Vleugels omhelzen klein lichaam in het water stilte draagt het leven Op het water glijdt de moederfuut, gedragen door geduld, haar rug een warme schuil- plaats, waar het jonge leven zich vouwt. De wereld glijdt voorbij, maar hier ademt alleen rust, elke beweging vol zorg, elke stilte spreekt teder. Tussen haar veren ligt het kleine lijf…

Tussen Breda ´s buurten Boeimeer en Heuvelkwartier waait wilde woudadem over een ruime wandeltuin waar trotse kastanjes bomen omkruld met slingerplant verkwikkende adem werpen over ruige weitjes modderpoelen bergen reine kraamkamers van broos komend leven langs rietvelden wordt het riviertje Aa of Weerijs licht aangeraakt…

De dato antwoordend deel ik u mede op het gevaar af dat ik ga vervelen: het kon inderdaad en kan soms verkeren nu eens bij deze, dan weer bij gene eromelomaan in hemelse sferen golden delicious verglijkend met peren als ik niet loog, zou ik fabuleren een slang in eden, ik zou het haast zweren nimmer een dwalende in het nirwana…

Een dag op het strand, het is herfst, dat doet me iets -- maar ik weet niet wat.…

ik heb mijn hele leven naar mensen gekeken hun bewegen en communiceren natuurlijk is lichaamstaal de ideale docent als je maar de specifieke zaken juist categoriseert de sport onderscheidt zich vanuit andere diciplines richt zich op prestaties en bindt zo publiek en geld charme en personality is meegenomen in bewondering…

Er staan geen woorden geschreven in het blonde hart van moeder Aarde de dodelijke stilte is gemoedelijk kalm terwijl wrang water door de kieren sijpelt naar beneden, naar beneden schrijft het broze woord, in droeve melodieën over de doden geen kwade woordenblos uiteindelijk is er geen tijd om te bestaan zelf-sabotage het is zowaar een rage…

ik wil tegen de tijdsgeest in gaan maar ik weet niet tegen welke ik wil van alles helemaal niks vinden maar ik vind overal heel veel van ik wil geen schoonheid zien in ’t onbenullige en ‘t tenenkrommend knullige ik wil geen wijsheid horen in de woorden van totaal gestoorde leiders ik wil geen aardigheid krijgen in middelmatigheid…

de maan die vastnagelt aan ’t licht dat zoekt maar ’t huis is ontdaan wat overbleef klepperde door op laminaat op ’n ochtend van stilte niet in ’n envelop met ‘n naam die vergeten was of ’n laatste ogen- blik…

Op elk moment meer dan welkom opengesperde snavels zo reikhalzend naar warmte en ontvangen voelt als aangekleed ook toen de veerpennen nog ontbraken, in elke terugblik glanst het verenkleed nu ouderzorg en toewijding zijn gevlogen blijft ‘t gemis aan nestwarmte ronddwalen, wat schrale takken met zorg bijeen gesprokkeld houden niet…

Staar naar mezelf in het water Denk na over hoe mijn leven is geweest Heb veel moeten doorstaan En makkelijk was het geen moment Kijk boven naar de wolken Ze gaan als het leven voorbij Ze staan voor de vrijheid Waar ik zo naar verlang Wil vrijheid in mijn gedachten Dat ik precies doe wat ik wil En ik geef het nooit en te nimmer op Om…

hoe vaker hoofdlijnen zich ontgrendelen, hoe beter het zicht er is geen maat bepaald op ontginning van wederkeer om ruimte te ordenen en een standplaats te vinden een uiterste na te jagen ter verleiding van het binnenste dat letters tot een woord schikt om het ongrijpbare vast te houden…

Ik zat in het café. Tafel vijf. Mijn vaste plek, want daar staat de leuning scheef en dat past bij mij. Aan mijn voeten lag een hond die ik niet had gevraagd, maar die blijkbaar bij me hoort sinds ik ooit een worst heb gedeeld op een dinsdag in februari. En daar, voor het raam, liep hij voorbij: de man met de lanyard. Alsof hij onderweg…

hij staart in het duister waakzaamheid bezaait zijn hart als hij aan zijn zielsverwant denkt het is nacht, wandelend met zijn gedachten schopt hij een steen opzij, staat stil terwijl gedachten zijn gesloten ogen passeren hij is de buitenstaander die temidden van de waanzin angst en onrust van zijn metgezel bespeurt vindt diens bevreesde…

In Rome klinkt de klok als grap, de paus verschijnt — wat is dat knap. Een nieuwe man, een oude jas, met zegenhand en heilige pas. Hij heet nu Leo, vroeger Rob, hij werkte ooit in een copyshop. Nu zwaait hij stoer van op het plein, alsof hij net verkozen is tot refrein. De kardinalen, strak in kleur, alsof het opera is met lange sleur…

De wind om het huis is onrustig, ik lig stil -- maar ben onrustig.…

ik zag de kleine reageren toen ik heel voorzichtig haar handje aanraakte maar zij hield af en ik wist waarom het was mijn aftershave die zij rook en wie weet de eerste keer in een mogelijk lange reeks nieuwe sterkere en andere geuren nog even een andere toon wat innemende woorden en een zo mogelijk een lieve zachte blik als markeringspunt…

Hij blijft zitten onder de lange uithalen waarmee ’t volk hem smeekt te komen; met verwende lijven en naïeve dromen verlangen zij naar vrede in hun leven. De vraag wat zij daarvoor willen geven, wordt ontweken door op hun gebeden te wijzen en hem met liefde tevreden te stellen en honderd kruizen te slaan. Aldus bezweren zij hem wel te verstaan…

laten we beginnen in de takkeherrietijd die snoeihard nasuist en de nu verguisde millennianachten geleden stofwolkfeesten op industrieterreinen in dit logistiekland (4) de snelheid vloog rap door de grootneuzen verstopt als de hoekjes van de zware mist waarnemen in flitsen van zilver en gloed voorgoed door de gesloten oogleden heen (8) de kop…

Die brute kracht die een lichaam naar De aarde trekt Deze kracht niet te bestrijden In tegendeel, niet te benijden De aantrekkingskracht van de aarde Is echt enorm Slimme breinen hebben ervoor Gezorgd dat w'als mensheid kunnen vlie- gen van het ene naar het andere Continent, vele landen Over oce- anen. Vliegtuigen zijn de Mijlenvreters…

werkt als een valstrik en zal je met blindheid slaan. Dus doe je hoofd omhoog en staar als een zonnebloem in die schelle schijf totdat hij uitdooft -…