Eigenlijk wil ik je het liefste bewaren maar toch ook delen Eigenlijk hou ik je het liefste voor mezelf maar toch ook weer niet…

een vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen…

terugkijken schoudert mijn zeer in het herbeleven van de scheuten die me baarden, was de tijd maar nooit gekomen en mijn vrucht afgedreven met het getij van een zware zee dezelfde zee drijft nog wild op de baren van mijn bestaan, eens was ik Neptunus die in droom mezelf verslond waar woord en daad het zilte nat bestreden met de zoetigheden…

en nu in deze dagen de zon hoog aan de koude hemel staat blikt een man in de spiegel in de ogen van een jongen in houtje-touwtje jas een zachte wereldredder een lange-afstandzwijger hij was zo graag de held met statements geweest het mannetje van de wereld maar toen begon het leven…

bij een kloppend hart kun je gerust aankloppen de deur zal geopend worden en je wordt binnengelaten gevoelens kunnen naar buiten en binnen komen in liefdevolle vloeiende soms woeste stromen maar soms besef je het even weer en krijg je het langzaam in de gaten de scharnieren van mijn deur piepen steeds meer en meer niemand wordt nog…

ik ontwaak en wrijf de slaap uit mijn ogen open het venster en kijk in het prille ochtendblauw dat het gebloemd kruid bevochtigd zie hoe de parelmoeren druppels in de tere rozen kruipen versmelten met elkaar luistrend naar het vroege vogellied hooglied dat de dag licht vrolijk maakt afscheid neemt van droef en moe…

Het hemels horrorspel met zijn wind als de 5de symfonie van Van Beethoven doet mij huiveren, verstenen tot een monument ter zijner ere. Het hemels horrorspel doet mij schrikken doet mij bibberen doet mij zwijgen doet mij kijken naar bliksems als spots en stratoskopen in zalen vol volk, binnengestoven lijk druppels, voor de grote vlaag…

Tijd heeft jullie familie wel gehard steeds zwaarder net niet doen breken, afgesloten moeten wegkijken kon steeds meer eenzaamheid kweken. Achter beton en sterke ijzeren spijlen lieten jullie je niet verbruiken. Ook wilden jullie niet veinzen in gesprekken of op briefpapier soms brachten gelukkige momenten heuse levensteken echt tot hier.…

Bij deze muziek leeft niets bij jou, jij geniet van andere ordeningsniveaus daarin, daarin ben ook jij werkelijk uniek. Soms zijn dingen uitvouwbaar verwijst net als muziek niets naar iets. Is alles net als taal domweg autonoom, niet meer noch minder. Als een golf die je terug gooit waarvan je weet dat hij weer binnenrolt. ©4-11-2019…

met 't licht op ons gezicht omhoog geheven wachten wij de dagen af met de taak op aar'd aan eenieder van ons gegeven met liefde omringd opdat eenieder zingt; en zoveel andere mooie dingen ieder met zijn eigen gave als je maar bij jezelf blijft; trouw aan je identiteit je persoonlijkheid bent wie je bent waak erover in deze verwarrende…

het restant, de overblijfsel van de zomer staan in schril contrast met wat ik erover wil schrijven, kleine vergaar dingetjes vallen in het niet bij het schrale gevoel waar dit seizoen op broedt ruwe regens smeken de grond om zeeën van verdriet aan te maken, armoe hangt aan de twijgen en de geur van gaan is een binnenkomer voor de late gast…

Ik ben niet Perfect ik ben niet wie jij wil zijn Ook al ik ben klein Ook al ben ik dan 1 meter 90 Evenwichtig ben ik op zoek Naar de juiste hoek Nog lang niet alles kunnen ontdekken Toch kom ik door de drukte in mijn hoofd op de mooiste plekken…

daken biggelen tranen je huilt - en ik huil met je mee bliksem schiet door lucht - de vogelvlucht - donder doet de aarde beven tot de zon straalt aan de blauwe lucht je lacht - en ik lach met je mee - tussen rood en wit geveerde pluimen de teevee met de gordijnen voor het zonlicht gesloten spint zij een cocon van kleuren in…

De cultuur bloeit het lichaam open Maar het hart dat is gesloten Body glinstert als in goud gegoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood vermoeid Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt Het bloed gekoeld woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

(tanka) vier klavertjes vier samen op een rij geluk het ligt klaar voor mij een koe grazend in de wei het geluk is weer voorbij * * ach geluk is een soms zo moeilijk begrip om te zien en als je het ziet en meent dat het voor het oprapen ligt, wordt het toch weer net voor je neus weggekaapt…

o, oeverloze dagen zonder warme hartenklop eertijds tevreden kraaiend gezoogd aan jouw borst melk uit de moederspeen getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van vleugels een grenzenloos erbarmen…

Zondags wandelde ik als kind aan de arm van mijn moeder en zij aan de arm van mijn vader Langs de haven rook het naar touw en naar teer en haring, de tonnen als puntige bergen gestapeld Wij liepen naar haar zus en haar broer Mijn tante was doof. We leerden van haar duidelijk spreken zodat ze liplezen kon Zij hadden een kijker waarin we…

Je zaaide een spoor dat over de rails dat aan mijn leven trok soms in een boemel dan versneld op de bok van een tgv of langs zoveel stations van leefbaarheid, met de deuren dicht om nooit uit te stappen, denderde ik met je mee. Je gaf kleur en vorm aan een onbegrijpelijk avontuur, waar ik in vol verstand naar adem moest happen om…

hoe meer hoe minder wat ze gaf was dat ze het luchtledige om haar gewelf voedde met de leuzen uit haar hoofd merkwaardig zoals wolken botsen en de donder zijn pijn ver-licht, zo kon ze zijn zoals het weer de piano bedient op de toetsen van bladerdeeg een broche op haar vest en krulspelden die de volgende strijd ging voorspellen,…

deze dag in jou ontmoet, geen opsmuk op de tere plekken maar een carnavaleske invasie van het geheel, morgen is er geen dag maar een beleving in het ontmoeten van mijn IK oké, het leven raast zoals het verkeer zich adert bij knooppunten en allen bekoren zij die ze lief hebben, waarom dan toch hun en wij? maar jij, mijn vaarwater dat…