waar eenzaamheid zachtjes bloeit en stilte door de kamers groeit komt zij als zon op iemands dag met warmte, woorden, zachte lach een bloem van zorg, van trouw en kracht die zelfs in schaduw vreugde bracht ze opent harten, geeft ze geur — De Zonnebloem, een stille fleur met huisbezoek en luisterend oor een wandeling, een praatje, steeds…

In elke dag voel ik de speelse dood neergeworpen in haar warme kluister streelt ze mijn ziel totdat die voelt als lood maakt met haar kluuw mijn blikveld duister Ze laat mij balanceren op de rand grijnzend wordt gena geweigerd hier zodat ik als balling weerloos zweef in een vreugdverterend niemandsland Een sardonisch spel, slechts voor haar…

maar wat als je zelf de dag niet meer kan plukken en je sterk afhankelijk bent van het plukgedrag van anderen dan komt als vanzelf het nauwelijks te stuiten verlangen naar het station waar mogelijk de trein gereed staat naar niemandsland waarvoor slechts alleen nog maar enkeltjes bestaan...…

een steek in mijn zij - klein, vluchtig hij blijft hangen, wordt erger, dwingend wat is dit - wat betekent het mijn hart bonkt, mijn gedachten rennen Google weet het - vast - kent de angst een lijst verschijnt: onschuldig of fataal de letters schreeuwen ziektes nestelen zich diep in mijn hoofd misschien is het niets Misschien is het waar…

niet meer weten wat er was, zojuist is was gewist en is was zonder weten zo weer weg nu is nu is nu is wederkerend monotoon onwetend wankelend zonder was, zonder was is nu, is nu een kloon wie is, wie was waar wanneer en waarom weet je niet? was is zojuist gewist…

Devalueren door Ziekte doe ik ie- dere dag iets; PoVer* is Genade- Loos, kent mededogen noch com- passie als synoniemen van Elkaar, ongeremd Dus opweg naar het einde dat ik beslist geenszins zo vroeg wil naderen Geloven doe 'k in dit le- ven. Niet na mijn dood Daar die genadeloos is zonder Lucht…

Hij gaf niet zomaar op de levensgeest Liep tegen verpleegsters uit te varen Leek wel een viswijf dat een reus moest baren Een importante man was hij geweest Maar zoals hij kwam raakte hij er vandaan Een naakte dame gehuld in bontjas Bezag de ellende die hem eens was En is met het heerschap aan de slag gegaan Schoof de stervende wijdbeens…

Hopen op een wonder waarin ik niet geloof een verlenging, weer kunnen wat gewone mensen doen op gewone dagen, eten en niet verdrietig zijn Aansterken, mezelf restaureren de namen van mijn ziektes niet meer nodig hebben Alleen mijn neus is gezond zet me in mijn eigen stank ruikt waar het naar toe gaat Duiven koeren klaaglijker kauwen…

Geprezen zij dit nu Waarin ik dit schrijven kan Woorden pijnloos kan laten dansen Laat dit altijd mijn nu zijn En niet het nu worden van de mensen op de geriatrische afdeling Dat godsamme Ook eens míjn nu zal zijn Dan zal ik het nu vervloeken En er niets aan hebben Dat het nu ooit anders was…

waar jij zichtbaar worstelt met heden en verleden zijn heel gewone dingen in jouw doen en laten niet vanzelfsprekend meer zonder een kalender heb je vaker geen idee van de dag en datum gisteren en morgen zijn vreemde begrippen je verwart de seizoenen net als de dag en nacht wat ooit eens gebeurde gebeurt bij jou vandaag straks…

Langzamerhand krijgt de doorsnee-nederlander het in de gaten (jawel, mentaal): het wordt gevaarlijk je direct te uiten. Voor een speldeprik heet je racist. Onze gastvrijheid ligt in duigen... We staan met z'n allen onder censuur. Maar HIER kan ik nog mondig zijn: 'Mensen, moslims dulden geen tegenspraak! Hun stamhoofd heeft altijd…

Gezeten in zacht gras tussen twee schaduwstruiken mijmert de verlamde man over lang vervlogen jaren waarin lang wandelingen zijn ware lust waren de verte steeds wenkte veel nieuws en verrassingen liet ontdekken onderdrukt gezoem een plotselinge prik de boze hommel wekt hem uit die gedachtenwaas uren kijkt hij om zich heen slaat…

toen we ontwaakten voor dag en dauw in het deprimerende hotel mocht je niks meer eten dus ontbeet ik ook niet toen we de draaideur door gingen en de lift in stapten dacht ik terug aan het zwarte monster dat we op de echo zagen toen de afdelingsdeuren openzwaaiden en ze je wezen welk bed wilde ik je in een deken wikkelen je optillen en met…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf besloop het was niet dat ze hem niet zag ze staarde alleen naar zijn bewegende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte alleen flauw knikte ja of nee zoals verwacht het was niet dat ze te lang bleef zitten toen…

Ik zou je kunnen zeggen dat het ging, toen ik na 45 uur uit die hel van een coma ontwaakte kortetermijngeheugen gebombardeerd, ge- devalueerd trainen, trainen en nog eens trainen; per- fect wordt 't niet maar verloren daarentegen eveneens geenszins duivels lachten sardonisch en trokken zich terug terwijl de andere kant zegevierend lachte…

ben jij dat dr wim in je ziekenhuisbed met twintig knoppen waarin je toch je draai nooit vindt denk je aan je kinderbedje waarin je een kruik kreeg als het koud was of aan je schoolvriendje elke dag alles en toch zo spoorloos aan het kantoor waar je werkte en dacht dat het altijd zo zou blijven aan vakanties met je eerste vrouw je tweede…

Met ingehouden adem kropen we door het oog van de naald Alles onder de hemel hulde zich in stilte de aarde onderging het rillen De wereld werd wit verpakte zich in een lock down de seismische ruis nam af De grond onder onze voeten alles wat is werd stiller stil stil…

een zaal met witte muren om de bedden hangen witte gordijnen witte jassen rennen door de gangen witte gezichten in witte bedden een lachend kindje komt op bezoek rood jurkje rode schoentjes rode wangetjes en een rode ballon doffe ogen lichten even op handen worden uitgestoken naar de rode ballon een kleurrijk…

Eerder moest ik weer voor een endoscopie De 12de maart voor een echoabdomen Om vervolgens de 14de uitslag te ervaren Ziekenhuis, zowel mijn vriend als vijand, want Ongeneeslijk ziek betekent treurnis alom Zonder schroom, maar met verdriet wachtend op Het Einde In 2015, nog 15 tot 20 jaar. In de mij Resterende tijd, moet en wil ik nog ontzettend…

heerlijk zijn de ogen die altijd lachen fijn is de taal die met humor sprekend oneindig wel lijkt de warme aandacht die zorgzaam koestert niemand die ziet dat langzaam verdrinkt wat jou gaande houd want even voor jouzelf is er nooit de tijd je voelt je drenkeling in de zee van geluk die jij golven laat meestal in de schaduw blijft…