In de stilte van de nacht Klinkt het zacht gefluister Van haar op wie ik wacht, Ik elke nacht naar luister. Dan komt zij bij mij in mijn bed, Kruipt dicht tegen mij aan, Dan geef ik haar steeds belet Om met mij te lieven gaan. Al zijn het slechts mijn dromen, En is zij ’s morgens weg, Mag ze elke nacht weer komen, Want ik geniet met…

Op de verminkte zijtak hoef ik me niet te laten bedwelmen door de hars om overal in de boom de mensenschemering te zien, hun kabels door de wortels heen gehakt, hun kunststoffen uitgezaaid in de aarde en de zee en om het huilen te horen dat in mijn adem stokt het verdriet om het negeren van de gevolgen van wat we denken nodig te…

Organisch gevormd en als vegetatie ontsproten, aan het grootse moederlichaam waar wij op wonen, ligt een okergeel dorpje in het steen van de streek in harmonie met het landschap zijn schoonheid te tonen. Deze stenige plant bezit een ondergronds stelsel van vele wortels die de omgeving doorkruisen. Ze schieten naar boven bij de meest passende…

Wat is er over van de ruige wildernis die in haar jeugd zo woekerde rond groene landerijen alles lijkt keurig aangeharkt zelfs tijd wordt niet vergeten het land opnieuw ingericht geasfalteerd en volgebouwd komen er nieuwe berichten over natuur die niet standhoudt omdat de mens geen grenzen kent in zijn hebzucht om te blijven wat is…

Er is een zachte bries gaan waaien, die jouw naam draagt door de kamer. Nog even dwarrelen de slingers en hoor ik je lachen tussen de stilte in. Je liep het laatste levenspad zoals je altijd al wandelde - met een vuurtje van lef in je ogen, een vleug eigenzinnigheid op de wind, en een lichtheid die het zware tartte. Jij liet…

Zo is het maar net, Sie wah, debuteren moet je leren! Geen plankenkoorts, geen honderd paar ogen en oren, geen redactie die jou een strobreed in de weg, geen angst voor censuur goede raad van mij is beter dan gratis soep of klein bier en ook voor jou niet bepaald duur! Moet je debuteren dan leren? Welnee, geen eindeloze reeks loze exercities…

Langzaam kleurt het bladerdak naar pastel van vele kleuren op het pad hier en daar een dode tak een zachte bries brengt herfstgeuren. Een oudere man loopt over de paden genietend van de herfstzon de grond bezaaid met blad en zaden nu stervend nadat in de lente hun leven begon. Zo is het leven dacht de man één jaar is voor 't blad genoeg…

Longen voelen zilte lucht langs oude lanen en wegen in mystiek van wrange stilte witte meeuwen in hun vlucht zoekend naar de juiste winden wat is er waar van de geruchten het landschap gaat ten onder of gebeurt er toch een wonder groeien er spoedig nieuwe bomen komt er bloei in de gehuchten waar de stervelingen dromen weidse luchten…

Ge moet chance hebben in ’t verkeer, dat ge niet valt, niet zijt gebroken, dat dromen blijven ongekrenkt gesproken, en ge nog thuiskomt, keer op keer. Ge moet chance hebben op uw werk, dat ge nog trots moogt ademhalen, dat ge niet buigt voor loze talen, maar voelt: ik doe wat het maakt mij sterk. Ge moet chance hebben in de min, want…

Dat je van alles wilt onthouden, vastleggen, dat je daar en toen zo’n mooie tijd had dat je die en die naam nooit vergeet, terwijl zoveel namen je ontglippen, dat je de plantennamen vooral wilt onthouden dat je de gezichten onthoudt en herkent dat je bepaalde waarheden altijd onthoudt terwijl alles permanent verandert, de gezichten…

het licht dringt door het wolkendek als de ratelende regen op het bladerdak afzwakt daarentegen word ik niet minder nat noch en evenals mijn hond zit ik bij thuiskomst opgescheept met doorweekte feitelijkheden en bijpassende lucht waarbij de blues alsnog niet doorbreekt.. -overleden katers vluchtten in het verleden bij de geringste…

O Don O'Van! Heer van...ja van wat eigenlijk?... enfin Een halve eeuw...wat zeg ik... zestig jaren zonder grijze haren te krijgen van talomaanwezig wereldleed, alwat madame Nature van haar Grand-Mère op onze mondiaal een en andermaal getransformeerde tot massa's biomassa in haar schoot heeft te verstouwen aan, ik noem een…

Ik wacht in de branding op het hemelse genot waarvoor ik besta Verlangen schuimt tussen mijn benen waar mijn hart klopt om aangeraakt te worden door vreemde handen die me uit laten stromen in de wereld, een oceaan van zon en maan, eb en vloed wit van zoetzilte vlokken die de kusten bevruchten met mijn onsterfelijke ziel mijn wezen…

Zij razen door de nacht, Hun luister wordt verbrijzeld In het draadkruis van de goden. Nog een wende En het is gedaan. Zullen zij lachen, Huilen op de wind. Bomen zien, en vogels, Vissen in het water. En boven hen ontwaren Een verre zee van licht.…

Zilvren sporen in ’t bedauwde Gras door het gouden licht Bestreken van de prille zon In deze vroege ochtendstond. Verderop zweven bonte koeien Met hun doorkliefde torsen, Gewekt door d’nieuwe dag, In d’stilte van licht zonder geluid. De stad achter de kim ontwaakt Met motor- en mensgeluiden, Door het stadsleven uitgebraakt. Jongeren…

We tellen met cijfers, met winst en verlies, met grafieken, rapporten, een kille analyse. We wegen de mens als een last of een kans, maar vergeten de ziel, het licht en de dans. Een leven, ooit heilig, nu soms een getal, een naam op een lijst, een bericht, een geval. We praten van nut, van groei en beleid, maar waar is de warmte, de menselijkheid…

het verleden mag blijven ware waar het was ten tijde van dat verleden daarentegen moet de wereld heden ten dagen liever nu dan morgen de deur uit alle kanalen leeggeveegd weggeswiped of afgewimpeld opgeblazen bubbels lekgeprikt en onwelriekende bladzijdes dienen als aanmaakpropjes in de brandstapel voor haat wat op zal gaan in rook…

In een mengeling van blues en folk de hemel vóórdat de deur gesloten wordt pogen te bereiken. In roerloze middagen langs het lange diepe water gaan een prevelend lamenteren dat altijd alles dat je nooit meer In het verschiet van verre wolken de tranen van de moeder zien wolken die nooit nooit meer terugkomen nooit als in een litanie…

Tien jaar echo’s van stilte, kamers vol woorden die nooit durfden te landen. Gesprekken over intimiteit hingen zwaar aan het systeemplafond, hoog, onbereikbaar, ongemakkelijk. En toch, een nieuwsgierige drang: wat betekent mijn lichaam? Wat vraagt mijn ziel? Kan aanraking een verlengde zijn van voelen, in plaats van een doel dat nooit bereikt…

het heeft geen zin om nu nog weg te kruipen in een hoekje met je potlood en je aantekenboekje want de zekerheden zoek je onder versleten beelden -uit het verleden nog wel er is geen duizend-dingen-doekje langs dwingende drang of anti-bloedstolling door vals gezang voor dag- en nachtblinde non-vlinders te verzinnen -zeg dan maar wat ‘zij’…