heden en verleden zijn heel gewone dingen in jouw doen en laten niet vanzelfsprekend meer zonder een kalender heb je vaker geen idee van de dag en datum gisteren en morgen zijn vreemde begrippen je verwart de seizoenen net als de dag en nacht wat ooit eens gebeurde gebeurt bij jou vandaag straks…

Langzamerhand krijgt de doorsnee-nederlander het in de gaten (jawel, mentaal): het wordt gevaarlijk je direct te uiten. Voor een speldeprik heet je racist. Onze gastvrijheid ligt in duigen... We staan met z'n allen onder censuur. Maar HIER kan ik nog mondig zijn: 'Mensen, moslims dulden geen tegenspraak! Hun stamhoofd heeft altijd…

Gezeten in zacht gras tussen twee schaduwstruiken mijmert de verlamde man over lang vervlogen jaren waarin lang wandelingen zijn ware lust waren de verte steeds wenkte veel nieuws en verrassingen liet ontdekken onderdrukt gezoem een plotselinge prik de boze hommel wekt hem uit die gedachtenwaas uren kijkt hij om zich heen slaat…