Beklemd tussen vier muren in het geraamte van de tijd... Iedereen ademt zwaar en de leegte tussen de botten is als verzuring in de nerven van bladeren. Langzaam, maar zeker sterft ieder wezen, de ziel krimpt eerst ineen en ieder ding waar zoveel waarde aan werd gehecht verandert in steen. De liefde die broos is wordt verpletterd in een…

Al tijden ben ik inspiratieloos. Geen woord, dat iets te zeggen heeft; geen zin, die wat verhaalt. Losse flodders en loze kreten; niets van betekenis vult hier en daar ’t papier. Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

Pijn tranen zien stof is het uit het heelal. Ogen zien dingen die dagelijks groeien als een woekerend ziekte, binnen de muren van het lichaam ligt de scherpte van de nacht. Dit is de kennis van onwetendheid het mes met vlammen rusteloos midden in het hart. Laat mij je wakker schudden uit het dagelijkse uit de dingen die verdrukken…

Alleen zijn is niet erg Hoogst vervelend Maar verder niets Wachten op wat niet komt Vergeten Dom erg dom Dobberen in eigen levensbrij Soms eens varen Zomaar ergens heen En dan zingen Een veel gezongen kinderlied Moeder zingt het iedere avond Alleen Maar ze zingt.…

daar sta ik dan in omaschap onzeker plukt mijn hand een grijze haar, ze werpt een lok weerbarstiger ter zijde onvermijdelijk hou ik van dat kleine ogenblik en rood kleurt soezerig zijn zachte lach vanzelfsprekend wacht mijn hart alweer op hem nog vóór hij zelfs vertrokken is…

(vluchten kan niet meer) hier aan het einde van de tijd klamp ik me vast aan wat mooi is, ik kwijt jouw hand die zacht de mijne draagt de zon daagt in het oosten hier op deze koude plek waar de aarde zich in warmte kleedt; geen lekke vaten maar een volle vaas rond het decreet van zoete liefdesrozen laten we verpozen naast de laatste…

(what a wonderful world) kijk toch hoe de bomen glanzen zie de roos bedekt met dauw en hoe de wolken samenvoegen tot een sneeuwbeeld tegen blauw ik hou van jou klinkt dan zo goed de woorden dansen, langs de regenboog van mijn gemoed hoor toch, hoe een baby huilt het kindje schuilt zo warm in moeders arm en aan de vaste hand van…

hoe snel het voorjaar vorig jaar verdrijft, bevrijdt van bange beelden ondanks mijzelf kijk ik vooruit mijn dwalend hart weet weer waarheen…

(hijo de la Luna) de zigeunerin, ze was alleen verlangend naar liefde, een smachtende man- maar ze vond hem niet in haar verdriet verzocht ze de maan bij het gaan van de nacht om steun: “ik leun op jou” zei ze, “maak me de vrouw van een sterke man en ik zal dan mijn offer dragen, zolang als ik dat kan” in antwoord op haar vragen…

zonet verloor ik weer mijn ziel aan Bach Mattheus Passion beïnvloedt humeur het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij mij weer emotioneel meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste klagen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert volg mij, waan der permanente…

mijn leven eindigt nu, ik ga maar keer terug in wat de bloemen je vertellen hun blaadjes zwellen in het morgenlicht de nacht is al gezwicht voor zoete druppels dauw ik zie je gauw terug laat me niet alleen - nu ik ga - raak me aan en streel mijn rug maar strijk niet tegen haren in de lamp dooft zacht aan dit begin van etmalen vol…

in de stille deemster fluister ik in woorden mijn weifel, mijn twijfel tot een ongeoefend lied mijn hand penseelt dromen nachtelijke werkelijkheid een wonderster, zo mooi siert mijn gesloten pad ik ben ik tot de morgentijd mijn hart kent went aan de tegenslagen hoffelijkheid wint overwint nonchalance een hunkering lispelt langs…

Jij nam nooit afscheid van het verleden je hebt je omringd met alles van toen in de hoop dat je het eens over mag doen je werd in je hoofd nooit ouder dan achttien dat was wel het maximum je keerde je spiegel en sindsdien heb je je gezicht nooit meer gezien je bent als Dorian Gray alleen schilder jij je zelfportret en zelfs de fijne lijntjes…

Nu de avond valt wordt alles milder: de mensen maar ook het licht en de woorden, de gedachten. Wat ben ik blij dat de strijdbijl weer even wordt begraven en dat we ook onszelf aanvaarden met al de ellende die we meeslepen, met al ons pogen en mislukken. De witte bloesems zeggen ons dat ook na morgen er nog leven is, nog toekomst en veel vreugde…

nu ik hier zit -en niet daar raakt mijn gevoelige snaar de jouwe en mijn trouwe vingers strelen langs mijn haar ik zoek je op verlang, zet wreedheid achter het behang en wil slechts van je houden meer dan eeuwigheden lang…

Het lijkt wel of alle mensen ineens heel wat blijer zijn dan gewoonlijk. Komt dat door de mooie zon vandaag, de blauwe lucht, de zachte wind want plots blijkt weer dat we toch eigenlijk geschapen zijn voor licht en warmte. De winter, alhoewel er die niet eens geweest is, kleurt ook de gevoelens grijs en doet versomberen tot klagen en zeuren…

Gejaagd schiet een lift mij de lucht in naar een kamer tussen hemel en aarde waar het me duizelt van mateloze vertekening mensen in de diepte ineens mieren zijn de machtige Maas een nietig stroompje oogt een immens cruiseschip aan de kade tot speelgoedbootje gereduceerd wordt. Tuidraden van de brug onder de bruggen spannen zich dwars door…

Er zat iets poëtisch in de conversatie we wisselden gegevens uit met geluidloze woorden een duif weggevlogen uit een oude droom vloog over een landkaart naar de horizon waar geniale autisten gespecialiseerd in nudisme de route van organisatie voorzagen je vertelde iets over een woonplaats waar vogels met de doden spraken ik…

soms fietst er daar zo’n meisje zo’n frêle meisje, blank en blond ze laat haar jas in zon licht schijnen lijkt gezond en lacht mijn tranen weg…

Nooit zag ik de hemel meer toereikend dan die nevelige juliavond na het voorbij trekken van onweer dampend boven het liefdesweiland waar wij betrapt door een terugkerende zon onze kriebelkleren weer aandeden om aan de waanzin te ontsnappen het was bijna aanraakbaar geweest die zonde tussen het zomerse gras maar nog voor het tot werkelijk…