*Naar een titel van Gabriel García Márquez Het noodweer voorbij, met Het gevoel dat ik niet alleen was in huis Het is als volgt te verklaren: waargebeurde situaties kunnen worden vergeten, terwijl er ook enkele nooit bestaande omstandigheden tussen je herinneringen kunnen zitten alsof zij wel hebben bestaan...!…

wie doorzag die kleine jongen zonder rem kind met het warme hart de onbegrepen oorsprong van de woede en pijn hoe kon de jongen weten wat hij met zichzelf beginnen moest als stuurloosheid hem regeerde eenzaamheid heeft geen naam de moed om door te gaan als niemand hem volgen kan wie weet van het lef toen de man zich loswrikte van zijn ondergang…

(uit mijn zustertijd) zuster in huis zij loopt op ervaren voeten menig keer geveegd villa, rijtjeshuis of boerderij iedere keer een ander verhaal andere zorgen verpakt in ieders eigen taal voor korte of langere tijd Magda Haan…

Mijn hoofd en ik wij zijn uit elkaar het is over zingt de zanger alsof ik dat niet weet! We hadden het goed mijn hoofd en ik we bleven bij elkaar dat was immers een uitgemaakte zaak? Jij deed wat ik wou of was het andersom? dat ben ik even vergeten Een briljant stel waren we niet strijd en twijfel vlochten ons samen dreven…

Bij zware verkoudheid is het weleens moeilijk in te slapen enkele zang of meerstemmig lied klinkt voortdurend in het donker werkt zich op tot plagend nachtkoor sterk en ontembaar opgericht door het trage zacht glijdende keelslijm dat toonkunst schrijft.…

het grote gat dat jouw verscheiden heeft geslagen is niet alleen gemis maar loopt als breuk door alle lagen in het weten dat er een andere werkelijkheid is snel zal leegte zich vullen met tal van lieve herinneringen als vriendinnen die in jeugd en later het leven bekeken uit een heerlijk zorgeloos bestaan nu ben jij verlost…

De stoornis die ik heb organiseert mijn leven zo dat ik steeds meer alleen ben. Ik ben mijn stoornis niet, ik héb een stoornis. Ik wil niet alleen zijn, maar mijn stoornis wel met mij. Mijn stoornis houdt mij voor de gek, laat mij denken dat ik hem ben. We drukken armpje, maar we hebben geen toeschouwers. Hij wint te vaak. Ik moet…

als de zeearend boven het wad zweeft en de sperwer uit het bos tevoorschijn schiet klautert zij zonder klimtouw de hoogste berg op als de albatros te pletter vliegt en de kiekendief een kikker grijpt ligt zij lethargisch dagenlang in bed terwijl een leeuwerik de hemel bekleedt en de kievit boven de polder buitelt zingt zij op straat het…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen kilte die haar lijf besloop het was niet dat ze hem niet zag ze staarde slechts naar zijn pratende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze knikte ja en nee een flauwe glimlach zo nu en dan het was niet dat ze bleef zitten na het gesprek…

Onderwerp: FW: De zaak Alzheimer “Het is een vrouwke ”Fleur” Onze moederlijke 12 jarige Malthezer. We spelen ”gastgezin” Binnen de formele deuren Waar ik zelf de naam moet lezen Om niet in een andere kamer te verdwalen Vindt “Fleur” blindelings zijn weg ,heen en terug, In het woon-en zorgcentrum Zinssnedes ,klanken ,een andere geboorte…

Alsof de mist om mij heen niet weg wil trekken sta jij volop in het zonlicht Ik voel onze liefde en zie je vragend kijken Het blijft onbedoeld stil Al die mensen met verschillende gezichten Al die vragen, ik weet geen antwoord Mijn boosheid overvalt je Het gaat niet meer zoals ik wil Als de avond valt bij dageraad vergeet mij dan niet,…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

Het rijdende bed geeft een zacht tikkende klank op maat van de voeten der verzorgende vrouwen die het voortduwen de man ligt in spanning beleeft met klamme gedachten deze korte rit door gezaghebbende gangen naar de kamers van verdoven knippen en snijden achter grappen en gekeuvel wacht de door wetenschap en toestellen gemaakte slaap…

Nauwelijks nog grip op de tijd Nog slechts op het verleden Jaren gaan voorbij Een achttal inmiddels verdwenen Die jaren begonnen te tellen Toen werd verteld dat nooit meer beter Worden enige optie is Ongeneeslijk, wat een woord De ziekte en tijd spelen cruciaal een rol, terwijl 'Greep op' verloren lijkt te zijn Motto: zich echter geenszins…

Subtitel: Eye-catcher Graag zou ik nog het Sydney Opera House willen beleven bij leven en ook wel met ziekte Polycythemia Vera Die ziekte die Polycythemia Vera draag 'k reeds ruim drie decennia met mij mee Ongeneeslijk, ongeneeslijk hoe heeft onze Schepper/Creator zoiets kunnen bedenken Natuurlijk begrijp ik 't creëren van vele…

Valt er met mij nog te praten? Ik kan jou confronteren met mijn haperen Dat zoekende, het trage dat ikzelf moeilijk verdraag? En wat denk jij dan van mij? Ik word kleiner, te klein voor alles en iedereen die ik ken, steeds meer valt er af van mijn wereld Aangewezen op vrienden die mij nodig hebben Er lijkt dus niets veranderd maar…

Jij zegt: aandacht is het liefdevolste dat je kunt geven Ik antwoord: onbezorgdheid is het liefdevolste dat je kunt hebben Die ontglipt me vaak Dan lig ik wakker van niets te kunnen doen zolang er geen zekerheden zijn geen actuele metingen en doorsneden voor opluchting of een nieuw plan Ik wil alles proberen om tijd te winnen al…

leugens ik wil dat het leugens zijn die over jouw gezondheid mij de waarheid vertellen   pijn ik noem het pijn wat jouw waarheid mij vertelt van afscheid dat komen gaat   deze waarheid doet pijn pijn die ik enkel verdraag dankzij houvast van verbinding in van jou gekregen vriendschap   de waarheid en de pijn huilen tranen van verdriet…

Er valt geen bijzaak te maken van het stinkende ongemak dat mijn lichaam geworden is door de remix met pilletjes die betere versies van mij uitproberen Met een mond vol latijn laat de dokter iedereen even in de gevarenzone van mijn zweet en gassen met ingehouden adem sprakeloos kijken in de koude bek tussen mijn benen Daar lig ik dan…

Sinds die dag sta ik oude doorgestreepte tijger in een jong lichaam in een ander licht dat mij ontkleedt, onverbiddelijk de veters van mijn zekerheden losmaakt mijn gewoontes en dromen losknoopt mijn ogen open kust voor de schoonheid van de afgrond en met zachte hand mijn onsterfelijkheid uittrekt De afgrond is geen afgrond…