Wacht eerst nog even de decemberstorm af der enige echte diehard idealisten de fervente miljoenen uit goud hout gesneden roodgeverfde zwartharige blondkrullende stedendwingend bos en akkers besluipende wolven en wolvinnen megastallen vernielend pfas verwijderend van kankerveroorzakende ziektekiemen met één voet in het heden…

Binnen de heg loop ik rondjes om mijn tuin te verdedigen Kwajongens en vandalen denken dat ik gek ben en hier niet thuishoor Vanaf de nok speur ik de omgeving af, de buren komen kijken, ik blijf zitten niet banger dan ik wil zijn Als ik val, ligt het aan mijzelf ook al wil ik niet wegglijden over de gladde pannen Beneden me bespreken…

Ach Viking, waarom weer die donald duck die gij hier telkens ten tonele voert gelijk een duif die 't zelfde deuntje koert als joris goedbloed danwel guus geluk... je hangt toch niet als penslaaf aan z'n lippen? ga nou eens uit een ànder sausje dippen!…

vleugels van stralen geweven dragen mij zo effen en zacht licht zonder schaduw te geven dwaal ik rond in lucide vacht beschermen zonder te slapen stil waken en onzichtbaar nabij wacht op de komende taken zonder mij geen dag voorbij gedragen door licht van liefde waar angst en pijn verdwijnt was ongeloof dat mij griefde tot je bede aan…

het is nooit mijn bedoeling geweest noch zal zijn de lezer te behagen een klein plezier te doen een verstilling in de verdrukking der dagen door een vertraging in de tijd aan te leggen tussen zinnen laag voor laag de werkelijkheid indringend een ademzachte fluistering lang stil te laten staan om exact dat op die fractie van die ene…

Hoe vaak heb je nou weer gegooid, O ZeeBee? Hoeveel eenzaam maar niet alleen vallende sterren verzamel je met een lucky strike van je driedubbelovergehaalde dobbelsteen zijn het er meer dan ONE-HUNDRED-AND-EIGHTY of tweeëntwintig of twaalf maal twee? 1 is wel weinig, staat vast voor 'bladstil' muisje in doodsnood - geen kick of gegil…

Zee fluistert zachtjes horizon nodigt mij uit adem vol van licht Even teruggetrokken uit woorden die te druk, te hard of te luid bewegen, ademt de ruimte tussen muren rust, en stilte legt zich als een warm weefsel om mijn overvolle zintuigen. Een trage ademhaling kan iets in mij laten openen, alsof mijn borstkas zich herinnert hoe lichtheid…

In elke mens een stille bron, een kern die ouder is dan naam of tijd. Mystici fluisteren door de eeuwen heen dat wij meer zijn dan losse golven op de zee. Het licht dat door de ramen valt verkleurt in vormen, maar blijft hetzelfde licht. Boeddha onder de boom, Eckhart in zijn cel, het zijn sporen van één en dezelfde stilte. Niet van…

mijn poëzie verdraagt de werkelijkheid niet meer zinnen breken onder druk van echt leven alleen woorden kunnen de scheuren nog schragen zo beklagenswaardig grauw als alles is was het maar de herfst die de wereld verkleurde maar het is een lentezon die alle hoop verbrandt lang voordat de winter überhaupt keurig een beurt krijgt…

In het kader van onze oudejaarsconference hebben wij als duo bram pijl en vlam stoker ons voorgenomen vlak voor 't verstrijken van dit - ook voor ons - zeer onstuimig jaar een drone met soepterrine neer te laten in de tuinen van Camminghaburen  en de stoffige wandelgangen  van Sickemastaete met onze hartelijke groet aan…

Ik ben slechts een raam en kijk naar mijn eigen tuin, die langzaam verandert in iets dat ik niet herken of een naam kan geven. Het klimt op in een bloedrode berg, en niets vindt een plek om te rusten— geen veilige haven, geen zachte morgen, alleen een wereld die wegglijdt. En nu barst mijn raam, verpletterd in duizend vergevingen- alle…

Ik loop in mijn eentje door het land waar ze mijn moeder hebben vermoord opgehitst door de politieke knechten van het grootkapitaal, ons land ....dat mijn gedachten vormt ....en mijn verlangende lichaam ....en jouw verlangende lichaam ....verbergt onder collectieve angst ........dat nog steeds gegijzeld wordt ........door de veelkoppige…

Rossig, een vinger in een bleke wereld— te zichtbaar om te verdwijnen, te zacht om te blijven. Ze lachten. Niet luid, maar net genoeg om iets te horen scheuren. “Uniek.” Het woord dat mensen zeggen wanneer ze bedoelen dat je nergens past. Jullie zijn geweldig, zei ik met een glimlach die nergens hoorde. Een kleine buiging naar…

als zo’n Murakami-verhaal draaiend om de vermenging van een verengde herinnering met de regelrechte absurditeit der gedroomde werkelijkheid zo’n klassiek vakantiekiekje gravend tegen verzakkingen van de vertakte kanalisering langs eroderende vestingwallen tegen instromende zeekwallen zo’n fantasie om te verzwijgen als gespierde stier…

Als een kleine heer zit hij daar zijn hoed een kroon van zachte flair, het lichtscherm schildert op zijn huid een glans die alle twijfel tegenhoud. Zijn ogen, groot van verwondering, reizen door een digitale kring, alsof de wereld daar hem fluistert “Jij hoort er ook bij, makker.” Zijn handen rusten op het toetsenbord, maar haastiger…

op het napruttelen verwaaiende rookwolkjes de laatste stootjes verhitting de rommelende aardverschuiving een hernieuwde wereld stichten aan na-ijlende paniek verscheurde verbanden opgeblazen vertrouwen ineengestorte levens een open blik overhouden in dood en verderf uitgestorven soorten pandemieën en plagen ondergraven vrede een hand…

Zie, de zee is aan het tranen, vogels ziek, ze kruipen onder blad, je ziet zelfs niet hun klagen. Uit het zicht onttrokken, stil is 't leed, ziektes, golven spatten het wezen uitéén, pijnscheuten springen, zoals stikstof bij nacht de bomen verlaat, 't verschrompelen van ooit gezonde bladeren. Chronische treurnis, mentaal ondragelijke last…

de opgezette boom van verlicht denken over breuken en barsten of afgezaagde wortels bloedt inzichtelijk tussen licht flakkerende kaarsen dansen geen poëtische klanken woorddronken van taalliefde en volgeschonken glazige ogen met op rijm gemaakte maaltijden slechts gangen uit het éénkeuzemenu der intergenerationele keuken geserveerd als…

dagen van december gaan onstuimig rond dagen van december doelloos op de grond als nagelaten bladeren waaruit de ziel verdween ze kunnen niet verbloemen dat ik een beetje ween de dagen die verstrijken komen echt nooit weer en je mag best weten het doet behoorlijk zeer...…

ze zouden… het trouwfeest vieren in het meest perfecte seizoen een tere lentebries voelen snel en sneller dansen …onder maan- en sterrenlicht langzaam en langer zoenen onder de kersenbloesemboom terwijl vogels en violen musiceren …slapen in een bed van blauwe bloemen de liefde langzamer en langer vieren regen noch bliksem horen…