Met horens voor schut gezet ontwaakte het beest in mij. Als een stier loop ik storm, bedaar ik maar herinneringen prikkelen me en haken zich vast: dat rode doek danst uitdagend! Kop noch staart krijg ik nog aan mezelf.…

Zilveren zeemeeuwen vlogen vluchtig door de naakte nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam uit in stilte alsof je even dichtbij me was in de luwte van mijn liefdeshart en je vloekte niet in het donker ademde jij gooide jij mijn gebroken hart opgenomen in het grote geheel in gedachten weer terug in zee.…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…

Ik beschrijf je nog eens van top tot teen maar niet vandaag vandaag is droefenis vandaag is een hoogmis zonder bezoekers vandaag is alles mis de koffie, het cognacje dat smaakt als slappe thee nee vandaag valt niet mee daarom geen geschrift voor jou nee.…

Morgenrood in oktober Ik nog met pyjama aan Ik wens me te verwarmen Aan je dij, je lid, je naam. Maar je bent niet meer mijn naaste Zoveel zeeen ver van hier Dus ik troost me met het vouwen van stapels werk en scheepjes van papier.…

Als een wolk zwevend tijdloos levend Kleurrijk op reis Om ooit op een dag ten tijde de almachtige zon het natte grijsgrauw bestrijdt Vanuit de zegevierende regenboog zachtjes neer te regenen op jouw tong, Mijn ochtenddauw…

We zitten te praten maar je bent al vertrokken en wat ik gezegd heb heb jij niet gehoord De muziek en het glas ze brachten je elders naar andere oorden met ander genot Ik zie nog je handen om het wijnglas gebogen en voel hoe je adem de mijne ontmoet maar je ogen, ze dwalen je zinnen ontwijken Ik zag hoe je wegging al ben je er nog…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

'k Bad en vertrouwde, maar het was een farce, beslist een klucht Gevloerd en afgevoerd zette een coma mij buitenspel 'k Ben helaas niet meer die ik was uit mijn hoofd gekropen, vloog 'k en liep ik samen met jou langs een ravissant ravijn De klok evengoed tikte door kortte slechts noch lengde tijd Wij hebben ervaren hoe jaren kunnen vervluchten…

zal de tijd onhoorbaar oorverdovend toeslaan of moet ik haar koesteren en zachtjes in mijn armen wiegen en bezwerend zingen van opzij haar laten kabbelen op de stroom van al mijn verdwenen angsten het papier mijn oude vriend noemen om niet te vergeten wie ik verloren heb…

De nacht bloedt dood in zijn allerzieligste vorm als je me niet langer bemint doodt de maan borstverheffend de vegetatie op het zielenvlees als je me niet langer liefhebt verteren baardige wolken het leven en geloof tot diepe stugge velden Toon me in jouw ogen spiegelbeeld en evenbeeld het wonder van de lichterlaaie de dageraad…

Het leven is sinds kort alleen maar desillusie; het toegedacht gevoel gehoopt gedeeld maar niets ervan blijkt waar. Herrineringen lopen langs en gaan naar rechts of links van waar of niet maar komen allen uit bij graag gewild maar nooit geweest.…

Ik neem een slok van m'n bier. Alcohol verdampt 't piercen van mijn hart. Zodat 't makkelijker wordt. Het schrijven van de halve waarheid op papier. Ik neem nog een slok van m'n bier. Zweef weg op een wolk van geluk. Verankerd aan een ketting van angst. Wachtend tot de storm gaat liggen hier. Ik kan niet zeggen dat ik je mis.…

Jij hebt gelijk dat jij mij niet hebt meegenomen ik val uiteen in dikke vlokken sneeuw daarbij een droevig lied van een kozak over vlaktes nachtmerries bereden Ik ben geen jonge, vlotte Parijzenaar met zijn brille en rappe woorden hij laat zich voorttrekken in de tijd onstuimig voortduwen door de noordenwind Toch heeft deze nacht jou opnieuw…

Vanmorgen ben ik ontwaakt met pijn. Pijn aan de oorschelp, als een hoedrand dubbel geplooid onder mijn warrige slaaphoofd. Pijn aan de linkerarm die de hele nacht gekneld zat op de scherpe bedrand. Pijn aan de enkel, opgespannen weggedraaid in een kluwen van lakens. Pijn aan de onderrug, door het hoofdkussen opgebold onder mijn bekken…

Wil ik je in mijn hart ontmoeten bij het afscheid op de zevende brug dan zullen we dansen tot de ochtenddauw met alle aardse ellende achter de rug of zomaar op een wolk naar zee neem je stilte in mijn zwijgen mee nu we niet meer durven te dromen beleef ik deze wereld met jouw laatste nee nooit meer die vlinders in zalen zo naakt nu…

Je had me alles voorgezegd toekomstdromen in een aangereikte adem vervoegd trouw en openheid voorgekauwd in doctorale precisie. In elke vleselijke navertelling onversneden liefde toegefluisterd met in elke adem, elke zucht aandrang naar blijvende verbintenis. Waarom zou ik ooit vermoed hebben dat je de draaiing van de schaduwkant zou nuttigen…

Een stoel heb ik voor je klaargezet Aan het glas zodat je naar buiten kunt blikken Een park een rij bomen een veld, geel van zon Tegen de ruit zou je kunnen tikken om mijn blik te kunnen vangen Ik ken je verlangen naar aandacht naar de blikken die ik -doorgaans- naar je opsla.…

Arabische vrouwen Ik wil met jullie trouwen Oneindig van jullie houden Maar ik kan alleen maar rouwen Niet met jullie bouwen Geen baby naar binnen stouwen Want om jullie te kunnen trouwen Moet ik van nog iemand houden Niet meer op mijn eigen inzichten vertrouwen Me van alcohol onthouden Mijn voorhuid grondig verbouwen Oh prachtige…

Droomde een zonnig leven: langs de kustlijn, blauwe huizen, heldere lucht golvende duinen, geurende bossen zag het schuimen van de golven zand dat waaide, spelende kinderen vliegers op drift, zwevende meeuwen schreeuwende vogels, springende vissen droomde over de duinen, de zon en boten vol adem in leven, verlangde vakantie nooit meer voorbij…