zou ik verder dan ver kunnen zien varen op de golven van de tijd zeilend op de snelheid van de wind de plaats misschien bereiken… waar zou ik willen zijn? is er wel dat blanke strand dat land vol evenwicht zijn er wel die schelpenhuisjes om in te schuilen vind ik nog de schoren? ik zal het uit moeten vissen een lijn in het diepe…

Verloren tranen noem je in liefde regendruppels herinneringen voor het brein tijdens vervagen van gevoelens je draagt een oude koffer waar de rivier het land verlaat met een kaartje voor de trein in gedroomde werkelijkheid neem je afscheid van de regenspiegel die achter de toekomst kijkt.…

Later word ik een fossiel langzaam sterf ik af en voel me iets anders worden misschien niet van steen maar wel iets hards niet te doorgronden…

Die wreedheid van jou is uit eenzaamheid geboren ik heb geen andere uitleg daarvoor hij staat op je gezicht gekerfd je gaat door roeien en ruiten houdt iedere affectie buiten je eenzaamheid is uit wreedheid geboren laat iemand toch eens de waarheid horen.…

mijn honger naar genade laat mij verlangen mijn verlangen laat mij vluchten mijn verleden vlucht naar verre bestemmingen mijn vergeten laat mij herinneren mijn toelaten laat mij verlaten mijn navel laat mij staren mijn gedachten laten mij dwalen langs het gewichtloze van mijn gewicht en mijn luiheid van lijf en leden doet mij vervagen…

soms doen tranen mijn gemoed zwellen als kruisende lanen over kwetsbaarheid vertellen het is slingeren door een stad vol onbegrepen bomen en ik in het luchtledige de grip op grijpen in damp weg zie stromen zo ook zal niet elk zaad als van zelve aarden het sterft in brakke grond eer de zon het verwent met haar verlichtende waarde…

de dag erna is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de de ziel beboet door de aangereikte kansen van woorden die nu rusten in de geest of een enkel hart van vaak gesloten ogen de dag erna roep je in de leegte van een woestijn met vergane glorie terwijl in het bloed nog wat chocolade…

klokken luiden de avond in een ekster tettert een lied schemerschimmige klanken cirkelen als een notenslinger bereiken de leeglopende straten een enkeling doolt daar verlaten net als ik… in diepe gedachten leid ik mezelf naar het plein ik wil mijmeren bij de lichtbron gewoon wat zitten peinzen op de koele steencirkel rond de fonkelfontein…

Te lang bleef hij stuiteren door een klein wit pilletje met een eigen willetje hoort nu stemmen fluisteren in talen die hij niet verstaat behalve dan die ene zijn eigen stem, die vraagt: hoe kom ik hier weer uit?…

de wildernis van het Wad leek vanmorgen even op een getemd beest , de stilte was breekbaar op het moment dat de heilige zijn woord verbrak en sprak met de schittering in zijn ogen zijn borstelige wenkbrauwen scheidde het brakke water met de waarheid in zijn ziel, in zijn kielzog liep de koestering naar hoop dat het leven voor het gerecht…

Zo graag zou ik wat warme woorden vinden om hen te troosten die nu gauw vertrekken. Ze weten het, ze voelen al de kilte van de herfstdag die lange schaduw werpt en bomen laat verdorren. Maar arm als ik zijn er zo velen, hun hart is niet bij machte om het woord te vinden dat oplicht als de dagen grijs en treurig zijn. Is dan de stilte meer…

Ze huilen hun onheil fel wijzend en twijfelend tussen moord en brand De een roept iets over een ongeluk dat zelden alleen komt maar samen met het lot De ander oreert over de beste stuurlui die geen ijzer kunnen breken met gebonden armen als ze de put moeten dempen waarin het kalf is verdronken terwijl het roer uit handen glijdt…

gedreven door het water schrijf ik een herinnering voor een kind, voor later zodat het dan kan lezen dat de aarde zoveel liefde in zich wil dragen wanneer het leven stokt er even geen antwoord is op tal van vragen ik verhaal het weidse landschap waar de koe haar kalf beschermt hoe eksters er grasdansen in een grote vriendenkring wachtend…

De wolken branden in de lucht er is geen wind, slechts een zucht de rivier borrelt alsof hij kookt de natuur lijkt in opstand ik ga naar de rand van een ravijn om te zien hoe vergevingsgezind zij zal zijn.…

ik mis je temeer nu het zomert in de groene vogeltuin het is er zoet zoet als de lepel kandij in de kop zwarte koffie in dit jaargetij beleef ik de kracht schoffel ik het onkruid en och toch draag ik het vraagteken zal het blad zich wederom opmaken om te sterven tot in vergaande nerven ook weer veel te vroeg…

ergens nog een kus in grijs… als ik dan buig in licht devote knikken tot mijn knieën aarde raken zacht en ongerept ik ben behept met deze gave tot ze adem vangt en zingt: een zuiver lied verdriet is tijdloos, ook na zoveel jaar ik zoek je, vind je -telkens weer mijn kind dit blind zijn schuurt en schuurt in glasgebonden ogen waar…

een regendeken legt zich over de lege straten van een slapende stad kiltedruppels raken een smaak van verlaten pijnigen een hart stilte schrijft zich in vergeten gedachten zoekt een openheid - zonlicht komt, ontluikt wekt een verwachten het is nog zomertijd de dichter wikt, schikt verzen tot een bloemlezing een bundel vol…

midden voorbijgangers wierookwalmen galmende psalmen laat het licht zich met zoveel leven ontdekken dat het de tijd breekt tot een eindeloze ommevaart van kleurrijke ogenblikken die me helpen om voor het eerst benevens leven te begeven…

Veel spullen heb ik weggedaan een stereotoren, een tv waarom zou ik ze behouden ik deed er toch niets mee mij resten de plastic planten op de vensterbank voor hen schrijf ik nu een woord van dank zij verfraaien nu mijn huis door plastic voel ik mij pas thuis.…

In de brief die jij nooit schreef is het heuvellandschap groener dan de polders van onze jeugd alsof een vreemde mijn bestaan volgt beamen we de doodse stilte in het nachtrijk zonder dromen tegelijkertijd zijn we niet samen door stormen uit elkaar gegroeid in een dagboek zonder toekomst we volgen de rivier zonder wanhoop onder het maanlicht…