je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

De holle zolen van mijn voeten tegelen ‘t onbetreden pad. Aan het einde van de route wacht het gapend, zwarte gat, Knaagt des werelds karkas kaal, ontbindt de Aarde in atomen: verwaait het stof, primordiaal tot afgestorven sterrenstromen Als doler over ’t dode zand, voorbij de weg geslonken tijd. Doelloos dwalend over ‘t strand langs…

Niemand zag haar schoonheid die was achtergebleven in haar spiegel ze had hem nooit meer afgenomen alleen de uitgedroogde tandpasta zat er op 's nachts liet ze dromen niet meer toe en van slaap werd ze alleen maar moe ze was nu als een oude krant niet nieuwswaardig.…

je kijkt naar buiten niemand loopt op straat je kijkt naar binnen niemand zit op de bank naar buiten kijken of naar binnen maakt niet veel uit zo lang je niemand ziet eindeloos lang geleden dat je iemand zag en vogels hoorde…

toen ik depressief was voelde ik elk moment dat mensen smetvrees kregen er komen gemeenplaatsen zogenaamde raadgevingen om van je af te zijn elke seconde gestolde hel die je moet overleven niet vóor te stellen zij willen je ontkennen omdat het ook hen zou kunnen overkomen…

Wanneer de dood ons omarmt, maakt hij aan ons leed een einde. Eenzaam en alleen blijft hij achter. Zo krijgt de dood ons leven lief. Zonder liefde kan hij niet bestaan. Wanneer we de dood omarmen, kan vrede worden geboren. Kunnen onze angsten sterven gaan.…

met de schoenen in haar hand loopt ze in gedachten verzonken over ‘t smalle, koude strand voeten in ’t nat, gezicht gericht op de brandingsgolven, die keer op keer het zand bedolven met daarin de voetstappen en haar gedachten welke rap verdwenen in ’t natte zand…

Mijn ziel is gevangen in een duistere grot In het labyrint zoek ik een uitweg Maar ik dol maar rond Ik zie het licht en voel de warmte Een innerlijke stem wijst mij de weg Maar ik wil niets zien, ik wil niet luisteren En ik blijf maar dwalen In die koude, eenzame, donkere grot…

Het leven had haar vies gemaakt tranen vermorzelden haar hart ze bleef lachen door haar oneindige nacht heen opdat anderen niet zouden zien hoe gebroken ze was en hoe alleen.…

je acteert volleerd op het podium van leven waar schijnwerperlicht jouw gezicht laat stralen speelt in een zelfgekozen decor van spiegels die kaatsen om je volledig zichtbaar te maken maar na het doek is er geen demasqué alleen wie aandacht heeft leeft in jouw idee het donker neemt je naamloos mee er is geen spiegel die nog groet…

Als kind liep ik door de straten van de oude stad En bezocht ik De tempel van het verleden Ik herinner me dat Oude mensen naar het altaar stapten Om hun schepper te eren, zij baden, smeekten en dankten in vreemde talen die ik toen nog niet verstond. Nu begrijp ik wat ze wilden, Nu versta ik de vreemde talen Nu loop ik door die oude…

het guurt de bomen in het vlakke land zijn mijlenver weg ze lijken te verdrinken in de regens aan een grijze horizon ik dwaal steeds verder de leegte in die mij bang en angstig maakt panisch hol ik langs het pad dat buigt en oplost na een flauwe bocht tot ik struikel val in grint en gras voel het met mijn handen zand tussen…

Als een loper ligt het pad hier uitgelegd De dichter heeft hiermee niets miszegd Hijzelf... is elke morgen wandelaar,loper Loopt uit puur plezier z'n ommetje Hult zich in nipt zonlicht grondmist, ochtenddauw Neemt het blauw van luchten waar Eindeloze luchten ook in naderend voorjaar.…

in het voorbij gaan streelde ik je lijf een hand zacht jij wachtte af en ik kreeg meer dan ik dacht ik geef toe ik wil je maar ook de tijd en dan verdwijnt de droom uitgeslapen word ik hard wakker…

Vandaag wandel ik in gedachten terug naar het oude huis bij de rivier waar mijn man en ik lang woonden hoe was het daar toen mijn man nog leefde en de kleinkinderen kwamen logeren om in de boomgaard te spelen de oude dag die valt mij zwaar vaak leef ik in gedachten daar niet langer hier de oude foto's in de kast laat ik via het beeldscherm…

Het spel van lopen, snokken aan het touw en laten vieren scheervlucht als koppig neen boven de kale weide. Langzaam wint hij hoogte, met een ruimere reikwijdte wordt koord gegeven al hij erom vraagt, een verzadigd zegevieren Hoger dan canadabomen en het dennenbos daar ligt het huis, waar ze woont. Hij hangt nu stil, ik hoop dat ze zich vertoont…

Nu zal zij wel een sneeuwdier zijn ergens hurkend op een dikke tak, haar ogen vol tranen. Dagelijks liepen we hand in hand, vormden samen een lieflijk eiland; toevluchtsoord voor bannelingen. Soms vliegt een sneeuwdier urenlang, hongerig zoekend naar een prooi die zich camoufleert als sneeuwvlok. Vaak spraken we zonder woorden lagen…

grijs uitgeslagen rotsen markeren het ruige veld waarop blonde schapen vredig lopen te grazen zijn twee honden die tegen weglopers grauwen en razen de bejaarde herder werkt hard voor zo weinig geld terwijl hijzelf na zoveel lichamelijk zware jaren vele honderden hectaren met zijn beesten heeft belopen is opeens de onrust en angst in zijn lijf…

Glas laten vallen, stuk laten gaan jou omhelzen, werkelijkheid behouden scherven vinden lang na het vergaan Vingers snijden en de wereld rood laten kleuren, omdat we menselijk zijn Jou toch nog kunnen verlangen Sterre de koude, de passie en het licht van de trein, die uit de aarde scheen Jij was daar, draaide mijn ring om en om tegen de…

De jongen spijbelt langs de dijken, zijn vader jaren zoek, zijn moeder half zot, door heel de school vernederd tot op het bot, verdwijnt hij naar het veen. Daar lijken drie schapen hem nog uit te blaten. Over hekken gaat hij, riet, moeras en voorbij de vennen, weer wat gras. Hij ligt er neer, krijgt in de gaten dat tussen groene pollen kweek…