Soms lijkt het dagelijks leven op een onvolmaakte symfonie. Zo’n muzikaal mismaakte - asociale - compositie. Partituren met afgunst, oorlogen, vrede en ruzie. Teksten die elkander zelfs niet kunnen verdragen. Zo’n valse gedwongen liefde die we ooit met elkaar begrootten. Doch; waarmee we uiteindelijk vaak ons aller leven verkloten…

Muziek doorkruist m’n hoofd stuitend op een doolhof van oneffenheden In een wirwar van onzekerheden Op zoek naar een helder zicht met minder rafels en een beetje meer licht.…

Vogels fluiten Een dag ontstaat Een mens stopt met dromen Een wekker stopt Tandpasta glorieert Pindakaas popelt Jan de Hoop groet De mok kleurt Een hond blaft Een man groet Als altijd Mogguh Een klap valt Een steen vliegt Een vrouw kermt Een gedachte sluit Een lampje gaat uit Dag en dauw lacht Groen is rechtdoor Snelbinder…

Zwijgend zal ik spreken Ik je patiënt die buigt maar weigert te breken. Ik neem een ademteug mijn longen vol lucht Ik sta klaar in de startblokken maar niet als vlucht. Ik ren, ik hol, ik vlieg Ik eis mijn vleugels pak stevig mijn teugels Ik keer om, terug.... ...ik kom eraan... heb de wind in mijn rug. Al mijn angsten, ik daag…

vandaag onder het sterrenblinken dacht ik aan een lied oud en onnozel met niets om het lijf hangend aan een gedachte we zongen en we hoopten op iets beters dan dit niemand ziet meer de kaders van de leegte van de dagen vol dingen en het ontbreken van een ziel onze tijd is loos…

Ben ik egoïstisch wanneer, ik voor een goed doel, niet doneer. Ben ik egoïstisch als ik zeg, tegen elke goedbedoelde bus, nee! Toch zet ik bij de plaatselijke super een blik eten in het rek, toch doneer ik niet gedragen kleding in de bak zodat: een ander iets aan heeft. Maar die immense goede doelen, gepareerd met girorekeningen…

hoeveel zandkorrels heeft een woestijn hoeveel storm schuurt de huid weten we van wijken breken we vingers huilen we ter ziele blijven we onszelf als handhaving van de laatste roos…

de omloopsnelheid de onvrijheid van aanwezig en vluchtig verloren sporen ik doe niet luchtig krak.......... zoveel gekrakeel en weinig toneel bij zoveel water en wijn…

vooruit dan maar, nog één om het af te leren, hè? zo één die onverwachts je een onbezonnen blik op de wereld gunt die je maagdelijk onschuldig bij de lurven pakt en je voelen laat dat je leeft! nog wel want je weet, iedereen weet te veel laatsten doen je de das om je laatste dus maar vooruit, nog één…

Lachen en huilen met elkaar Soms een stiekem geheimpje hebben, echt waar Maar als Irene met bomen praten kon, had ook dat met liefde te maken en wij, kappen bomen, snijden takken, en praten met bomen? Ze laten je opnemen als ze je dat zien doen! Dus dan maar lachen met elkaar, want ik hou best van bomen, maar praat al genoeg tegen…

de façade belooft heel wat oppervlakkig gezien lijkt dat als bescherming nog niet zo gek maar met kracht heeft het niets te maken diepe gekwetstheid en bange vragen hokken samen onder vliesdun dek en gluren door gleeën in dit laken of ze zich wellicht toch buiten gaan wagen toch denken ze er niet aan in hun te zeer gekrenkte bestaan zich…

'Stel, ik nader de voltooiing van een vers... Word ik dwingend weggeroepen, moet de hond nog uitgelaten, zeurt de wereld aan m'n kop! Als ik eindelijk de kans krijg alinea's op u los te laten, gaat de microfoon plots met verlof. Zo kan ik doorgaan, zo kan ik doorgaan - tot ik ook eens bof: 'Literaire dames en heren, Tussen logische…

Het zal je altijd spijten, bij een verkeerd genomen besluit, het zal je altijd bijblijven, en soms, heel soms kom je er niet meer uit! Een verkeerd genomen beslissing veranderd je leven desastreus, echter je leert ervan geloof me maar heus! Van elke fout leer je, wordt je wijzer en slimmer, denk daaraan en vergeet het nimmer…

Geruisloos ontsloten in gezelschap dicht gepakt Langzaam verder schuifelend, vriendelijk abstract Wordt het spannend want u ontwaart Dat de een onderzoekend naar de ander staart Dan, alsof er niets is gebeurd, wordt het gesprek hervat Pas thuis vraagt d'een d'ander: wie was die gore rat?…

Zij wil niet leven als brutale, voze naakte. Waar principes worden weggehoond, wanen, hypes bombastisch worden omhelsd, waar je pas meetelt wanneer je de wereld schoffeert... Nee, hartgrondig wil zij, niet gebiedend, in wijding openbaren. Kunstmatigheden - welk in te roepen heden ook - verwerpt haar trage zegen. Bedachtzaam weegt…

In de alles verhullende uren tussen twee zonnen spelen onder schuilnaam manen op het water onder de nachtbedekking is de beweging van de wind gestreken en gesteven het kristal is klaargelegd voor een verse morgen de eerste menselijke karkassen doemen uit de ruimte op langzaam zwelt het natuurleger aan iedereen spreekt gladjes en…

Zou je iets veranderen als je terug kon gaan in de tijd, als je jaren over mocht doen? Zou je dingen omkeren, zou je stoppen, voor de val, zou je zorgen, zou je...welnee, ben je mal, je zou precies hetzelfde doen, zodat je weet, wat je nu weet! Laat maar komen die toekomst, ik ben er klaar voor!…

Dit uur zwijgt harder dan te laat De mens die geen drempels wil het walhalla van tienermoeders en ontblootte vrouwen want men zoekt vertier van oorlog en de woeker met menig dier en van het kind een maand vermist… Het mes snijdt dieper dan de pijn overdekt met schone schijn en dikke vinger men roept meer en meer om minder En U…

duinen waaien niet in zee om aflandig dwars te liggen geen wolk bakt stenen uit rivierklei of hemelstorm zonder koketterie geen glorie dacht men voorwereldlijk, verwerpelijk misschien, als moment van dijkzwakte om zonder gewetensbezwaren tijdig tempel en haard te verlaten nog voor het laatste refrein in het zweet uws aanschijns…

Leeg was dit vel, tot ik het vulde met woorden. Holle woorden van leegte. Het is vol, geschonden. Om nooit meer leeg te kunnen zijn.…