Dichtbij het dorp Loon op Zand daalt het nachtelijke duister over de begraafplaats in het wijde bos luid gehuil van uilen galmt door eiken en beuken wier berooide kale takken als klauwende vingers zich roerloos krommen om de schreeuw der nachtvogels vergeefs tussen hen te houden de huiverklanken stoten tegen blauwzwarte schimmen…

laat het zijn als toen nog een keer dat ongelofelijke wat wij hadden zo ineens vanuit het niets want ik heb het nodig die tijd nieuwe herinneringen zijn niet zeker ze moeten nog leef hier en nu is snel gezegd toen maakt dat volledig overbodig het gevoel van toen overstijgt het hier en nu alsjeblieft ….. toen kom tot leven laat mij voelen…

tanende bloeikracht bont kleurrijk wuiven bomen hun bladeren uit…

Uit het roze liefdesboek dat je mij gister stuurde vallen letters in de zee het is een woeste zee van weinig woorden en alle golven zeggen: nee stilte als oneindige verte heft de horizon op in eenzame vrede adem ik door in mijn hoofd te zwijgen over jouw prachtige gemoed.…

vanaf de kokosmat kijk ik door patronen in groen voordeurglas naar de bruine wereld buiten nog geen benul van het fluiten veroorzaakt door de wind door de kieren en niet-sluitende kozijnen deze keelschrapende taal verwaait in de striemende vlagen van beklagenswaardige betekenisloosheid totdat de kapstok in de pluggen hangt de angst…

Ik leef in de ruimte waar liefde rafelt, waar leegte fluistert dat ik moet loslaten— maar mijn hart weigert. Zij is de zee: onvoorspelbaar, soms een haven, vaker een golf die me meesleurt. Ik blijf staan, handen open, regen op mijn schouders Is een gewoonte geworden. Ik draag haar stormen alsof ze voor mij bedoeld zijn. Ik vang…

Als ik hier die dringende oproep zo lees geen vrijblijvend gemijmer maar business case dan moet het niet beter maar helemaal anders! Revolte in breinen - geen ratrace kwatrijnen! want wij willen niet horen en willen niet zien dat alwat er leeft - te veel voor één planeet? - dat wat groeit en bloeit op het punt staat te verdwijnen…

Tot ik verliefd word op precies die ene vertrouw ik me geregeld toe aan een vriend zo mooi als Apollo en Ogma is hij Lakshmi en Isis ben ik en een en al vervulling van onszelf zijn wij dan Hoe vaak, hoe weinig gunnen mensen zich dat gevoel van heelheid in de buik van Moeder Aarde? De buurman taxeert me terloops als bedgenoot anderen…

Zij had de wijsheid in pacht, Dat had hij al gauw van haar gedacht, Zijn mening erover bleek juist, Wijl zij ’t altijd had bij ’t rechte eind. Zij vond dat niet buitengewoon, Dat zette meteen de toon, Hij vroeg haar om d’r raad, Wijl hij dacht zij alle kennis had paraat. Dat bleek helaas niet het geval, Daarvan begreep hij dus niemendal…

Klokje in de kou toont moedig zijn paarse bloem winter is nabij Aan de rand van de stoep groeit het kruipklokje met zijn lage stengels, stil maar standvastig. Een paarse ster die geen aandacht vraagt, enkel licht vangt in november, zoals iets dat bloeit zonder verwachting. Het zoekt geen steun van andere bloemen, maar wie goed kijkt, ziet…

Voor de winkel van A. Blok, drogist op de rand van de verlaten kade roerloos, verhuld door vette mist sloeg hij het klotsende water gade achter hem in de gele nevel door een straatlantaarn fel verlicht grijnsde een gaper aan de gevel wachtend tot hij zou zijn gezwicht vloog boven een zolderraam open jongen, ik weet wat je in ’t leven mist…

jij hoogachtend geïncarneerde bibliotheek van Alexandrië jubelend over de zeeën van de Oost naar wherever te oogsten ideeën die zie je -clever! en hij dat polynomisch schorem als zijn sensoren open staan lult een banaan nog in het natte forum recht jullie ballen samen in poëtische aantallen intervallenderwijs anti-grijsgedraaide-langspeelplaten…

vanuit deze onwelluidende positie weggedoken in tweedehands frictie achter categorisch gesloten gordijnen reikt zijn hand door verleden tijden een wondloos gezicht dat verschijnt in kwatrijnen te dromen uitwijding een doorschijnende mantel en liefde als vergeefs versluierd woordenleed het draait niet om verschoonde voeten het loon dat…

in een zwart gat kan ik de schoonheid niet meer zien en met elke pyrrusoverwinning ben ik ook wel klaar waar in het herfstbos de kleuren nog waarachtig zijn blijft de zeurende wereld strak over de daken vliegen van mij mogen de vele steden gebouwd gaan worden als te nemen horden voor de ontmenselijkte tsunami zelfs als het illusieloos leven…

en nu nog maar de woorden in gedichten ten onder laten gaan alleen nog maar luchtig schrijvend niet bezwaard met woorden vederlicht het lichtend duister binnengaan…

Weer valt de avond na deze dag van wind en regen die de bladeren komt ruimen. Vandaag was ik heel wat uren alleen in dit toch grote appartementsblok. Plots weet ik weer wat eenzaamheid betekent en dat er niemand antwoord geeft op vele vragen. Ik schreef wat brieven voor Amnesty International, naar de instanties die we om vrijheid vragen…

Ik wist het nog zo zeker in de nachten precies waar ik over zou schrijven de hele tekst had ik in mijn gedachten en ik wist zeker dat die daar zou blijven. Dat had ik dus mooi kunnen dromen want bij het eerste ochtendgloren waren mij alle woorden al ontnomen en kwamen de vogels mijn tekst verstoren. Nou zijn er voor en dichter ergere dingen…

Het nietige duiveltje der menselijke kleinheid fladdert vrijuit binnen de christelijke kerk strooit langdurig geschillen bij denkbeelden en zienswijzen dikwijls weinig zinvol laat ons de engel aanroepen die mateloze ruimte geeft van oordelen en beschouwen.…

Zou ooit iemand hebben voorzien waarvan wij nu getuige zijn we zouden van een profeet weten historici blijken soms profeten als klanken op hun jamben dansen met een dichter als hun dirigent zal een journalist evolueren tot historicus en poëet en mettertijd zelfs tot profeet opdat zijn woorden zullen leren dan krijgt de waarheid nieuwe…

In het ochtendlicht ritselt stilte, waar takken spiegelen in de slinger van het water, en zonnevlammen het wolkenspel kleuren met penseelstreken van roze en goud. Rimpels trekken sporen langs het oppervlak - een eendenpaar steekt voorzichtig over tussen drijvende bladeren, waar de dag zichzelf losweekt uit de nacht. De lucht ontvlamt…