Verkleumd tot in 't diepst Van mijn gedachten zwerf ik Doelloos over platgetreden paden Niet wetend welke richting ik Moet gaan - de richting die ik Zoek lijkt zinloos en onzichtbaar Begraven in het landschap dat wereld Schijnt te heten, door haar was ik verslonden, En toen kwam vandaag zo maar de ommekeer, Heeft het voor 't eerst…

me in warme oorden wanend word ik badend in 't zweet wakker, m'n ribbenkast lijkt wel een boksbal waarop geoefend is mijn keel voor de zoveelste keer schrapend, zoek ik naar een zakdoek om de lekkage te bedwingen begeef ik me allereerst naar de douche…

daar wegen hopeloos verstopt zijn zoeken zij een andere uitweg dan gebruikelijk dit leidt wel tot meer irritatie en gepiep, wat dan uitmondt in een heel geblaf ogen kijken waterig de wereld in zakdoeken lijken niet aan te slepen evenals de mandarijnen…

gedachten vlokken jagen zonder het serene wit haken tot obstakels hoge duinen waar geen uitweg is warrelwinden kolken draaien horendol de geest op hol in uitgeraasd herneemt de rust vermoeid haar stilte strakke orde en geen vlokken meer het witte laken doet zo zeer…

even was ik daar waar grijze schimmen wonen doorzichtige wezens soms zacht gekleurd bewegend in een macabere dans hulpeloos keek ik rond had nog geen binding met wat daar heerste mijn ziel loste op in niets het leek als was mijn weg ten einde onwerkelijk stond ik daar maar met kracht zocht mijn hart naar de waarde van het leven mijn…

In de nacht kwam hij hij vond zijn weg moeiteloos hij bleef en voelt als brandnetels vernietigt alles op zijn weg de rots spat uiteen laat me laat me toch.…

nooit heb jij de scherpte van het mes gevoeld waarmee dag en nacht gescheiden wordt lijkt een vloeiend overgaan waarbij donker en het licht elkaar in schemering verstaan hoe bot is het ontwaken als de werkelijkheid jou met zijn scheermes snijdt en jij al aangeslagen de dag moet gaan verdragen schrijnend over heel het lijf…

Voor J. In het diepste duister Van wat ooit mijn Donkerste nacht was Heeft de vroege morgen Lichtjes aangedaan En ben ik teruggebracht Bij haar die ik liefheb En bewonder - en leef ik Samen met haar in het Licht van de verwondering…

ik mis de oogcontacten kijk bij het wachten de mensen altijd aan maar iedereen is bezig zijn leven op die plaats een eigen vorm te geven als planten op een rij de stengels wat gebogen met gezichten zonder ogen totdat het bijtje zoemt een naampje noemt het knopje open gaat en ons verlaat…

Al hetgeen in mij Onstoffelijk is Verzet zich tegen De gang van zaken, Kan niet meer tegen Dat pijnlijke gemis Waarmee ' k naar Het verleden blijf haken En schreeuw mijn verdriet Van de daken dat voor Niemand te horen is…

wie fluistert de dichter weer troostende woorden in als zinnen voortdurend beslaan wie houdt het net vast onder de woorddanser wanneer het ritme weer weg is wie reist mee in het oude hoofd waar de chaos steeds meer toeslaat woorden almaar dunner worden tot de zin ontbreekt…

plots gaat 't licht uit en val je in een wereld waarvan wij 't bestaan niet kennen zwemmend in onbekendheid jaag je ons angst aan en doen we alles om je weer naar hier te halen daar waar je zo nodig bent en nog lang niet gemist kan worden…

mensen wuiven warmte en zon maar schaduw blijft hangen gevangen in ondoordringbare spinsels van angst en stress tot het mes zal snijden kwaad en goed gaat scheiden er wordt gebeden op het scherp van de snede als salomon zijn oordeel velt in herstel zal het leven weer toekomst zonder schaduw kunnen geven…

ze pakte mijn hand en trok me mee haar wereld in van kakelbonte bomen op wit gespoten gras haar ogen flonkerden toen ze het verlichte huisje zag ze wist van Jozef en Maria en het kind dat in zijn kribbe lag maar niet dat ze mijn moeder was…

ze blijven bij elkaar door het huis dat onverkoopbaar is ze slapen in twee kamers de kinderen hebben nu toch zelf een eigen thuis ze hopen allebei op het einde van de crisis dan zullen ze eindelijk vrij zijn de schok van kanker lost geschillen op door de naderende dood…

Vroeger kende ik er elk plekje van, liep ik achteloos door een lieflijk landschap, besteeg ik met twee vingers in mijn neus die ene trap, slechts vijftien treden, was ik vaak in drie tellen boven en als een steenbok nog sneller beneden. Bij toverslag verandert mijn heupkopnecrose nu mijn huis in een verraderlijke bergreus met een ijzige wand…

Jij vijand als ook vriend die mijn tijd helpt doden. Het vullen van niets, ook al is het met pijn - beter dan niets zondermeer. Jij vriend die ook mijn vijand is; ik ken je zo goed. Jij pijn, die me vergezelt in mijn hoofd, mijn hart, mijn hele zijn. Je kent me door en door en in de nacht zie ik je - al is het in een glimp - opdoemen…

Wanneer het in Het hoofd altijd Vandaag is, en er Geen gisteren meer bestaat En morgen al lang uit Het zicht is verdwenen - De mist slechts Bij tijd en wijle Op wil trekken En de mens, hoewel Slechts even dan, een Glimp opvangt van Wie hij was of misschien Nog steeds wel is - Wanneer zelfs die ene Naam die uitsluitend…

ik zie de vogels gaan zacht ruisen hun vleugels rust en vertrouwen een enkeling lijkt even stil te blijven staan om daarna te duiken in volle snelheid kwaadaardig te fluiten het is met jou gedaan nog sta ik met lege handen wieken zij in vlucht voorbij…

is mijn geweten gesust als ik berust het toeval accepteer ook al maakt dat mijn leven kapot het lot dat mij is beschoren ontkent de vrije wil in het bestaan om een eigen weg te gaan toch zal ik strijden lot en toeval zijn niet te benijden voor hun nederlagen ga ik mijn leven wagen…