aangekomen bij de achterdeur plakt hij met kunst en vliegwerk de dagen aan elkaar als een dode vogel zijn vleugellamme armen bevroren aan het lijf houdt hij vuur en zwaard zorgvuldig tegen het licht legt hij de breekijzers in de schaal de stilte sluit zich om hem heen als hij de hand van Morpheus voelt ijskristallen verstrooien het…

Dump me, zei de minnaar Want ik heb je niets te geven Dump me, om het even waar Kom, gooi me uit je leven Laat me stikken, laat me rotten Laat me hoe ook gaan Want ik kan geen deel uitmaken Van jouw aards bestaan Ongeschikt verklaar ik mij Voor een nieuw liefdesleven 'k Heb mijn kruit verschoten Al mijn kusjes weggegeven Er zijn er geen…

het vlakke water van de vaart lonkt naar de weidse overzijde alsof het zeggen wil, tussenbeide, dit is afscheid dat hier rondwaart deze angst gebiedt de binding elke omarming weer te verlaten te wijken naar verre weiden, langs onbekende ogen en straten zodat niets in afsluiting verstikt, zich nachtenlang doorwaakt of genegenheid…

Even zag ik je lopen Dré, een jonge man met aan de ene hand een kind, een ander kind er achter aan, en in de andere hand een tas vol vuurwerk Maar nee, je was het niet.. Even zag ik je weer zitten Pieter aan het water, genietend van een broodje paling en een biertje Ik knipperde met mijn ogen, je was het niet.. Terug thuis bij Jan…

Jij zat daar met alleen het grauwe wolkendek als een sjaal om je heen jij zocht het nooit zo in de sterrenhemel zoals die nu zonneklaar was blijkbaar was je klaar voor je laatste keer je laatste adem legde de sjaal neer je glimlachte weer.…

Deze straat loopt niet door zoals het wel zou moeten waardoor je altijd toch weer terug moet in plaats van vooruit toch loop je er in tegen beter weten want het laatste huis daar moet je zijn ten lange leste…

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…

ondanks het besluit te zwijgen - geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in de prille zachte voorjaarswind…

Als ik je alles zou vergeven en jou voor altijd zal vergeten welke stappen reflecteren dan nog in de nacht dat ik jouw ritme vond. De passie zal ik nooit vergeten jouw woorden kan ik je vergeven toen de nacht voor eeuwig verduisterde met de laatste zin die je mij influisterde. Kon alles maar blijven zoals het is zonder jouw laatste…

lange dagen klamme nachten vol gedachten vol gedachten over iedereen die ik hier achterlaat kies ik bewust bestemming onbekend genoeg gedokterd genoeg gepraat zo ook gezwegen ben ik klaar om over te gaan en me over te geven aan hen die mij komen halen naar daar waar liefde de voertaal is…

waar ben je dan mijn lieve kind nu je niet meer thuis kwam uit de nacht waar moet ik beginnen met zoeken wie heeft dit vreselijke scenario ooit bedacht jij stond midden in het leven was vriendelijk vrolijk en blij totaal onverwacht uit het leven gerukt ben ik naarstig opzoek naar antwoorden de vraag is wie helpt mij hierbij…

De plek is gebleven maar jij bent opgelost spoorloos verdwenen Zelfs de braamstruiken met hun scherpe doornen herinneren zich jou niet meer In de holte van een boom groeien drie paddenstoelen in de bast daarboven, gekerfd een hart en twee namen hoog boven het hoofd gegroeid niet meer te lezen De warmte van de zon is onder je vleugels…

worden voorgelezen honderddertig namen op een binnenplaats in een gewond Frankrijk uit het leven gerukt door in bomgordels gehulde jeugd gevoed door haat klinkt de boodschap luid en duidelijk omarm elkander en vier het leven…

Voor mijn surprise wilde ik sterke lijm. Mijn vader zou precies weten welke. Zo'n Bison Kit pakket kreeg hij voor Sinterklaas. Een goocheldoos waarmee je alles kon maken dacht ik. Het sterkst werkt contactlijm zei hij geloofde ik. Secondelijm dan? Hij laat me nooit los.…

HERFST Het wordt nu herfst, de jaren zijn vervlogen, als zand door onze vingers heengegaan, jaren dat wij vaak bevlogen, niet dachten aan ons zo sterfelijk bestaan. Vervlogen zijn de jaren van weleer, en aan je lot valt niet te ontkomen, het einde komt, al kom je in verweer, en is steeds meer nabijgekomen. Ze komen en gaan, steeds sneller…

Namen laten sporen na, van hen die werden genoemd. Luchtig dromen zij voorbij, wanneer je 't niet verwacht, en wordt overvallen door heimwee naar een ziel die mist. Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

ik heb geen woorden voor de doden die gisteren nog aten zwijg liever bij de vijver waar ik eendjes brood voer een vogeltje zijn pootje spalk over gisteren wil ik niet schrijven wel over vandaag of de zon die de bladeren beschijnt ik wil het niet hebben over de doden en de verlaten straten het zijn namen die mij herinneren aan…

Dat je weg gaat dat weet ik nu wel maar alsjeblief ga niet weg zonder een vaarwel.... Afscheid doet altijd pijn maar zonder afscheid zal het nooit over zijn afscheid nemen is een ritueel heel essentieel want afscheid nemen is ook afscheid geven het is een einde maar ook een begin van een nieuw leven voor allebei…

na kou en afscheid nemen was de huid gestroopt en afgedaan niet meer beroerd of aangeraakt koude pijn wordt snel geboren nu, niet veel later in de tijd is zachte warmte teruggekomen van baby-alpaca de trui strelend over naakte borsten…

Ik draag stenen over gras, het gewicht kleurt mijn ogen zwart. Deze lucht draagt de jaren waarover vader schreef. Over mensen, en hoe niemand ooit de zon verjoeg. Zijn rimpelige handen schrijven nu over een man, die op zijn knieën vraagt om de dood. En ik las het, vader Maar niet vandaag. Vandaag gebeurt het sterven niet…