bevroren zijn de verloren niet meer te helen vergeten delen ze ontdooien er smelt ijswater over mijn rug ik stop ze terug de lade wil niet meer sluiten te lang gelegen, einddatum bereikt de houdbaarheid verstrijkt in verscheurde verpakking flikker ik alles met gemak in de vuilnisbak…

Het kan vandaag al zijn Waarschijnlijk morgen, Niet alle doden zijn Van hetzelfde etmaal Maar in één van de cijfers, Toe- of afnemend, Is hij een getal. En Ik vraag me af, Wil ik weten welk? Er woedt een storm Terwijl ik levend stilsta En als lid van het prestant, Dat afgesloten Eigen koren overstemt, Beluister ik de naklank Van die…

vaarwel is het stoomschip de lange reis en het zwaaien met een witte doek zwaaien nog voorbij het ogenblik dat je slechts een stipje ziet bezwerend blijf je zwaaien hoe droef en ver de hoorn ook klinken mag vaarwel is het zout dat over je wangen naar de lippen stroomt het is de smaak van zilt vaarwel is de glimlach die…

natuurlijk blijf ik jou altijd bij mij dragen nu de tijd van leven voor jou ten einde is afscheid neem ik van het lieve lijf dat ik minnen mocht maar de geest blijft waar vogels fluiten in bomen en struiken hoor ik in elke toon jouw passie vlammen als langs mijn wang een vlinder fladdert is dat mij een groet van mij de allerliefste…

in vage ochtendmist dool ik rond op de altijd stille akker van de dood een buitenplaats vol marmersteen met daarin toegenegen gegrafeerd de namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag…

in mijn slaap voltrekt zich een stille storm in vertraagde tijd mijn geliefde vliegt naar de sterren van de dood voorbij de zwarte lucht mijn oude ogen dwalen naar de dwaze wegen die we gingen roerloos reis ik met je mee we dachten dat we voor altijd voor altijd zouden we zijn…

Zo te sterven als een vlinder op het water Geruisloos, voor de stille week, niet later Haar laatste wens was in besloten kring met zang en dans te worden gecremeerd Waar naast haar odes aan Piaf en Shaffy en 'Ne me quitte pas', chanson van Brel, In een laatst encore als requiem Haar 'Laat me niet alleen' gememoreerd…

Ik heb je gegeven, aan de corona, de mooie droom (ik was niet wakker) – ik berijd de draak van mijn weg, zonder kaarten vooraf (achteraf voor waar ik vandaan kom wel) Achtendertig jaren trouw met je ontbeten, geluncht en altijd waren we daar terug in de zomer dat ik je vond in Ballinspittle, gelukkig was ik een bord vergeten.…

Met de stootkracht van een ontroerende kracht, in een sprakeloze nacht, in het samen zijn, zullen we doorgaan, in de twijfelende zekerheid om door te gaan, in deze ontroerende en onzekere tijd, om door te gaan in het samen zijn, met het zweet en de zon op ons gezicht, om door te gaan, in de loopgraven zonder licht om dan weer verder…

mag ik jouw zachte warmte van het wiegen als medicijn tegen pijn van liegen en bedrog de volledige overgave van een niet te dragen last die alles blokkeert wat misschien ooit van waarde was in samen spinnen wij de stukjes wol selecteren op kleur van het patroon dat heling belooft maken alle draden die ooit gebondenheid leken…

ik schilder je levend met mijn ogen geniet van het zonlicht op jouw haar zie ik dat kleine meisje stappend met vader door het hoge gras madeliefjes stralen samen rennend langs de vloedlijn, waar luchtkastelen ontwaren in aangelengde zon Mama ging jou al voor zij zal geduldig wachten toch wil ik jou niet kwijt blijf nog een ogenblik…

Tot jij klein verdwijnt langs de gracht zwaai ik naar jou – 'kom gauw weer terug'.…

Die avond zag ik buiten de maan mistroostig staan werd ik door vrees bevangen, voelde zorg en verlangen. Voelde tekens en iets van loodzwaar gewicht bijna gezwicht, ervoer ‘n strak gedicht en opkomende rimpels in dat gezicht. Ik zag een zwart-witfoto van kinderen nog zonder leed nog niet hoe de dood haar de toekomstdas om deed. Ik zag alleen…

In de oude kerk namen we afscheid, we voelden de kilte langzaam in onze broze botten trekken. Eén keer keek ik achterom en zag jouw noordse blik. Ook vandaag zal ik verpulveren… want jij kan niet vergeven. Je zwijgt me dood, je kan me echt niet harder slaan. En ik kan niet vergeten. De wijzers van de klok zijn blijven staan Zo gaan we…

Ween niet als dat al gestorven is, haar schim die op de winden rust, als een leeuwerik - in volle vlucht – naar de eindeloze kim en naar een streepje zonnelicht, die hij in vervoering kust, onttrokken aan de duisternis, een smetteloze vlam, haar vonken heeft mijn hemel opgericht, zodat ik aan de hete hel ontkwam, van alle zonden waarvan…

ik kan tranen vergieten omdat je weg bent maar glimlach omdat je hebt geleefd ik kan mijn ogen sluiten en hopen dat je terugkomt maar openen en om alles te zien wat je nalaat mijn hart kan leeg zijn omdat ik je niet meer kan zien maar het is vol van de liefde die je deelde ik kan morgen de rug toekeren en gisteren leven maar ik droom…

in een witte bont beschilderde kist slaapt een man met het hart van een levenslustig kind de sperziebonen lagen sinds zijn komst nog nooit zo recht in het vak zei de baas van Coop Compact roerloze handen omklemmen nu de mondharmonica’s van de jongen die Henkie heet en Toots met hart en ziel bijna evenaarde…

Leven, dit grootste luidruchtige dan weer stille wonder vertel mij gerust waar loop ik op dit tijdstip onder. Was juist zij geen bijzondere unieke levensblom wend je macht gerust aan vorm haar toekomst om. Laat de dood haar nu nog eventjes niet grijpen dit stervend nijpen is nu nog niet te begrijpen. Zelfs de heggen ogen apart naast het akkerzwart…

uit het duister willen tillen tot het licht je aanraken kan het stil wordt in huis in het oude trappenhuis uit het duister tillen tot de vlammende zon daarbuiten de rietkraag aan de overkant in lichterlaaie zet ik zou je uit het duister willen tillen tot het donker wordt en ik de laatste de blinden sluit…

~ voor onze nestor, heer Mostertman ~ Gegroet, u trouwe dierbare gemeente Teerbeminde lezers van 't gedicht Woordenluisteraars en beeldenkijkers Ik weeklaag maar zeg niet 'wee uw gebeente' Beminde lezers van het minnedicht Paardenfluisteraars en pottenkijkers Gedichtenzamelaars en 'zelf'verrijkers Van voedsel voor de geest dat ons…