Me warmend in de vensterbank aan Een loommakend zonnetje door de ruiten Ben ik terwijl het vreselijk vriest buiten Aan het dagdromen gegaan Met 1 plastic speelgoed neushoorn Doe ik alsof ik tussen potplanten Bedreigd door monsters van alle kanten In een oerwoud ben verloren Uit mijn duim zuig ik verhalen Geïnspireerd op films, strips…

zo dagelijks als daglicht is in de kamer van laaghangende schemer tijdgeest ontdaan van gestalte portretfoto’s zijn ingelijst en inmiddels vergeeld ooit waren wat kleedjes verwisseld de buffetkast is nog dezelfde ieders oog ziet anders eb en vloed heden en verleden vader en moeder…

Een jaar is plots verstreken, alleen jouw datum achtergebleven en geborgen in mijn beschadigd hart, voorgoed kan niet worden vermeden God zij dank ook niet de momenten die ik in bijzondere waardering kon delen met jouw bestaan mijn broer.. jij had en hebt nog steeds de sterkste vleugels die mij vooruit gaan in blijvende verbondenheid…

Lieve oma, ik ken je nog en een paar van jouw verhalen van de oorlog, de kleine grote drama's om te gedenken mijn kinderen horen ze maar half door het bombardement van beelden van oorlogen ver weg dagelijks in het nieuws dus spelen we vandaag de werkelijkheid om te voelen, te weten hoe verscheurend het is ik ben de oma en mijn dochter…

Ik vraag je niet waarom er mensen zijn die hun ogen sluiten in schaamte die op straat zitten te bedelen die zich voor een trein gooien. Ik vraag je niet hoe een warme omhelzing voelt hoe een liefdevolle blik hoe een oprechte lof. Dat vraag ik allemaal niet. Ik weet dat jij het ook niet weet. We weten het allebei niet. Ik vraag niet.…

Mijn neef Roland zong graag en dan met name het levenslied. Qua niveau vonden wij hem sub-top, net iets onder Hazes, zeg maar. Eergister kreeg hij slecht nieuws, prostaat K (en dat is echt waar). Tante Ans griende bij het idee dat neef bij haar uitvaart niet meer zingen zou. Hij was pas twee- en dertig…

Kwam ooit een medicijnman Uit het moederland Belanda In het onherbergzaam land Vervlogen rijk Sriviaya Kwam ooit een blanke doekoen In de rimboerijke ruigte Traag en breed doorsneden Woeste kali's van Noord-Atjeh Over hellinghoge kustweg Vallend puin door dynamiet In de oksels van de goenoeng Reed een mokum-man van Blanda Storm…

Vandaag verkeren wij in vroeger sferen Mijn broer en ik, wij denken aan us mem Haar reisverhalen met haar klare stem Op 8 mei Moederdag wil ik haar eren Ze was als rups in niemands land geboren Een heel ver land dat nu niet meer bestaat In naam, maar wel behoorde aan de staat Der Nederlanden, nu reeds lang verloren Als papillon vloog…

Mijn neef Roland had al dagen dat liedje in zijn hoofd. Margootje, Margootje, u weet wel, van Sonneveld, met dat Renaultje. Eergsister werd hij per guillotine onthoofd (en dat is echt waar). De droomangst des morgens maakte plaats voor een feestelijke gedachte: Neef werd die dag twee- en dertig.…

Mijn neef Roland werd geboren met maar één oog. En met een donkere huid vanwege een slipper van tante Ans op de Antillen. Eergister werd de alcohol hem fataal (en dat is echt waar). Van pech weet je maar weinig tot het je bij je kladden pakt. Neef was pas twee- en dertig.…

Mijn neef Roland hield zielsveel van het voor- jaar in Portugal. Hij zat er op terras, dronk er wijn en keek er naar de meisjes. Eergister stortte zijn vlucht naar Lissabon neer (en dat is echt waar). Of ze boven zijn kist bidden of dansen zal neef worst wezen. Hij heeft niets te willen nu het zonder hem lente is en altijd zijn zal.…

Mijn neef Roland haalde als kind al het bloed onder je nagels vandaan. Een klein etter noemden we hem bij ons thuis. Eergister werd hij in zijn zwembad geliquideerd (en dat is echt waar). Een vrouw, een minnares of wat, een teckel en een slordige 80 miljoen liet hij na. Hij was pas twee- en dertig.…

Ze maken je bang Het duurt heel lang Ze gaan hun gang Jongen de aarde blijft wel draaien Ze blijven graaien Laat je niet aaien Als een hond bang in de nacht Wij kijken het aan Je lacht Vandaag vijf jaren jong Weet je hoe het verder gaat Hoe het begon Machtig waarachtig Het leven is pijn En verder ook prachtig Laat je nooit…

Over mijn neef Roland zeggen wij intern dat hij in de schaduw leeft. Nooit eens op de voor- grond, nergens eens een volle zaal. Eergister ging zijn licht voor altijd uit (en dat is echt waar). Tante Ans weent sindsdien zacht, in haar schemer. Als 2 druppels zijn zij. Waren zij. Hij was pas twee- en dertig…

Mijn neef Roland wist zoveel van auto's dat het zijn werk werd. Hij wist de weg onder welke motorkap dan ook tot hij eergister door een Audi rs6 werd geschept (en dat is echt waar). Uren deed men erover zijn rouwrandjes weg te poetsen Hij was pas twee-en dertig.…

Zwijgend als het graf kon hij In vredestijd zijn ei niet kwijt Ik heb die slapende vulkaan Zien barsten, krater stuk zien slaan Een fiets knalt hard tegen de muur Soms was ik stuur dan achterlamp Nadat het gif der lavadamp Zich mengde met het zwavelzuur En dreigde dan de volle laag Kwam zij, stoer zonder weegeklaag Tussen ons beiden staan…

negen kinderen de jongste is zeventig de ander ging dood een ander hoort er niet bij staren naar de caleidoscoop de waarheid waaiert over de tafel naar oneindig veel zijden uit de deellijn ontbreekt een ver vreemd verschijnsel…

als vader uit zijn dak ging vloog het serviesgoed door de lucht kalmte kees kalmte kan je redden suste moeder dan nerveus een vuurspuwende berg heeft daar geen oren naar de Vesuvius was vaders bijnaam in het dorp als vader uit zijn dak ging kropen de kinderen onder tafel daar zagen ze moeders handen die tranen op scherven veegden…

Wist niet wat te maken Kreeg een metallic blad om op te schilderen Eerst wat ronde veegjes Daarna wat schuine strepen Bleken vleugels van vlinder lichtval bepaalt de kleuren Toen 't verhaal verteld van Adam Filmhuisfilm over Marokkaanse moeder die haar komend kind niet houden wou, de tijd elders doorbrengen zou totdat het kind geboren…

Een fragment bevriest dit tijdsgewricht en eenzaamheid vloeit over de velden van dat verleden. Een stem dreunt woorden op: zijn die ooit door mij gesproken? Kijk ik in de spiegel, dan zie ik vormen die menselijk lijken – mijn moeder, mijn vader, die ik nagedacht heb – hun lagen hadden de mijne gegijzeld (of anders vluchtte ik in de…