met een teveel aan krullen lag ik in een deuk tegen de kant waar het snijdt de demonen brullend vanuit de achterstegen ik lag in letters te geelogen laveloos de duisterte laveerde door mijn ziel en schepte al het zwart er in mijn lichaam barstte uit mijn lippen in een druppel van bloed ***** Alles voltrekt altijd in perfecte…

wanneer men mij straks op de hielen zit en anderen rijden in mijn spoor dan heb ik altijd nog één troost ik ging ze net iets voor…

Ook heden is hij roerloos en trekt een koel verlangen om weg te gaan, niet meer te zijn, hij laat zijn schouders hangen. O hij heeft gezocht, een leven lang naar een plek onder de appelboom maar wat hij vond was veel te wrang hij gelooft niet langer in die droom. Dus broeders, zusters treur toch niet al gij hem dra mocht vinden Besef…

in vogeltaal vind jij Gods scheppingsverhaal je hebt enkel het gevoel zelf dan te moeten zwijgen tussen de laurierstruiken vind je de natuur op z’n best gebroken schalen van eitjes in een oud vertrouwd nest bollebozenveertjes zien op een krasse berkentak een pak van je hart immers het leven zelf… - luister, luister in je…

Nu alles helder en stil is je dit huis bijna hebt verlaten voel ik de kracht je lachrimpels de maan vrees je niet. Al nadert je gewisse dood en trekken de wolken dicht van wit naar grijs tot zwart het waait al sterren je laat mij mijmeren. Jij weet je plaats al en ik ik uit met vlinderende gevoelens ons bloed is vermengd zo leef je…

De zee wil je bevaren het zeegat uit voorbij havenhoofden Het water... komt er nimmer tot bedaren na eb is er vloed Het zand altijd prooi de tanden er ingezet waar aan geknaagd De duinen kijken het aan nog droge kruinen 't water aan hun tenen Je wilt.... het oor lenen aan de monotone zang van branding.…

Mijn vader noch mijn moeder hadden een afscheidswoord ze hadden in hun leven genoeg gezegd waarschijnlijk ook verzwegen ik hoorde eens dat laatste woorden kracht geven dat is voor mij uitgebleven ik neem het hen niet kwalijk het is te lang geleden om daarmee nog te leven alle sentiment van het sterven alleen al vond ik voldoende het…

Sta niet aan mijn graf met je verdriet Het is vergeefs , ik ben daar niet. Ik ben het blad dat ritselt in de wind Ik ben de zoete glimlach van je kind Geloof me vrij , het is geen droom Ik ben de bloesem van de appelboom Ik ben de kleuren van september De eerste sneeuwvlok in december. Dus sta niet aan mijn graf met je verdriet Het is vergeefs…

als de wind mijn laatste ademteug meeneemt in de eeuwigheid begraaf me dan in een oud bos naast een beuk onder het mos en zo, dat overdag bij zon en 's nachts bij 'n bleke volle maan mijn mosbed in hun licht zal staan.…

jou vergeten omlijst het geheugen met kwebbelende lachspiertjes die iedere wond bedekken met de jaren die je bij ons woonde vandaag kwam de echte pleister, het hechtte aan de tijd die zich laat kennen in lange baarden en verdwenen momenten waarvan we dachten dat ze nooit zouden vergrijzen iets achterlaten in het vergissen in de daad van…

Als kind mocht ik aan jouw armen hangen, zweefvliegen op jouw voeten (gedragen hoog en veilig, tijdig opgevangen), met jou kaarten, pesten, hartenjagen. Heel ontspannen waren de zondagen met maanzaadbrood en gerookte makreel (door jou ontgraat en voor ieder een deel), of doppinda’s met chocola erbij. Kleine dingen, fijne momenten, veel komt…

Het is weer herfst en Allerzielen wij leggen bloemen over grijze zerken voor zij die ons met veel pijn ontvielen en nu eeuwig rusten onder hoge berken. Tussen engelenkopjes en gedachtenissen lezen wij namen die met ons zijn verwant en doorheen de stille tranen die wij wissen geven wij de roos van liefde uit onze hand. Herinneringen komen…

is het stil ik hou mijn adem in wanneer de stappen dichter komen dichter bij het daar waar jij al die tijd vermist lag we maakten kennis met jou na jouw laatste whatsapp met die foto, waar een ieder iets anders in las jouw vriend die zich ongerust maakte deelde jouw naam die als een olievlek over de sociale media uitwaaierde het bleef…

en opnieuw kleurt het donker giert dood door straten meedogenloos wordt elke boom van bladeren beroofd kale takken kwetsbare naaktheid. zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…

je hart zo stil zo licht lichter dan een veer een stille reis naar de gewichtloze armen van Osiris…

Nu tijd eindeloos de waarheid weerkaatst een hulpeloze staat schildert en de eindigheid reiken de zee en het strand naar de duinen raken zij elkander spoelen er schelpen aan wal. Vandaag voel ik opwellende zachte momenten. Het lijkt wel of ze gluren naar de eerste oorsprong luisterend naar de wind die tot nu toe de deuren dichthield…

ik leg de weg naar berusting slenterend soms dralend af gaandeweg begon ik aan wat ik nog niet eens zo lang geleden later noemde het is het afscheid van hoge woorden en vervlogen jeugd van het ongrijpbare verwaaide leven van verloren dromen het is de onbekende weg die me in het duister tasten laat naar barsten en scheuren in…

afscheid kent vele vormen en kleuren van zwart naar tranen van indigo naar violet soms neemt iemand afscheid omdat het niet anders kan als hoop plaats maakt voor wanhoop of iemand verdwijnt zonder vaarwel soms nam iemand lang geleden het besluit terwijl niemand zag niemand wilde dat hij al vertrokken was…

Soms komen woorden aangewaaid die ‘k zelf niet kan verzinnen; ze spreken over licht en vreugd en oeverloos beminnen. Maar er is ook de pijn, de last, het afscheid van geliefden, de duisternis, het dwaas vertoon en ook wat ons ooit griefde. Maar ’t leven is toch eind’loos mooi, al zien we dat maar even, want door de lange jaren heen…

traag keert ze de wereld haar broze rug toe ze wil niet langer winnen van de klok na de opschudding de ontregeling de vlucht de queeste tussen weten en voelen het is bijna voorbij…