Graffiti, gekrast in mijn huid: levende kunst – mijn lichaam, ikzelf.…

vertel me alles van heuvels in de verte mieren in rijtjes vertel me over die ene bloem in het zand de leeuw in de wolk vertel me alles voorbij mijn blinde ogen ik je kan horen voorbij…

De man die ik zie schrijven, ben ik. De dichter die dicht, ben ik niet zelf. Wie schrijft, blijft. De dichter die hij denkt te zijn, is op zoek naar zichzelf. Naar een vreemde in het paradijs. Naar een ego dat kan schrijven, maar zelf niet dichten kan.…

je liet het licht branden toen je de deur dichttrok op de bank lag een deken klaar misschien om mijn koude lijf te verwarmen de zielenpijn te smoren?…

Je bevestigde mij in trouwe eenvoud van gewoonte herhaalde jij jezelf om getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou die zichzelf was en steeds herhaalde wat zich in mijn trouwe eenvoud bleef bevinden jezelf, vond ik je mooi hoe je mij terug had gevonden.…

de muizenissen nestelen zich in het hoofd ze spelen een spel dat van kat en muis elke ochtend is het raak hoe bant men ze uit in de spelonken wachten ze op hun kansen tot men wakker wordt onschuldig begin van de eerste muizenis zo wonderbaarlijk die vermeerdering van ontelbare muizen nissen in mijn hoofd spreekwoordelijke…

Geen maat houden, kon hij die geen maat kon houden mateloos verliefd op de nacht desolate romantiek vreemdeling ritme, ritme en nieuwe woorden in de gewaarwording diepere zelf gemaakte melancholieke melodieën mateloos verliefd op de romantiek ritme, ritme, oude zonden en doedelzak muziek voor de bohemiens nu het vallen der bladeren…

twee paarden wreven de hoofden tegen elkaar de wind liet rimpels achter op het water het was hier dat de melancholie stokte en ik jou ononderbroken missen kon…

Een beer als man, met kolenschoppen als handen. Doet geen hengelaasje kwaad en is de beste klant bij Louise: “In de Tapperij op den hoek!” Hij schuttert zich te pletter en slaat de l’en, r’en en s’en over en brabbelt een duivels jargontaaltje, dat navenant, zelfs komiek, koddig en retegoed klinkt! Een pint is een ‘gaaje’ en een vrouw een ‘vouw…

als praten spreken wordt kijken in omzien verandert horen het luisteren verstaat komt stilte stapvoets binnen een zacht handbereik…

Zeg me wie ik ben: een ruiter die zijn paard bestijgt en door de luchten klieft op zoek naar wolkenvelden waar hij eeuwig draven kan? Zeg me wie ik ben: een boer die traag zijn land bewerkt in elk seizoen zichzelf verliest gebogen naar de grond die ooit hem bergen zal ? Zeg me wie ik ben: een dichter die zijn woord verstaat en in de…

mijn ledematen bevroren in het hart van de zomer samenzwerend smeedde de ziel een hermetisch slot een brok verloren verlangen zeulde in het najaar met me mee tot de winter het van ijs bevrijdde kwijtgeraakt in de tijd waar waar ik ook alweer gebleven met mijn leven?…

nooit durfde ik te verdwalen bang voor de lege vlakte diep en ver in mij gelegen ik durf het nog niet…

ik droomde dat de wereld streeploos was ik werd gelukkig wakker de zwaluw was verdwenen wachtte ik op zijn terugkomst?…

in de nacht omsingelt zwart water het hart het heeft geen weet van verlangen dat ademen kan vleugellam hart dat licht in gesloten handen draagt het niet openen kan…

Moet ik spreken met jouw stem horen met jouw oren ben ik die wie jij bent? nééé jij bent jouw eigen mooie ik en ik, ik ben mijn ik met mijn eigen rikketik mijn ogen en mijn brein wie kan ik anders zijn? ben jij die wie ik ben? nééé ik ben mijn eigen lieve ik en jij, jij bent jouw ik met jouw eigen rikketik en wie je bent geworden…

Alle hoop is nu op jou gevestigd de horizon komt dichterbij toekomst wacht op niemand nader je met iedere voetstap blote voeten op het zand strand ligt aan de zee weids is jouw innerlijk verlangen in de wereld zo naakt mogelijk te zijn puur zoals het bestaan bedoeld is ik zie je zwoegen, spieren kweken ruimtelijk is jouw denken om jezelf…

ik sta op één been grijp naast de nabije stoel ik val op mijn best op een wankel-dag als alles ongrijpbaar is ben ik op mijn best…

Wie mensen menen te zijn, zijn ze niet. Wat mensen denken te zijn, laat zich raden. Mensen die denken te weten, komen bedrogen uit. Dichters hoeven niet te weten. Ze dichten hun eigen wereld, of lijden stil verdriet.…

ik loop door de straten en zoek naar mijn naam de deuren zijn gesloten een hond blaft naar de maan ik loop niet meer daar buiten ben het zoeken verleerd mijn naam zal ik niet kennen ik ben de vreemde voor mezelf…