Ik woon niet in stilte wanneer ik alleen ben in de nacht, deze donkere nacht er is weliswaar een zwijgen dat zicht toont aan de horizon maar er zijn meeslepende twijfels die zich ladderzat verschansen in de muziek onder mijn bed en ik denk vaak aan jou die niet zwijgen kan met altijd een mening over alles en niets waar ik mijn onmacht…

horen mijn dromen paarden draven langs vreemde graven waarover treurende bomen een schuimend hijgen van aangetrokken teugels en knellende dissels wegzinderend in bestoft zwijgen golvend ebt muziek uit verlaten discotheken neonlichten doven de tragiek rimpels over nachtelijke beken kromgebogen en zeeziek hou ik het voor bekeken…

Ooit zette ik een kruis over Dingen die iedereen Logisch leken te zijn En zocht naar een mol die Bewees dat mijn waarheid De echte zou kunnen zijn Ik dwaalde rond over Bergen en dalen Toen vond ik het instrument Dat bewees dat alles Niet zo was Als het klonk op dat moment Naar mijn thuisland waar Harmonie heerste Heb ik het toen…

een paar woorden met een snufje regen en zeker wat eenzaamheid en noem verlies en melancholie vergeet zeker niet de regen zoals die valt en valt terwijl je staat op je balkon en het duidelijk is dat je alleen bent zo alleen, zo alleen maar wees daar maar blij mee want wie zou je zijn als je niet alleen was waarschijnlijk niemand…

sprakeloos loop ik eindeloos door de straten van nergens ik ben de weg kwijt wie helpt mij stomverbaasd kijk ik naar de eindeloze stille wegen die nietszeggend het asfalt niet verteren ik ben de weg kwijt wie helpt mij ineengeslagen kijk ik naar alles om mij heen stilte is de overheersing van het alleen zijn wie helpt…

Trommelaar, door zijn fanfare rechts ingehaald, drukt zijn vers aangegroeide aambeien op de koude stoeprand terwijl hij, begeleid door tromgeroffel zucht en steunt, kreunt ook, over een nodeloze leegte, een tranentrekkende echo van eenzaamheid die zijn trommel niet compenseren kan. ‘Een eenmansfanfare is geen fanfare. Het is een hellegang…

Een muskusgeur ademt zij uit op de achtergrond haar mountainbike Binnenkomen mag op eigen risico als je alleen van praten houdt China moet nog worden ontdekt op de fiets en op de bonnefooi de reis met het vliegtuig heen en terug kost nog steeds een hoop Zij kijkt me recht in het gezicht en als ik even doe alsof ik niet kijk vangt…

de koude nachten zijn vervreemd van het warme schijnsel ze staren ijzig in de verte verdwaald in het land van nimmer verstrikt in poelen vol moeras is het onbereikbaar immer verder weg dan het ooit was…

Als de moeder slaapt speelt het kind in de schaduw van de gebouwen in de stad waarvan het land zich uitstrekt van kust tot kust. De aarde draait een baan in gang gezet door de passen van het rennend kind een slapende moeder cirkelt gevouwen in een houten zwaan moe van het geven blind voor de bellen.…

Er ligt een teder groen in morgen een zuiver hart dat van belofte spreekt. Voorbij de brug dralen de dagen in de mist. Ik zie de wilg die mijn tranen deelt de kringen heimelijk vergroot zich onverhuld verwijlt in mijn dromen.…

hier sta je op het zwarte gras te denken over gedachten de sterren geven weinig licht vannacht en de rake klappen behoren de dag het dreunen van een onweer het sterven en de geboorte van een etmaal gadeslaan de tuin er is geen ritme in het donker er is slechts zijn…

Het strand, de horizon bij nacht lonkte ons met het geluid van de branding we hadden wel vaker gevreeën op het zand maar nu was er voltooiing van de zwijgtaal geen brieven meer bij volle maan of liefdeswoorden dwaas door waan geen kusjes op blozende wangen melancholie hield ons verlangen gevangen een trui, die jij ooit droeg op…

waarom vloeit er nog inkt harte vocht, in kanalen bedwongen naar oceanen van papier altijd weer die eendere golf vervluchtigde monding vergleden strandzand wat me krimpen doet mijn zinnen ontdoelt afgedreven wrakhout ergens aangespoeld op tijdloze klippen zonder ondervloed verlaten, verwezen mijn pen leeg geschreven…

Ik keek op en je was er niet ik wist niet waar ik kijken moest ik verwachtte je te kunnen zien al was het maar in de spiegel maar je was er niet ook niet in de ochtendkoffie.…

Het kost haar moeite, maar zij staat, door ’t open raam hoort zij een vogel zingen, de dag ging zoals zo vele gingen, kinderen fietsen lachend door de straat. Geen mens kwam even langs voor praat, de dagen slijten met herinneringen aan kinderen die hun eigen pad opgingen, de klok tikt door, het wordt al laat. Een schaduw trekt over haar…

het was donker en je keek in gedachten naar de natte grond maar opeens keek je naar de na-blauwende lucht en je zag een spoor van licht zo helder dat het eigenlijk onmogelijk was, misschien alleen maar omdat je keek…

wat ik had kunnen geven in liefde werd verspild als water op te droge grond uren tikten jaren en de jaren gingen gaan jonggeboren denksels in gedachten die ik niet kán overslaan niet die van al jaren in mijn hoofd ik kan ze toch niet storen want dat had ik aan mijn ziel beloofd het blije hart toont moedig de verkwanselde tijd in nodig zijn…

Ik kijk op mijn computer of er berichten zijn inderdaad wat schreeuwende reclameteksten doorboren mijn hoofd alleen geen bericht van jou en je had me nog zo beloofd dat ik van je horen zou ik sluit maar af neem een fles wijn maar de kurk wil er niet uit en eigenlijk interesseert me dat ook geen fluit.…

Dissonanties schreeuwen om verf om herhaling van psychose te voorkomen in een land dat niet bestaat is de maatschappij zwaarwegend moerasland de boeken zijn gezonken in een vijver van verdriet spiegelt eenzaamheid zijn zonde niet van niemand ooit vriend geweest met niets tot vriendschap geworden uiteindelijk in leegte verdwenen…

zeer verwarrend valt te zeggen dat het wezen dat daar zondig loopt zichzelf verwijt om mee te spelen het sleept zichzelf ten overvloede uitbundig mee over uitgeraasde, haast verdwenen wegen en god mag weten wat een ander zich op dat moment bedacht het kon het wezen niets meer schelen alles kan een niets staat vast is wat het wezen zachtjes…