met zijn hakken in het zand verankerd denkt hij boven haar uit te toornen gewapend met zijn dekmantel waant hij zich onfeilbaar zij zet de dans in, hij pareert en kotst opgekropte woede over haar heen spiegelt feilloos zijn eigen gedrag in de hoop haar te kunnen raken gewapend met liefde ontwaart zij hem als gevangen in zijn eigen pijn…

Ik lig op de bank, Verveel me dood. Dan baart de spermabank Weer zorgen in mijn hoofd. Het risico blijft groot Zoals de dank. De nood is hoog Het aanbod slank. Loopt hij mank? Wordt hij joods? Is hij blank? Of toch rood? Ligt hij op schoot Warm bij Frank, Die overspelend voost Ondanks gejank? Word je bang Blijf je het ook?…

kijk ik woonde in een huis met 7 papegaaien ik hoefde niet te praten kijk ik was slecht in kunstjes ik keerde me zwijgend naar binnen kijk te midden van 7 papegaaien wist ik niet of ik daar nou werkelijk was…

om negen uur in pyjama ontbijten gebakken spek eten en je boterham in het nog kissende vet soppen bruine suiker d’ er op twee klontjes in de koffie een wolkje melk je goed uitrekken en luidruchtig geeuwen de hond het konijn de kat op je gemak voeren dan weer wat in huis of in de tuin liggen rondlummelen soms fluitend de krant gelezen…

Mijn neef ist ein Berliner - hij is geboren in de Britse zone en heeft daar nog een tweetal koffers staan de ene in het oosten van de tussen Sovjet-Unie, Frankrijk, de VS en Groot-Brittannië verdeelde internationale zone van de hoofdstad van het rijk dat toen te boek stond als de Democratische maar de facto communistische…

Voor hun familie zijn de doden even groot – als toen ze leefden.…

We vissen uit dezelfde genenpoel. Ik móést kennismaken, want ik dicht en zij laat zien hoe dat moet. Dragen dezelfde naam, stammen van dezelfde uitbarsting. Ik is slechts een vlag schrijft ze en ik zeg dat ze gelijk heeft daarom werd ik wat ik was. Taoïst. Alles stroomt. Behalve ik, ik buts en ik bots. En klots als een onstuimige rivier…

Je wilt ze te snel groot hebben, zei mijn vader. Hij voelde zich meer op zijn gemak met de kleintjes, dacht ik, de peuters die niet tegenspreken, die hij kon laten lachen nog om niets. Nu denk ik dat hij uiting gaf aan zijn verdriet om afstand die er groeide, het oorlogs-mes dat snoeide in de ongedwongenheid, zijn eigen onbezorgde kindertijd…

Na de klap schrikken we Van zijn ononderbroken gebrul En moeder die ogenblikkelijk toeschiet Met een kussen om haar kind te ondersteunen In de kreukels op het asfalt Ligt hij met geknakt been Kreunend voor de bumper Door een oplopende meute bekeken Wij gestald bij vrouw Kooi En de sireneschallende ambulance Die ons broertje per brancard…

Mama, als jij speelt dat je de moeder bent, dan – zal ik het kind zijn.…

het huis is groter dan mijn schedeldak de vloeren piepen en kraken, alles lijkt aangeraakt schemer daalt op de tast in het trappenhuis stof dempt hier de stemmen, de tijd lijkt geel en ijlt na in rammelende, zware houten spiegelkasten met geraas dat smoort in late doofheid er hangt nog etenslucht boven de afgeruimde tafel…

vervreemd van bron en oorsprong, zo zonder taal en teken verweesd tussen de schijn en wezen van levende bloedverwant in je hoofd op zoek naar 'n god in 't diepst van je gedachten heb je je levensweg gekozen niet in eigen hand in je hart een moederziel en sluimerende vaderband 28 mei 2019…

Voor het opstaan kijk ik hoe jij nog slaapt en bijna niet ademt, heel voorzichtig raak ik je aan, vouw je in mijn handen en dan neem ik je mee we wekken de kinderen ontbijten, kussen en zwaaien kijken ze helemaal na Met een vriendin weeg ik ons leven met iedereen proef wat zoet en zuur is tussen de woorden door hebben we elkaar…

Alles wat licht is Is toonbaar De zee herbergt vis En door de geul Vaar Klopt het weer eens niet Tussen bladeren Door het riet Zullen wij vergaderen Wat een pret Vreugde vol vuur Weer vroeg naar bed Het telt ieder uur…

Klos. Kloos. Kous. Couscous. Koers. Kans. Klus. Kras. Kuns'. Close. Eenmaal ben je de klos. Ga je als Kloos door het leven. De kous is nooit af, tenzij je 'm aantrekt: die kans heb je diepgaand beschreven. Als couscous voor een Marokkaan vond je je koers bij De Gids. Jouw klus: krasse verzen storten waar mensen zweren bij Beets. Tegenwoordig…

Is er een taal voor mij, wie ik ben? Ik wil me uitspreken om te kunnen bestaan en niet wegkwijnen in een hoekje de viezigheid van wat er gebeurd is niet net doen alsof er niets gebeurd is en er omheen leven om mezelf heen, om het ongemak in mij over de mooie ervaringen die de andere binnenlieten het onzegbare wat hij…

Wie net als ik beweren kan 'k heb eigenlijk geen 'vaderland' dit land waar 'k ben geboren, zoekt in de grondtoon van z'n wijs z'n eigen melodie wie onvervalst bezweren kan 'k heb feitelijk geen 'moederland', dit land waar 'k ben geboren, zoekt soortgenoten in z'n wijs van zuiv're harmonie dit land is niet mijn vader's land…

Al wil de dag, de week van alles vervaardigen, wat houdt in deze nadagen nog echt steek. Het weer is het weer over en weer de regen de regen de hogere wolken, de wolken soms de nevel in het gloren. Is het wat we al lazen in jullie ogen proefden in de niet uitgesproken erfenis van het straks in jullie denken. Want al wil de dag met weer…

Het zijn vrouwen tezamen dragen geen namen 'staan hun mannetje' Ze staan in het midden van het dorp te kijk Nu pas krijgen ze gelijk: spil te zijn in het dagelijks leven Verweven met het nu met de toekomst: het kindertal Hun idealen te vroeg versteend?…

Weinig woorden waren nodig al dat geschreeuw en gebral waren wat hem betrof volkomen overbodig hij zat rustig rokend in zijn zetel de wolkjes wegwaaiend dat was hij kort omschreven problemen in één gebaar weg zwaaiend hij is niet meer in mijn hoofd en hart leeft hij telkens weer.…