Zie, de zee is aan het tranen, vogels ziek, ze kruipen onder blad, je ziet zelfs niet hun klagen. Uit het zicht onttrokken, stil is 't leed, ziektes, golven spatten het wezen uitéén, pijnscheuten springen, zoals stikstof bij nacht de bomen verlaat, 't verschrompelen van ooit gezonde bladeren. Chronische treurnis, mentaal ondragelijke last…

Laat me alleen tot ik weer mens ben en doe alsof je niets geraden hebt niet hardop gezegd wat ik geheim houd : de splijtzwam die in mijn hoofd alles verscheurt Ik kan niet meer bestaan, ik word gek of een zombie Ik weet het jij wilt het niet jij wilt geen afscheid nemen Kom in mijn armen mijn dorst valt niet te lessen en jij…

vandaag was de dag ik zou me enkel en alleen in pure poëzie verdiepen ongekende zin in toen belde je me out of the blue een slagaderlijke bloeding onthutsend gutsend bloed handdoek op handdoek jouw verbaasde mompelen 112 ambulance niet jouw dag vandaag wel onze dag om elkaar onbeholpen te helpen een witte frèle vogel beduusd verdwaald…

De blik schemert in het licht, Gedachten verduisteren, Het gebeuren rondom staat stil, De omgeving verkleint. Geluid alleen stilte, Het gekende is geheel onbekend, Muziek nog herkend, Het ik verdween in niemand. Waar het leven eens bloeide, Is nu alles verdord, Verdwenen uit het hier en nu. Toekomst ligt nu in ’t verleden, Heden…

Ik heb je lichaam gevormd, naar het beeld van mijn dromen, uit kneedbaar ivoor; ik wou dat jouw bloed stromen zou, je perfecte lijnen door mijn handen, verwarmd, geliefd en vertrouwd, - zelfs als ze vervagen in bedenkelijke mist, konden glijden. Maar de tranen van de Heliaden zinken in het diepe besef van zelfmedelijden, overdrijvend…

altijd het volledige besef van het totalitaire lichaam van die eerste zwijgende seconde van elke nieuwe dag tot die allerlaatste ronde door het verfijnde lijf voor de nacht dagelijks de eindigheid inwrijft van iedere vingerkoot die deze woorden doopt daar verklede waarheden grens- en renteloos voorschoot uit een verscheidenheid…

Wie kan ik vragen om met me mee te gaan achter mij aan op een enkelspoor van valse hoop, onvervalste hoop tegen beter weten in op weg voor te weinig schamele minuten om samen te vieren maar toch tijd die ik niet missen wil ook al biedt hij niet wat ik wens? De weinig begane paadjes zullen evenzeer dood lopen als de korte route in de…

Je braakte en braakte al je verleden, al mijn pijn, mijn kind; wit, wijs en kaal oude kindergezichten in die hoogste zaal. Clowns kwamen om je te laten lachen tussen het braken door; hun vale gezichten vol droeve triestheid maakten ons toch aan het lachen tussen het braken door. Eenzaam alleen lag je onder het licht van…

============== =================== De woorden, ze zijn gekomen en gegaan, ik zit hier ziek te wezen. De telefoon gaat over, de katten slapen. Ik hoor Linda aan het stofzuigen. Wachtend of ik moet leven, wachtend of ik moet sterven. Ik wou dat ik iets meer van moed bijeen kon rapen, van de kat gebeten worden of van de hond: te zijn of niet…

De waarheid van de werkelijkheid gebiedt mij te zeggen dat het meer dan een platonische ervaring was wanstaltige gewaarwording aan den lijve ondervonden bloeddorstig, wreder dan medea weerzinwekkend en wraakzuchtig erupties van proliferatieve onderhuidse universa, subcutaan ontstane opperhuidse zeepsopbellen opgeblazen wrijvingswratten…

Af en toe is Buiten meer dan onderweg zijn met een agenda vol gezondheidszorg met een hoofd vol regeldingen en een buik vol stofwisselingsproblemen maar ook een hart vol levenslust die me staande houdt en uit bed haalt Af en toe is Buiten meer dan besmettelijke lucht - de ruimte van een stil park de vrijheid van mijn pure zelf…

Ik ben gewend geraakt aan mezelf, mijn veranderde lichaam, mijn andere verwachtingen en het sluimeren van oude wensen en behoeften al went het niet zoveel moeite te moeten doen om te blijven functioneren en tevreden te kunnen gaan slapen Het is wat het is ik ben wie ik ben en de liefde van anderen kan ik nauwelijks beantwoorden…

Ik ben niet verslaafd, maar ik kan niet zonder de cocktails van medicijnen, uitgedokterd om te beteugelen zonder me omver te trekken Dit is wie ik ben, ik ben wat ik eet en wat ik slik bijwerkingen inbegrepen lichaam en geest beide onder druk, dagelijks moet ik oefenen de spieren, de gewrichten en mijn gedachten soepel maken voor…

op zwarte vingers tilt hij de dag over de grens van verwachting de trage tijd gebrand in zijn lijf dat altijd maar weer lucht vereist terwijl zij naakt ligt te wachten hopend op zijn warme woorden valt van de maan niks te vrezen vanonder deze deken van regen rook kringelt slechts moeizaam door de verstilling van de nacht in het licht…

Autobaanverlichting bij nacht, op hoogste snelheid achteruit, voorbijflitsend met daartussen wolkpartijen als vertragingen, zijnde lange- en kortetermijn- gedachtenflarden; stortbuien van verval manifesteren zich als zenuwslopendste stormen. Was het maar wat tegenwind: als kind van de genenrekening is leven op onvoorspelbaarste radicale…

De mist in mijn hoofd, Wist mijn herinneringen, Kan ze niet meer bereiken, Voor altijd verbannen. Ik herken niets van ik zie, Begrijp niet wat ik hoor, Alles ik wist gaat teloor, Weet niet meer wie is wie. Ik beleef alles steeds opnieuw, Leef in verwondering, En ook in verwarring, Alles in een nieuwe dimensie.…

Woord, ik zoek je maar weet je naam niet meer. Je ligt hier voor me op het stoepje voor mijn deur. Het enige dat ik nog weet is dat je naam met de letter v- begint. Ik stamel vlinder maar het kind begint te lachen. Dan probeer ik vleugel maar het kind lacht al wéér. Nee Pap, het is ook geen vleugel, probeer het gewoon nòg…

Reuzen stampen door ‘t Lijf, van Angst verstijft de Realiteits- zin; sinistere Slangen vervangen ‘t kruipende Bloed; door Merg en opdringerige Botten sluipen giftig slinkse Ieniemieniemieren; rap afgematte Spieren, op stuipen jagende Vlagen, -klagen heeft geen Zin, Verstandsverbijstering, adem in, houd vast, adem uit, en uit…

De pijnen die in vlagen verschijnen, de aanvallen op talloze organen en functies; het hele zijn dat wordt verpletterd, door zichzelf verketterd. De dagen waarop alles goed gaat, zo lijkt het, dragen het gevaar van het onverwachte, van jezelf verliezen in een gevoel van gezondheid. Tot de etterende stromen der gedachten op stoom komen…

Een ochtend die mij rustig voorkomt, niet stuiterend op de stoep van de dag zich op komt dringen als ik mijn ogen amper heb kunnen openen om bij het eerste licht op te vangen wat van de nacht nog overgebleven is. Uit de dromen gezeefd meegenomen naar het wezen van dit leven, de beleving van de eigen pijn tegen een achtergrond van verlangens…