ik loop door de laan en kijk naar de lange rij bomen in de seizoenen die komen en gaan hoe de liefde begon op blauwe vleugels gedragen lichter dan ooit door smalle kronkelige straten verbonden met de bron de rode ader van de witte hemelzon terwijl ‘t lijden kermt uit de ogen onder de koperen ploert zonder mededogen…

open blik nog zoveel te zien naast het gemis smetteloze klokjes geven vaagheid weer betekenis ondanks… een tuin waar het leven vliegt, springt de vogel het hoogste lied in herhaling zingt ondanks……

hoe ik het springtij ontloop om mezelf in eigen armen te dragen wanneer de opzwepende wind zich als een beul gedraagt manen gedachten mij om te verzinken in de diepste krochten van mijn ziel, want gedachten wenken me wijl ik aan de oever sta van een gebed dat ik in zekere mate cynisch benader om vooral de reden dat mijn geloof spreekwoordelijk…

hij ligt voor je dus grijp ‘em met beide handen en laat ‘em niet meer los vlak de onnozelen uit en zij die niet deugen willen kleur de dageraad in de vorm van liefde overspoel de sjagerijnen waardoor vensters openvliegen gordijnen een ballet dansen op de maat van de wind bijna opgedroogde pennen weer vollopen met woorden voor dichterlijke…

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…

oerbron van het leven moederoog van de witte zon tegen de vernietigende stralen van de zon koester ik geen wrok meer nadat de twee zwarte raven neergezegen met een hoed op m'n hoofd laat ik me ontroeren in het groene landschap met de toren en de koeien wanneer de donkere wolken straffeloos overdrijven; aan komt stormen boven de korenvelden…

Ze liet me een foto zien van hen beiden van achter genomen hand in hand lopend Een meisje van drie en mijn dochter, vrouw in een jurk Ook als een meisje, het tasje dat ik ooit voor haar kocht langs haar schouder op haar rug, haar blote huid bleek nog Hun haar beide bruin en half lang Niemand leidde, ze hadden elkaar beiden die dag voor '…

Poëten zijn de nadenkende geslachten Zij die op beredeneren wachten Gaan met de tijd verloren voor De poëzie die nacht en stilte door Zicht baant de weg door ruimte en Door grotten: bespot door zotten is de pen Van hen die uitwellen in zonnegloed Wat lieft en leeft in 't trots gemoed Schone en trieste melodieën waar De zoete geur van…

de kamer waar mijn ingelijste land aan muren haakt, legt het zwijgen op het is er winterstil ik kijk naar diepe velden ik kijk naar hoge luchten al wat hier leeft groeit uit mijn handen er is geen wereld er is alleen de dood zegt men maar mijn kleuren blijven ademen mijn woorden zoeken zinnen ze reiken naar ongekende verten het…

Het moment dié seconde dát ogenblik op dié dag dát gevoel voelt als 'oer' iéts van eeuwigheid verbonden met alles waar je was dát moment toen je wíst het is wáár zó is het écht waar ! Dát moment bedoel ik.…

Dat is wat frustratie veroorzaakt: verspeelde energie zonder speelgenot. Een straat zonder einde van haat. Een stroom van horten en stoten … Een waterval van bittere gal. Een verzopen leven in vrije val! De moed zinkt in de schoenen. Ze lopen niet meer. Verstrikt.…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

genietend van de warmte van mensen om mij heen blik ik afsluitend terug om stiekem ook vooruit te kijken zo geniet ik de momenten van samenwerkende mensen die wij ieder voor zich of samen mochten creëren stap voor stap met aandacht versterkten wij het fundament om effectief en inspirerend mensen te mogen passioneren mijmerend over…

treurig is 't om te weten dat ze het al die tijd hebben geweten maar ze deden er niets aan lieten de vijand vrije baan medogenloos debateren om ons een lesje te leren een lesje lawaai zij wanen zich groot in de naaktheid van de goot mijn Heer heb ik gebeden o hoop mijn lief och roos van Sharon hoog verheven laat Uw zoete ochtendauw…

hoe de spoelaarde zich ook ontvouwt dringen vreemde entiteiten achter het etiket dat half verbleekt de wereld verkent achter het verdroten ongeletterd verdriet handen voelen in het woelen van de gekrulde vingers die in elkaar gestoken iets delen, het delen van gepassioneerde woorden die in het stemgerei hun kracht van gisteren hebben…

hoe de wanhoop ook wordt aangehinkt, bestierd met radeloze verschijn-woorden die uit het niets op de filmrol wordt versneld al ware het een opname uit de jaren dertig het hakken in het ijs dat nog bevroren dient te worden, het zoeken naar de bijl die nog bij de smidse in het vuur wacht op het modelleren, het kruid tegen alle gewassen die…

ik sluit vriendschap met mijn veer glanzend room witte crème met een roos als weleer op mokka bruin papier de periode van het zonnige zuiden met de pijn van de zeis die door tarwe maait onder de stekende zon van het zuiden en wat de ene mens de ander onnodig aan kan doen herinner je mij ? ik herinner jou als toen…

mocht ik een regenboog zijn dan kende ik al jouw weten, nu sluimert de zinspeling als een kwade nacht in een weerzinwekkend tafereel zou ik je willen omhelzen in de kleuren die ons tekenen op het wit verlangen en waar rust als een pilaar de stoet met een hemels geschrei ten onder richt neen, de tijd klokt verder, verder dan mijn vingers…

ik vergeet niet papa zolang mijn hart klopt wie jij bent voor mij vertelt het mij steeds met fluisterende stem die mij jou laat herleven als zitten wij onsterfelijk voor altijd bij elkaar…

Uit twee vurige stenen vonkt het vuur, ontstaat naast pijn de warmte waar verlangen op ontdooit, spelend plooit een naam tussen je borsten gedrapeerd door je wilde haar, beproefd in vlees en bloed, ik door de krachtigste tintelingen ben gevoed, loop op de wateren van temperament op dit late uur of in zeven sloten tegelijk…