Ik tuur in verdieping naar de horizon en vermeng mijn blik met de lijn tussen hemel en aarde... Het zal zachter zijn nu ik kijk naar mijn dromen die ik in het stilstaande uur achterlaat met jou in 't midden van beelden die vagelijk verdampen en weerloos in d'eindbestemming vergaan. Oneindig stil draag ik je op handen en grif jouw…

Ik draag mijn tranen tot aan de vloedlijn laat ze daar de vrije loop geef ze terug aan deze wereld sindsdien koester ik weer hoop Ik voel hoe water mijn voeten streelt mijn gedachten overspoelen doch rolt eindeloosheid af en aan het vuur is aangewakkerd, (dat is wat ze bedoelen)…

De grote zee drijft aan het kleine water waar het leven zich ontbindt en het lijden zichtbaar wordt aan de voet van de groene dijk de dood proeft hier haar vruchten en de mens bepaalt de smaak, doch bitterheid is de wond des duivels waar geen stem de eeuwen kent in gelijkheid van alle rechten wie draagt mijn hart als het oog verloren het…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

Ik zag haar groene mantelpakje hangen in de kast zag haar bijpassende schoenen met natuurlijk een klein hakje dat was haar hele leven geen foto, dat wilde ze nooit ik voelde me toch wat berooid alleen met wat kleding die ze had gedragen we hebben haar niet uitgestrooid ik mag niet klagen zou ik ook nooit doen ik heb haar urn in de…

begin de dag met tranen daar ik ze rijgen kan tot een ketting doch blijft de gevoelswaarde voor altijd onzichtbaar…

Oh lieve mama, zul je op me wachten wachten totdat ik weer bij je ben oh lieve mama, omarm je met al m'n lieve gedachten van jouw lieve kleine vent oh lieve mama, is dan nu de tijd gekomen dat ik afscheid nemen moet oh lieve mama, wacht nou nog even totdat ik je voor de allerlaatste keer groet…

Ik wek je tot leven met dit gedicht je krijgt weer een gezicht al is het maar voor even ik zie je weer voor me staan wat krom, meer gebogen ik bekijk je met lede ogen want je gaat toch zoals je altijd bent gegaan je kunt niet tegen dat geluid van al die mensen om je heen je verdraagt het gewoonweg niet wat je wenste kwam uit je bent…

Ik streelde je wakker in een morgendicht, onderzoek wat je eerder hebt geloofd en vervloek de gisting tussen de engel en de sater, waarin je z’n minnaar werd in donker licht, ik verdoof de duivel met een gelijke waan die rondwaart door de botte hoornen op het hoofd. Ik wil niet strijden met een verwachting, die de geest verwart…

zelf gekozen na zesentwintig jaren die niet onbewogen waren nu voor de laatste keer samen lachen, samen huilen Amsterdams zingen keihard swingen tot ze voor je een laatste keer groeten zal Pris; voor altijd 'n nachtvlinder…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst. Vergeefs heb ik de maan…

Ik begraaf mijn woorden. Ze zijn bekleed met herinneringen, uitgewrongen gevoel. Tekens uit een ander leven. Leven uit een ander heden. Elke dag opnieuw laat ik de woorden ritselen tussen mijn vingers ik ruik het papier streel de letters, het opgedroogde inkt. Ik schrijf mijn weken weg de maanden leeg de jaren achter mij.…

De wijn krijgt zij geleverd God, wat zou jij stoppen List en leugen slechts bedrog Jij maakt spotbeeld van jouzelf Over jouw eigen grenzen heen Aan grenzen van een ander Heb jij tota- le lak Zij komt afspraken niet na Verwelkt op de com- posten Nagekomen afspraken: geen…

hoe kan ik van mijn lijf houden of nu nog blij met je zijn het waarom blijft onbeantwoord want oh jij was ook nog zo klein met alle liefde was jij welkom toch nam de natuur 'n ander besluit zo onwerkelijk dit dubbele afscheid ik kan er nog steeds niet over uit…

Je zit in mijn hart Het past eigenlijk niet Stoffige kamers vol Met tassen verdriet De gang loopt over In de glijbaan de tranen Ik baan me een weg Naar daar waar je zit Niet dat ik je vind Maar de ramen staan open Het is al zo lang Dat jij bent gaan lopen Op paden en wegen Het wikken en wegen Doet me beseffen dat tijd slecht vervliegt…

Frivool beent haar danspas Een glimlach in een ver verleden lonkt de beminde Een beetje ‘ unter den Linden ‘ Net dat vleugje romantiek waarin de prima ballerina zich verliest Als elastiek wervelt zij hemellicht in pirouettes haar minnaar houdt zijn adem in Met tenen gespitst spreidt zij haar tutu glad in een rustpunt... en dan de…

zwijgen is zoveel moeilijker dan praten onze tollende hoofden houden de overtreffende trappen (wat zijn ze met veel!) koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

Uit mijn armen zwom je weg over de onstuimige jaren van de zee, zwemmen hoefde ik je niet te leren, waarmee je mij mee kon laten uitdrijven. Nu jouw hand me niet meer streelt, maakt dat mijn lichaam vleugellam en bleef steken in het zand, in een droom gevangen, die je niet meer met me deelt. Het natte strand verwaaide niet en niets…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…