Vertrouwend op papieren tijgers kwam ik voor jou over de brug je vluchtplan stond reeds in de steigers enkele reis - nooit meer terug! Van pegasus' mislukte reis zei jij ik kon er niks aan doen ik zie 't wel terug, zei ik, die poen nooit gaf jij mij sluitend bewijs Maar du moment dat ik dat dacht vroeg ik mij in gemoede af wie heeft…

Vrolijk zal ik wandelen tot de horizon luid en goed gemutst zingend mijn ochtendlied helaas is de lucht bewokt en grauw zonder zon maar de natuur is schoon dus dat hindert niet. Luid klinkt mijn zang door veld en woud de wereld rond een stralende zon zal vast wel weer gaan schijnen al dolend loop ik langs die plek waar jij toen stond zie in…

Ongegeneerd gaf ik een stukje van mijzelf aan jou En ik durfde dan te dromen dat jij dat wel hebben wou Zo stelde ik mij voor dat je het heel voorzichtig in een vitrinekastje achter een glazen deurtje zou opbergen naast het servies van jouw grootmoeder Een klein spotje zou mijn stukje dan verlichten zodat jij elke…

Ach, ik mis mijn muze schoon lange tijd wijl zij toch immer aan mijn zijde stond wist zij toch dat haar stem mij steeds verblijdt haar afwezigheid is mij een open wond. Ik zoek nu woorden die zij voor mij zong schoon van rijm, wonderlijk van melodie zang van mijn schone muze blond en jong een lust, een droom voor 't oog als ik haar zie.…

ik zet hen in het licht zij die hun zin verloren moesten vluchten voor hun leven die keihard knokten maar weg wilden van de pijn die vastzitten in onzichtbare knopen zich slepen door iedere dag zij die ronddwalen in cirkels zij die gevangen zitten in een lijf dat niet meer wil zij die monddood zijn gemaakt, door hen die er eens toe deden zij…

Voelen doe je in je hart, niet enkel met de huid. Vreugde, zorgen en ook smart, maken een stil geluid. De stemming en ook het gemoed, voelen wij mensen aan. Subtiel is het, vaak onvermoed, voor wie 't niet kan verstaan. Een korte blik in 't voorbijgaan, soms huilt dat in verdriet. Een smart die weinigen verstaan, zo zichtbaar is het…

Laat me niet alleen spelen met de boze prinses van de zeehondjes vertel je me in de verte van dat grote verlangen en je huppelt naar de zonneschijn waar andere kinderen met een touw spelen in de avond kom je terug met nieuwe schaduwen die om de beurt om een warm bed vragen voorzichtig in jouw fluistertoon en de afstand van dat grote geheim…

ik ben klaar met jou vergelijkenderwijs te duiden met alle schoonheid emoties en het altijd de allerbeste en slimste te zijn jij bent gewoon een griet met allerlei onhebbelijkheden wat je in mij ziet en ik in jou daar raken wij nooit over uitgepraat of verzwijgen het het is het onbenoembare niet aan te duiden manco dat wat…

Straks bloeien weer de tulpen, straks schijnt zelfs weer de zon en groet ik wie me kwetste, vergeet ik hoe 't begon. De dag is weer voorbij nu en mildheid blijft een taak; dat avondvrede groeie terwijl 'k nog even waak, want leven is steeds anders en straks zijn sterren daar. Een glimlach doet me zingen om 't liefdevol gebaar.…

of ben jij nog altijd voor mij een verre moeder ik voor jou een breekbaar kind zijn wij elkaars gemis elkaars ontbreken ik je molen jij mijn wind laten wij dan maar de wilde wintertuin verlaten de verdwaalde lichten in het duister de gestolde lavastromen de blauwe bloemen en samen in tijdeloze traagte terug naar de zomerende…

stille winter donkere dagen beur mij op wees mijn zon neem mijn schaduw zonder vragen stille winter onverwachte dromen beur mij op wees mijn licht neem het zeer mocht het donker komen * heel even maar tot het vroege voorjaar als ik het fluitende vogeltje mag horen en vol vreugde naar de sneeuwroem staar © Hilly Nicolay…

als zwarte vogels niet uit wolken zouden vallen of uit bomen zelfs als ze niet laag over de aarde zouden gaan vliegen of zich te pletter zouden storten soms dan zou ik naast je blijven in de ontharde tijd maar nu moet ik gaan waar niemand me kan volgen intens alleen maar niet verlaten in dit koele nevelland rondom geen hoek of kant…

wees niet bang als je scheuren moet lijmen twijfelt aan iets alles of iemand anders niet bang voor droevig dwalen door het open einde als niets zeker is wees niet bang om opnieuw te beginnen voor aarzelingen als de taal niet stromen wil niet bang je mag opnieuw beginnen wees niet bang je adem is lang…

In de stem van de aarde niets dan Todesruhe boze buien huilen in de winterwind hoor hoe stormvreugd van een hemelpad zingt vogel van vrede over de regenboog naar onbeschreven wit…

voor een moment zag ik haar de zon door het raam ze raakte me aan, ze raakte de zachte kant van mijn ziel het heeft nog geen naam, maar het was een warm gebaar een ander speelde met het hart van een kind plotseling was ik even in de war of was ik het die het verleden aanraakte ja, dat moet het zijn geweest het was die gedachte of een verlangen…

. sprak ik in een onverwachte diepte in de stroom van een moment? zomaar . een witte wolk sprak en zei kijk naar het blauw dat ik bedek dat vele gedachten in de lucht houdt . de vogels zingen eeuwig op mijn dak in een afwisselende zucht . ik wiegde in stilte, boven het moment en keerde terug naar het heden naar de blik van mijn ziel waarin…

Tot wederkeer gedoemden in tijdelijk bestaan in vederzacht omhulsel hebt gij uw plicht gedaan de liefde te ontdekken te leren tot uw dood doch wie liet mij verrekken van dauw tot avondrood O goedertierenheid vergeef haar zondigheid zij beidt nog wel haar tijd alleen in eenzaamheid met liefde die niet mijdt maar overgeeft, verblijdt…

het jeugdig sentiment kende in mij geen twijfel wanneer ik het zilt van de kwelder waarnam met geuren die als honingdraden me lokten naar de stamper van de kwelder het vluchten was ik moe, het van huis rennen, het kabaal achterlatend bij hen die niet misstonden om als afbeelding op het leesplankje te kunnen staan de dijk, prielen…

Grijze leegte slaapt golven zwijgen in de nacht sterren houden wacht Alleen, zo eenzaam voel ik mij bij eb waar de horizon zakt, verzonken in slapend zand. De lucht weeft tranen in wolken van grijs en ik kraak, ik wacht op mijn liefste, op een hand. De horizon zakt, verzonken in slapend zand. De zee trekt zich terug, grijpt gulzig haar…

Wel eenentwintig dagen ondergronds Onzichtbaar van de aardbodem verdwenen Geloken ogen, spieren zonder zenen Kwijnde onhoorbaar leegte zonder ons Haar lelieblanke huid is niet van grenen Zij zwijgt als 't graf - waar moet mijn zang nu henen Is het haar ziel, de duivel of haar genen Moet ik om mijn gekwelde queeste wenen? Bewoog zij…