Grauwe stenen muren zijn nog steeds hetzelfde grauw, niet onderweg naar grijs onbeholpen in de zwarte nacht stilte roept om verse energieën adem snakt, naar nieuwe ruimtes lijken verder weg dan ooit onder het bed met verse spoken oude kasten nauwelijks verschoven tassen in de keuken staan gesloten tussen volle flessen, raken langzaam…

Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

Het pure gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door woelige stormen vond in rust de luwte hield zijn hart vast in de nacht er stierf een ik in jou op een najaarsdag weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand ooit echt had begrepen terug in de woelige storm…

Het lag aan de begroeide oevers van lawaaierige blauwe rivieren in dat onbeschermde verre land dat land van mensen en dieren waar hij zijn enge spiegelbeeld verloor in de wildernis van het vrijelijk denken. Hij gaf zijn bezit aan verliefde armen zijn fiets ging naar een verstandige dokter zijn horloge voor een slimme astronoom de stille hoer…

daar gaat de vreugde van het proppen en gieten wat altijd lekker was is opeens niet te genieten als je hiermee worstelt dan is het raak hier is sprake van herverkaveling van smaak…

Na tweeëntwintig jaren in dit leven mocht kleine pompelmoesje Esohe op jazzy soundmixgrooves van Ekathe de vleugels uitslaan van haar curly hair haar face fotogeniek als van een ster die tiktokt in het facebookunivers ze schrijft nadat ze Recht heeft gestudeerd en valt omhoog op dichtersfestivals en wordt een kijkbuishit... ze presenteert…

boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig was het leek een dag als alle andere beneden in een stille straat liep een ingekeerde man in het zwarte licht van zijn droom een droom zonder lichaam zonder woorden op weg naar het gevecht er hing een geur van het einde boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

'k Keek zomaar even in de kringloop bij de kinderboeken Vond daar mooi Duits boek: Hoe de koning zijn vijand verloor Bijna gekocht voor vriend met kleinkinderen Paste niet in rugzak Vertelde er toch over, hield me bezig Vriendin snapte meteen, dat is de vijand in jezelf Zocht het boek op internet en vond door algoritme een…

ik bouw dan in mijn huis een kleiner, houten huis met een huid van nikkelstaal en fluwelen binnenwanden daar bereid ik volgens vaste regel de spijs en waan ik me voor even buitengewoon wijs ik zet er mijn stoel en wik mijn mijmeringen om mijn dierbare demonen te bedwingen dan leer ik ze een andere, schrandere taal om hun zo vaak…

de laatste dagen ben ik ben vlagen wat wankel van voet wankel van gemoed is het pad wat smal en vaak ook bar lang dan ben ik bang, bang dat ik vallen zal vallen zal voorgoed…

Op elke Bladzij wemelt het van tael Ontsproten aen zijn eng negativisme De linker Bladzij van zijn hemisfeer Ontbeert elk Inzicht; wat lyriek vermag Verstaet hij niet, hij walgt van elke lach Een kwinkslag maeckt hem kwaed en maladiek De rechter Bladzij is zijn wet - niet meer Zijn kritisch brein spuit nooit constructivisme Begrip, dat…

Jan's ziekte heet Jan, die van Ella heet Ella -- en mij ken je al.…

Sinds enkele maanden worden wij op Nederlands en zelfs Gedichten punt en el - of wij willen of niet - dagelijks geconfronteerd met de vlijmscherpe pen van een zich auteur noemende poëtes, respectievelijk een zich dichteres wanende multiscribent waarmede zij dag in dag uit maatschappelijke ontwrichtingen haars ondanks genadeloos aan de kaak…

als kind een woordenwonder slechts een wereldzonde want een wereld zonder eveneens een zon gaat onder eet me op en trek mijn gedachtenspinsels met je kiezen uiteen verteer mij tot de stoffen waaruit ik ooit ontstond draai me terug…

Je doet iets, maar waar het toe leidt? Bereikt vaak niet wat je zou willen Soms komt er iets anders uit Daar moet je niet te zwaar aan tillen Denk je wel eens van tevoren: niemand die hier iets aan heeft Dan hoef je toch ook niet te horen: Wat jij doet, is tevergeefs Wie je bent, waar je voor staat en dat je wel uit liefde handelt, is…

Daar gaan ze fluisterend in de zilte van de ochtendwind in nieuwe bloemenjurk of nette fluwelen broek op pad om de prille lente te proeven in een blauw hemelbed bij de wortels van een bruine boom en ze nemen ons mee langs vergeten geheimen de verloren momenten in hartstochtelijk verdriet alsof ze even intiem zijn tussen ons…

Uitgespreid ligt in de vroege morgen onaangeraakt en gaaf een laagje wit. Later wordt het betreden, nu nog niet. Vanachter zijn zolderraam een dichter, in woorden denkend, schetsend, hem ingegeven uit werelden van zijn poëzie. Het onbeschreven wit van buiten waant hij een groot te bekrabbelen vel papier. Van vormen wil hij voorshands niet…

Zij heeft er nu al honderdtweeëntachtig Zij valt ons elke ochtend, zon of regen Of bij mistroostig miezerregenweer Met al haar onfortuinlijkheden lastig Aan onze bede nu eens in te tomen Met trauma's naar een therapeut te gaan Gebedsgenezer danwel een sjamaan Of guru die zich opent voor haar dromen Geeft zij na al die tijd nog geen…